Rozdział 5 Ona nadal żyje

Corinna bała się, że dzisiejszy wieczór może być jej ostatnim spędzonym w tak przenikliwym zimnie.

Jednak gdy znów otworzyła oczy, odkryła, że jej obrażenia zostały opatrzone, choć niezgrabnie, a ubranie się zmieniło.

Przynajmniej wciąż oddychała.

Mimo to obecność kobiety przed nią nie wzbudziła w niej żadnej radości z powodu jej przetrwania.

„Jesteś obudzony” – powiedziała cicho Monika. „Czy czujesz się już lepiej?”

„Gdybyś dostała takie lanie jak ja, wiedziałabyś dokładnie, co czuję” – odparła Corinna, a jej usta wykrzywiły się w gorzkim uśmieszku.

Pomimo ostrego bólu, który towarzyszył każdemu ruchowi, udało jej się lekko cofnąć.

Monika westchnęła ciężko. „Corinna, nie możesz winić swojego ojca za to, co wydarzyło się wczoraj. Jesteś świadoma trudności, z jakimi nasza rodzina zmagała się przez lata. Od czasu tego incydentu żadne z nas nie może praktykować medycyny. Zostaliśmy zmuszeni do prowadzenia działalności gospodarczej, aby związać koniec z końcem. Walczyliśmy ciężko, aby odzyskać swoje miejsce w tym mieście. Twój ojciec obawia się, że jeśli będziesz potajemnie zajmować się medycyną i zostaniesz odkryta, konsekwencje wykroczą poza zwykłą karę. Uważa, że karał cię dla twojego dobra”.

Corinna wydała z siebie szyderczy śmiech.

Jej ojciec prawie odebrał jej życie, a oni twierdzą, że zrobił to dla jej dobra?

Naprawdę taki kochający ojciec!

Zmieniając nagle temat, Monica powiedziała: „Myśleliśmy, Corinna. Może nadszedł czas, aby znaleźć ci odpowiedniego męża, kogoś, kto będzie mógł się tobą zaopiekować. Być może to również pomoże ci się ugruntować”.

Oh.

Jeśli chodzi o intencje macochy, zaufanie nie było dla niej najważniejsze.

„Rodzina potencjalnego pana młodego jest zamożna. Wysłaliśmy im twoje zdjęcie i są z ciebie bardzo zadowoleni. Zamierzają wkrótce złożyć formalne oświadczyny. Widzisz, to małżeństwo może ci zapewnić życie pełne komfortu i luksusu”.

"Dobra."

Odpowiedź Corinny nadeszła bez wahania czy pytań, po prostu akceptując propozycję.

Monika wyglądała na zaskoczoną.

Czy Corinna była przygnębiona, czy też planowała swój następny ruch?

Zachowując uśmiech, Monica kontynuowała: „Kiedy wyjdziesz za mąż i zostaniesz matką, dostrzeżesz mądrość w tym, co twój ojciec i ja dla ciebie zrobiliśmy”.

Widząc, że Corinna nie ma zamiaru rozmawiać dalej, Monica wstała. „Twój ojciec będzie zadowolony, słysząc to. Przekonam go, żeby zatrudnił dla ciebie najlepszego lekarza”.

Corinna trzymała oczy zamknięte, wybierając ciszę zamiast rozmowy.

Oglądając to, Monica wyszła z pokoju.

Po podzieleniu się z Bradem nowiną, że Corinna przyjęła oświadczyny, Monica zabrała swoją córkę, Cassie, na zakupy.

W międzyczasie wezwali zwykłego lekarza, aby zajął się Corinną, pomimo wcześniejszych obietnic, że znajdą najlepszego lekarza.

*

Kiedy przybył lekarz, służący jedynie gestem wskazał pokój Corinny i zignorował go.

Colten od lat nie doświadczył takiego lekceważenia.

W swoim otoczeniu cieszył się opinią genialnego umysłu w dziedzinie medycyny.

Dziś jednak musiał zastąpić mniej poważanego lekarza, aby zbadać stan zdrowia Corinny, i wiedział, że nie ma sensu wywoływać tu zamieszania.

Pobiegł do pokoju Corinny.

Zapukał i wszedł do pokoju, po czym podszedł do jej łóżka.

Corinna leżała na łóżku, jej twarz była blada, a brwi zmarszczone, jakby była uwikłana w niespokojny sen.

W chwili, gdy wyczuła czyjąś obecność, gwałtownie otworzyła oczy i natychmiast utkwiła czujne spojrzenie w mężczyźnie stojącym przed nią.

Czy to był lekarz, którego umówiła Monika?

Wyglądał dziwnie znajomo, lecz jej myśli były zbyt splątane, aby go rozpoznać.

Jej spojrzenie było przenikliwe, niemal zabójcze.

Colten szybko się przedstawił. „Jestem lekarzem, który cię leczy” – powiedział, nachylając się bliżej. Zniżając głos, dodał: „Andres Spencer mnie tu przysłał. Nazywam się Colten Wallace”.