บทที่ 2

เขาจงใจเน้นคำว่า 'ผู้ชายไร้ค่า' อย่างหนักแน่น พร้อมกับแย้มยิ้มเล็กน้อย ชายผู้นั้นเข้าหาเธอโดยตั้งใจ รัศมีเย็นเฉียบที่เจาะทะลุในตัวเขายิ่งหนาและแข็งแกร่งขึ้น

อลิซซาขยับตัวอย่างไม่สบายตัว และหลังจากไม่เชื่ออยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เชื่อคำพูดของเขา ท้ายที่สุดแล้ว วิลล่าของเอ็มเมตต์ไม่สามารถเข้าถึงได้โดยคนนอกครอบครัวของเขาหรือแขกพิเศษเช่นเธอ

“ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณ โปรดอย่าพูดถึงเขาแบบนี้”

สันนิษฐานว่าเอ็มเมตต์ก็มีปัญหาในครอบครัวเช่นกัน อลิซซารู้สึกเห็นใจ แม้ว่าตระกูลลอว์เรนซ์จะมีฐานะทางสังคมสูง แต่เธอก็เห็นใจสถานการณ์ของเอ็มเมตต์ เขาคงมี ช่วงเวลาที่ยากลำบากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ดวงตาสีน้ำตาลของเอ็มเมตต์ฉายแววประหลาดใจอย่างรวดเร็ว เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงหน้าตาน่าเกลียดคนนี้จะพูดคำเช่นนี้

เขาอดไม่ได้ที่จะมองดูเธออีกครั้ง ผมที่ยุ่งเหยิง แว่นตากรอบดำ เสื้อผ้าผ้าฝ้ายที่สกปรกและยาว และผมหน้าม้าที่หน้าผากของเธอแทบจะปิดตาเธอได้ แม้แต่บนใบหน้าที่ซูบผอมของเธอยังมีจุดเล็กๆ สองสามจุด มันน่ารังเกียจที่จะมองดู

เขาเคยได้ยินมาว่าคู่หมั้นของเขาจะงดงามราวกับดอกกุหลาบที่เบ่งบาน ไม่มีทางเป็นไปได้ที่ผู้หญิงหน้าตาน่าเกลียดคนนี้จะเป็นคู่หมั้นตามข่าวลือของเขา

แต่ตระกูลลอว์เรนซ์ไม่สนใจว่าผู้หญิงที่แต่งงานกับเขาจะหน้าตาน่าเกลียดหรือสวย ขอเพียงเป็น ผู้หญิงที่สามารถมีทายาทได้ พวกเขาจะไม่สนใจแม้ว่าพวกเขาจะต้องเลือกคนใหม่ก็ตาม

นอกจากนี้ เอ็มเมตต์ไม่ได้มีแผนที่จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนภรรยาของเขาเลย เขาต้องการเพียงแค่การผ่าตัดที่ง่ายและรวดเร็วเท่านั้น

แววตาของเขาฉายแววเศร้า เขายื่นมือออกไปและผลักอลิสซาลงบนเตียง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและความอาฆาตแค้น “ไม่มีใครอีกแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นรู้ ด้วยรูปลักษณ์ของคุณ คุณคงยังบริสุทธิ์อยู่ ฉันอาจจะปฏิบัติกับคุณดีกว่าไอ้ง่อยคนนั้นก็ได้!”

หลังจากเขาพูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปหาเธอโดยตรง เขาเกือบจะแตะเอวของเธอแล้ว

ตบ!

“ ลงไป!” อลิซซ่าใช้แรงทั้งหมดของเธอตบหน้าเขา “อย่าคิดว่าทุกคนจะสกปรกเหมือนคุณ คุณโชคดีที่ลูกพี่ลูกน้องของคุณยังไม่มาถึง รีบออกไปซะ แล้วฉันจะแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ หรือคุณอยากโดนตบอีกครั้งมากกว่า”

แม้ว่าเธอจะพยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด แต่มือที่สั่นเทาของเธอก็ทรยศต่อเธอ เธอกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นและหายใจแรง เธอเพิ่งเห็นอะไรบ้าๆ นั่น

เธอจินตนาการไว้ว่าเอ็มเมตต์จะน่าเกลียดแค่ไหนระหว่างทางมาที่นี่ เขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและพิการขนาดไหน แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้

เธอขบขากรรไกรแน่นและบังคับตัวเองให้เงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณทำได้ อลิซซา” เธอให้กำลังใจตัวเอง “คุณทำได้”

เอ็มเมตต์มีสีหน้าบูดบึ้งและเย็นชา “ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าตบฉัน”

“ ถือว่านี่เป็นครั้งแรกของคุณ” อลิซซาปิดปาก

เพราะการต่อสู้ แว่นตาของเธอจึงหลุดออกมา เผยให้เห็นดวงตาคู่หนึ่งที่ชัดและแม่นยำอย่างไม่คาดคิด ขนตาที่สั่นไหวของเธอแสดงให้เห็นถึงความตึงเครียดและความกลัวของเจ้าของ “อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น เอ็มเมตต์ก็หยุดชะงักทันที และในชั่วขณะหนึ่ง เขาก็เริ่มรู้สึกใจอ่อนลงเล็กน้อย

เขาจัดเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อยและจ้องมองเธออย่างเย็นชา “คุณสามารถรอ ‘ผู้ชายไร้ค่า’ คนนั้นที่นี่ต่อไปได้”

ปัง

จนกระทั่งประตูใกล้เข้ามา ความกังวลของอลิสซาจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

นอกประตู

เมื่อบอดี้การ์ดกำลังจะไปถึงห้องนอนใหญ่ เขา ก็เห็นรอยแดงบนใบหน้าของเอ็มเมตต์ ด้วยผิวซีดของเขา รอยนั้นจึงมองเห็นได้ชัดเจนมาก แม้แต่คนที่ตาบอดบางส่วนก็สามารถมองเห็นมันได้ในระยะหนึ่งไมล์ เขาหยุดชะงักไปชั่วขณะก่อนจะพูดว่า “นายน้อย… ใบหน้าของคุณ…”

เอ็มเมตต์แตะใบหน้าของเขาและพูดตรงๆ ว่า "วิ่งเข้าไปที่ประตู"

ประตูมีลายนิ้วมืออยู่ห้าอันเหรอ?

แม้ว่าเรื่องราวของเขาจะดูน่าสงสัย แต่บอดี้การ์ดก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรเพิ่มเติม

แต่เขากลับยื่นแฟ้มให้ด้วยความเคารพ “นี่คือข้อมูลส่วนตัวของท่านผู้หญิงน้อย”

เอ็มเมตต์เปิดโฟลเดอร์และเห็นชื่อบนนั้นว่า อลิสซา มัวร์

น่าสนใจนะ ชื่อของผู้หญิงหน้าตาน่าเกลียดคนนั้นคือ อลิสซ่า แปลว่าสูงศักดิ์ ช่างน่าตลกจริงๆ!

แม่ผู้ให้กำเนิดของเธอน่าสนใจยิ่งกว่า เธอปฏิบัติต่อลูกเลี้ยงและลูกเลี้ยงของเธอเหมือนอัญมณีล้ำค่า ในขณะที่โหดร้ายกับลูกสาวแท้ๆ ของเธอ ช่างน่ารังเกียจ

เมื่ออ่านเอกสารจบ เขาก็ขมวดคิ้วและถามบอดี้การ์ดว่า “เธอนี่โง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

บอดี้การ์ดพยักหน้า

“ ตรวจสอบอีกครั้ง”

เมื่ออลิสซาพูด เธอพูดชัดเจนและเป็นระเบียบ นอกจากนี้ เอ็มเมตต์ไม่เคยเห็นคนโง่คนไหนที่สามารถลุกขึ้นมาต่อสู้อย่างดุเดือดกับผู้ชายในสถานการณ์แบบนั้นมาก่อน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็เสียอาการและยัดแฟ้มที่เขาถือไว้ในมือของบอดี้การ์ด “ถ้าคุณไม่สามารถให้ข้อมูลที่ถูกต้องแก่ฉันได้ ก็อย่ากลับมาหาฉันอีก!”