Rozdział 3 Ty niegrzeczne dziecko!

Kiedy Corinna stała zdecydowana, gotowa stawić czoła wszystkiemu, co ją spotkało, Brad poczuł, że jego pewność siebie na moment osłabła.

Jego żona, Monica, podeszła do niego i powiedziała: „Brad, jak możesz być tak surowy wobec Corinny? Nawet jeśli studiowała medycynę w tajemnicy, to po prostu kontynuuje dziedzictwo swojej matki. Pamiętaj, że Rachael była rzeczywiście szanowaną lekarką aż do tego błędu chirurgicznego z powodu jej choroby”.

Wspomnienie tego tylko spotęgowało gniew Brada.

Podniósł rękę i uderzył Corinnę ponownie. „Czy powiesz prawdę?”

Po kolejnym uderzeniu twarz Corinny stała się zupełnie blada.

Jednak w jej oczach nie było widać oznak poddania się. Spojrzała na Monicę z coraz większym wyzwaniem. „Jak śmiesz mówić o mojej matce? Była jedną z najlepszych profesjonalistek medycznych na świecie. I oboje doskonale wiecie, co spowodowało jej chorobę!”

Nie znała wszystkich szczegółów, ale była świadoma tego, co się wydarzyło.

Stan zdrowia jej matki pogorszył się, gdy dowiedziała się o romansie Brada z Monicą.

Jak ci dwoje ośmielili się w jej obecności rozmawiać o jej matce?

Nienawiść w oczach Corinny sprawiła, że dreszcz przebiegł Bradowi po plecach, gdy przypomniał sobie dzień, w którym Rachael przyłapała go z Monicą.

Rachael nie wykazywała żadnych oznak utraty zmysłów. Ona tylko na nie patrzyła, spokojnie i z pogardą, jakby były niczym więcej niż tylko brudem pod jej butami.

Patrzyła na nich z góry.

Tego wyrazu twarzy Brad nigdy nie zdołał wymazać ze swojej pamięci.

Rachel zawsze była wyróżniającą się, zawsze górującą. Przy niej zawsze czuł się umniejszony.

Dla wszystkich innych był po prostu doktorem. Mąż Brown.

Nienawidził tego uczucia.

Ta noc była dla niego najdumniejsza, gdyż czuł, że złamał dumę Rachel.

Jednakże było to dla niego również najbardziej haniebne, ponieważ Rachel całkowicie ich zignorowała, traktując ich jak zwykłych głupców.

Drwiące słowa i buntownicze spojrzenie Corinny przypomniały Bradowi poczucie niższości, które często czuł w towarzystwie Rachael.

Jego frustracja szybko przerodziła się we wściekłość, a on sam rzucił się na Corinnę z niepohamowaną siłą.

„Kto cię nauczył tak mówić?” Brad krzyknął głosem pełnym wściekłości. Każde uderzenie jego bata zdawało się mieć na celu zakończenie jej życia.

Mimo że jej ciało drżało, Corinna nie opuściła głowy. Zamiast tego odparła sarkastycznie: „Co się dzieje, to się dzieje. To tylko kwestia czasu”.

"Ty niegrzeczne dziecko!" Oślepiony gniewem Brad atakował jeszcze bardziej bezlitośnie.

W cichej sali głośno rozbrzmiewał dźwięk bicza uderzającego o ciało.

Rodzeństwo Hudsonów obserwowało wszystko z chłodnym dystansem, niektórzy z nich wręcz czerpali przyjemność z cierpienia Corinny, skrycie licząc, że nie przeżyje tej próby.

Brad, wyczerpany chłostą, stracił rachubę uderzeń, które zadał.

Corinna leżała skulona na zimnej podłodze, pokryta krwią od stóp do głów.

Wtedy Monika wystąpiła i zainterweniowała. „Co ty robisz? Corinna jest tylko dzieckiem. Może jest bezpośrednia, ale jestem pewien, że po prostu studiowała medycynę w tajemnicy, żeby pójść w ślady matki”.

Poszła w ślady matki.

Sama myśl podsyciła gorycz narastającą w Bradzie.

Rachael była duchem, który nawiedzał go przez całe życie, a teraz dostrzegł jej dziedzictwo w córce, która nieustannie przypominała mu o jego własnych niedociągnięciach i porażkach.

„Dobra! Ona chce być prawdziwym lekarzem! Nie potrzebujemy tu dla niej lekarza. Pozwól jej się wyleczyć!” Brad krzyknął, a w jego głosie pobrzmiewała nuta sarkazmu.