บทที่ 1

อลิซซานั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งและรอให้ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าให้ ดวงตาของเธอไม่มีชีวิตชีวาและจิตใจก็ว่างเปล่า

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก และแม่ของเธอ ออโรร่า ก็รีบเข้ามา เธอเห็นผมยุ่งๆ ของอลิสซาและเสื้อแจ็คเก็ตสีเทาตัวยาวที่เข้ากับสีหน้าสีเทาของเธอ เธอโกรธขึ้นมาทันที

“ ลอว์เรนซ์มาแล้ว ทำไมคุณถึงไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ”

อลิซซาดันแว่นกรอบดำไปที่สันจมูกของเธอและดูงุนงง “แม่ คุณอยากให้ฉันแต่งงานกับคู่หมั้นของน้องสาวฉันจริงๆ เหรอ”

ออโรร่าคิดว่าเธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ทำเช่นนี้ และใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความวิตกกังวล ลอว์เรนซ์กำลังรออยู่ข้างนอก และความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำลายครอบครัวของเธอทั้งหมดได้!

เธอคุกเข่าลงต่อหน้าอลิซซาและพูดอย่างกระวนกระวายว่า “อลิซซา ฉันขอร้องคุณ น้องสาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้ ทำไมคุณไม่ช่วยเธอล่ะ!”

ดวงตาที่สิ้นหวังของอลิสซาค่อยๆ เย็นชาลง แม้ว่าออโรร่าจะเป็นแม่แท้ๆ ของเธอ แต่เธอก็ชอบลูกๆ ของอดีตภรรยาของพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว ออโรร่ารู้ว่าคู่หมั้นของน้องสาวของอลิสซาเป็นคนน่าเกลียดและไร้สมรรถภาพทางเพศ แต่เธอก็ยังต้องการให้อลิสซาแต่งงานกับเขาอยู่ดี

คำวิงวอนของคนรับใช้ได้ยินจากนอกประตู “ท่านหญิง ตระกูลลอว์เรนซ์อยู่ ชั้นบน”

อลิซซาไม่เอื้อมมือไปช่วยออโรร่า แต่กลับพูดอย่างเฉยเมยว่า “ลุกขึ้น ฉันจะไป”

คราวนี้เธอหมดหวังกับครอบครัวนี้จริงๆ

เมื่อเปิดประตูเธอก็เห็นกลุ่มบอดี้การ์ดแปลกๆ ยืนอยู่หน้าประตู

พวกนี้คือคนที่ตระกูลลอว์เรนซ์ส่งมาเพื่อรับเธอ

วันนี้เธอจะแต่งงานกับใครสักคนโดยไม่ต้องแต่งงานหรือเจ้าบ่าว

“ ไปกันเถอะ” เธอกล่าวและเดินตรงลงบันไดไปก่อน

ตระกูลลอว์เรนซ์เป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในฮอลสตัน เอ็มเมตต์ ซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวของพวกเขา มีสภาพร่างกายพิการและไม่สามารถสืบพันธุ์ได้หลังจากถูกจับตัวไปเมื่อกว่า 10 ปีก่อน

ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวต่อสาธารณะอีกเลย มีข่าวลือว่าเขาเป็นคนโหดร้ายและน่าเกลียด และไม่มีผู้หญิงคนใด ที่ถูกส่งเข้าไปในบ้านของเขาออกมามีชีวิตรอด

ไม่มีความโศกเศร้าใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าความอกหักที่เกิดจากการทรยศต่อครอบครัวของคุณ

แม้ว่าเขาจะเป็นปีศาจก็ไม่สำคัญ แม่ของเธอได้ทิ้งเธอให้กับปีศาจตนนี้

อลิซซาอยู่คนเดียวในโลกนี้อย่างสมบูรณ์

-

ม เมตต์ บอดี้การ์ดก็พาเธอเข้าไปในห้อง จากนั้นทุกคนก็ออกไป จนกระทั่ง ท้องฟ้านอกหน้าต่างเริ่มมืดลง ประตูจึงถูกเปิดออกอีกครั้ง

อลิซซาหันศีรษะและมองเห็นชายร่างสูงและแข็งแรงเดินเข้ามาจากประตู

เขาปิดประตูแล้วเปิดไฟ

อลิซซายื่นมือออกไปเพื่อปิดกั้นแสงจ้า จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เพียงมองดูเธอก็แข็งค้างไป

ไม่ใช่เพราะชายคนนั้นน่าเกลียดและน่ากลัว แต่เป็นเพราะเขาหล่อมาก

ชุดสูทสีเข้มโอบล้อมร่างสูงล่ำสันของเขา ขาคู่ยาวของเขาเดินเข้าหาเธออย่างมั่นใจ

โครงหน้าของเขามีความลึกและสมบูรณ์แบบ เหมือนกับงานศิลปะที่ประณีต

เอ็มเมตต์มองอลิสซาอยู่สองสามวินาที คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย “น่าเกลียดมาก”

เขากล่าวสิ่งนี้ด้วยน้ำเสียงที่สงบโดยไม่สามารถรับรู้ถึงอารมณ์พิเศษใดๆ ได้จากน้ำเสียงของเขา

อลิซซาหันกลับไปมองด้วยความตกใจ เธอไม่สนใจเขามากนักที่บอกว่าเธอขี้เหร่ เธอเพียงแต่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ป้องกันตัวและพูดว่า “คุณเป็นใคร”

รูม่านตาสีหมึกของเขาเปล่งแสงจ้า และเสียงของเขาทุ้มนุ่ม “คุณไม่รู้ว่าคุณจะแต่งงานกับใคร”

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ ลมหายใจที่กระฉับกระเฉงของเขาทำให้อลิซซารู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว

รัศมีอันทรงพลังของเขาทำให้เธอหายใจไม่ออกเล็กน้อย แต่เธอยังคงยืดหลังตรง “แน่นอน ฉันรู้ว่าคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยชื่อเอ็มเมตต์!”

เอ็มเมตต์ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเขาคมกริบขึ้นเรื่อยๆ และเปล่งประกายความชัดเจนขึ้น ผู้หญิงอีกคนที่เชื่อข่าวลือนั้น ถูกกำหนดให้แต่งงานกับผู้ชายที่ 'น่าเกลียดและไร้สมรรถภาพทางเพศ'

แต่เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ท่าทางของเธอดูสงบเกินไป ทำให้เอ็มเมตต์สนใจเธอ

เขาอมยิ้ม ทำท่าสงบและมีสติ “งั้นคุณก็เป็นน้องสะใภ้ของฉันเหรอ ฉันชื่อจัสติน ลูกพี่ลูกน้องของเอมเมตต์ ฉันคิดว่าคืนแต่งงานคงไม่มีใครอยากอยู่กับผู้ชายไร้ค่าแบบนี้หรอก แม้แต่คุณเองก็ด้วย!”