บทที่ 3: คุณหลงใหลในความงามของฉันแล้วหรือยัง

“ฉันเช่าบ้านไว้ให้คุณกับเรย์แล้ว หลังอาหารเย็นฉันจะขับรถไปส่งคุณที่นั่นทันที อย่ากังวลเรื่องอื่นเลย ฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้คุณแล้ว แต่ถ้าหากคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม มีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ชั้นล่าง” โรเจอร์แจ้ง

มือของเขาอยู่บนพวงมาลัยขณะที่สายตาของเขาจดจ้องไปที่ถนน

เวนดี้อุ้มเรย์มอนด์ไว้ในอ้อมแขนขณะนั่งอยู่ที่เบาะหลัง และหลังจากได้ยินสิ่งที่โรเจอร์พูด เธอก็หรี่ตาและถอนหายใจ

“โอ้ โรเจอร์ ทำไมคุณถึงน่ารักและเอาใจใส่ขนาดนี้ ฉันคงต้องแต่งงานกับคุณแล้วล่ะ!”

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนริมฝีปากของเธอขณะที่เธอพูดตลกเรื่องดังกล่าว

“อืม...เป็นความคิดที่ดี ฉันไม่รังเกียจที่จะมีลูกชาย”

เรย์มอนด์จ้องมองแม่ของเธอแล้วพูดว่า "แม่ โปรดคิดเรื่องนี้ให้รอบคอบหน่อยเถอะ!"

"ที่รัก ฟังนะ ลุงโรเจอร์เป็นแค่เพื่อนของฉัน"

โรเจอร์หัวเราะและตอบว่า "เราพูดถึงเพื่อนประเภทไหนกันแน่?"

เมื่อได้ยินดังนั้นเวนดี้ก็พูดไม่ออกเลย

"แค่คุณสมควรได้รับใครสักคนที่ดีกว่า"

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดได้สำเร็จ เวนดี้พบกับโรเจอร์ที่สหรัฐอเมริกาเมื่อสองปีครึ่งที่แล้ว

ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้าเรียนที่ New York Acting College ซึ่งเธอต้องทนทุกข์กับการถูกเลือกปฏิบัติอย่างมากเนื่องจาก เธอไม่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้ดี

เห็นได้ชัดว่าการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติก็เกิดขึ้นบ่อยครั้งเช่นกัน! และนักเรียนหญิงที่พูดภาษาอังกฤษไม่คล่องก็กลายเป็นศูนย์กลางของอคติ

อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางประการ เวนดี้กลับดูเปล่งประกายขึ้นหลังจากให้กำเนิดเรย์มอนด์

นั่นเป็นช่วงเวลาที่หนุ่มๆ นักศึกษาจำนวนมากเริ่มไล่ตามเธอ—ท่ามกลางความอิจฉาของสาวๆ คนอื่นๆ

พวกเขาเริ่มสร้างปัญหาให้เธอทั้งในและนอกมหาวิทยาลัย

โรเจอร์เป็นคนคอยช่วยเหลือเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าเขาจะออกจากโรงเรียนไปแล้ว แต่โรเจอร์ก็ไม่ได้ตัดการติดต่อกับเวนดี้

เขารู้ว่าเธอต้องการเงินเพื่อดูแลลูก ดังนั้นเขาจึงมักแนะนำงานบางอย่างให้เธอทำ

ส่วนใหญ่สิ่งที่เขาเสนอให้เธอจะเป็นละครทีวี เช่น การเล่นเป็นนักแสดงประกอบ

เธอไม่เพียงแต่ฝึกฝนทักษะการแสดงของเธอได้เท่านั้น แต่ยังได้รับประสบการณ์ในอุตสาหกรรมนี้ด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโรเจอร์คือผู้ช่วยชีวิตของเธออย่างแน่นอน

“รับทราบ ฉันจะจ่ายค่าเช่าให้คุณ...”

"คุณสามารถจ่ายเงินให้ฉันได้เมื่อคุณได้รับเงินเดือนสำหรับงานของคุณ!"

“คุณไว้ใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ในฐานะตัวแทนของคุณ แน่นอนว่าฉันมั่นใจใน นักแสดงของฉันเอง!”

ครึ่งปีที่ผ่านมา โรเจอร์กลับมายังชนบท

และเขาก็โทรหาเธอทันทีเพื่อบอกว่ามีละครทีวีท้องถิ่นเรื่องหนึ่งชื่อว่า “เรื่องของสนมอีวานก้า”

อยู่ระหว่างการผลิต

มันมีค่าใช้จ่ายถึงสามร้อยล้านเหรียญ และทีมงานทั้งหมดก็มีความสามารถจริงๆ

ซีรีส์โทรทัศน์นี้ดัดแปลงมาจากนวนิยายเว็บชื่อเดียวกัน

มันได้รับความนิยมอย่างมากทางออนไลน์ และผู้เขียนบทของซีรี่ส์นี้ก็คือผู้เขียนเอง

นอกจากนั้นยังจะกำกับโดยคาร์เตอร์ วิลเลียมส์ หนึ่งในผู้กำกับระดับแนวหน้าของประเทศอีกด้วย

เพราะเป็นซีรี่ส์เกี่ยวกับฮาเร็มของจักรพรรดิ จึงต้องมีนักแสดงระดับเอหลายคน

บทบาทสมทบหนึ่งบทนั้นสอดคล้องกับภาพลักษณ์ของเวนดี้ ดังนั้นโรเจอร์จึงรีบแนะนำให้เธอกลับมาออดิชั่นเพื่อรับบทนี้

ถือเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอ! นอกจากนี้ เวนดี้ยังตัดสินใจที่จะกลับมาอีกครั้ง

เมื่อมีโรเจอร์เป็นตัวแทนที่คอยสนับสนุนเธอ นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอที่จะประสบความสำเร็จอย่างสูงในวงการบันเทิง

เมื่อคิดดูแล้ว เวนดี้ก็รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือทั้งหมดที่เขาให้เธอจริงๆ

“แล้ว...คุณหมกมุ่นอยู่กับความงามของฉันเหรอ? นั่นคือเหตุผลที่คุณช่วยฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหรอ? บอกความจริงฉันมาสิ ฉันจะไม่หัวเราะเยาะคุณ ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็งดงามเหมือนดอกไม้ การที่ คุณจะตกหลุมรักฉันก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล”

เวนดี้แซวขณะที่เธอเอนตัวไปเหนือที่นั่งคนขับโดยที่เรย์มอนด์ยังคงอยู่ในมือของเธอ

เธอช่างหลงตัวเองเสียจริง! โรเจอร์และเรย์มอนด์ ฟินช์สบตากันอย่างมีความหมาย และทั้งสองก็แสดงสีหน้าอาเจียนออกมาพร้อมกันอย่างทนไม่ได้

"ฮ่าฮ่า!"

ทั้งสองคนหัวเราะกันไม่หยุด ทำให้เวนดี้เกิดความสับสน

ในขณะเดียวกัน ร้านอาหาร Riverside ถือเป็นร้านอาหารจีนระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียงใน Ywood

ทั้งภายนอกและภายในมีบรรยากาศแบบโบราณ

เมื่อลูกค้าเข้าไปก็เหมือนถูกพาเข้าไปสู่ประตูโบราณ

ภายในมีศาลา ระเบียง สะพาน และแม่น้ำที่มนุษย์สร้างขึ้น

พนักงานเสิร์ฟในชุดจีนดั้งเดิมพาลูกค้าผ่านห้องโถงสีแดงสดไปยังอาคารชั้นในสุดเพื่อรับประทานอาหาร

ชั้น 1 เป็นที่นั่งแบบเปิดโล่ง ส่วนชั้น 2 เป็นห้องส่วนตัว

การตกแต่งเป็นสไตล์จีนทั่วทั้งห้อง ดูสง่างามและมีเสน่ห์

แม้จะยังเช้าเกินไปที่จะรับประทานอาหารเย็น แต่บริเวณที่นั่งแบบเปิดโล่งที่ชั้นหนึ่งก็เต็มไปด้วยแขกแล้ว

“มีคนรวยมากมายจริงๆ!” เวนดี้อุทาน

เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับร้านอาหารนี้มาก่อน มันได้รับความนิยมมาก โดยเฉพาะในหมู่ลูกค้าที่ร่ำรวย

เวนดี้สงสัยเพียงว่าอาหารจะต้องดีขนาดไหน

เนื่องจากมีคนใช้บริการจำนวนมาก ห้องส่วนตัวบนชั้นสองจึงต้องจองล่วงหน้าถึงสามเดือน

และถึงอย่างนั้นก็ยังยากที่จะจองได้

“โรเจอร์ คุณเป็นใครกันแน่?”

ดูเหมือนไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้

“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับธุรกิจผิดกฎหมายใดๆ ร้านอาหารนี้เป็นของเพื่อนฉันคนหนึ่ง ฉันไม่จำเป็นต้องจองร้านเหมือนกับคนอื่นๆ” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มขณะอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน

ตอนนี้เวนดี้เข้าใจแล้วว่าโรเจอร์จัดห้องให้พวกเขาได้อย่างไร พนักงานเสิร์ฟพาพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัวบนชั้นสอง

เนื่องจากเรย์มอนด์แทบจะเป็นเด็กเกิดใหม่เมื่อพวกเขาออกจากประเทศนี้ นี่จึงเป็นครั้งแรกของเขาที่มาเยือนสถานที่เช่นนี้

ดังนั้นเมื่อเขาเห็นวัฒนธรรมแบบดั้งเดิมที่ฝังอยู่ในร้านอาหาร เขาจึงพิงไหล่ของโรเจอร์และจ้องมองมันอย่างตั้งใจ

ในความทรงจำของเวนดี้ เป็นเวลาสามปีแล้วนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอมาทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารหรูเช่นนี้

และเพราะผ่านไปนานขนาดนั้น เธอจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

"รับทราบ ฉันอยากล้างมือ"

“เลี้ยวขวาเดินไปจนสุดทาง คุณจะพบห้องน้ำอยู่ตรงนั้น”

“ตกลง ฉันจะกลับมาทันที”

หลังจากล้างมือแล้ว เวนดี้ก็เดินกลับไปตามทางเดิน

แต่ก่อนที่เธอจะไปถึงประตูห้องส่วนตัว ก็มีลมกระโชกแรงเข้ามา

"แม่!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

วินาทีต่อมา เธอก็รู้สึกถึงแขนอ่อนนุ่มที่โอบรอบขาขวาล่างของเธอ

เมื่อเวนดี้มองลงไป เธอรู้สึกตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

เด็กผู้หญิงที่กำลังจับขาอยู่นั้นมีอายุประมาณสามหรือสี่ขวบ

เธอดูอ่อนโยนมาก ในสไตล์ที่ไม่ได้เป็นกระแสหลัก และผมทรงแอฟโฟรอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอก็เหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

เธอสวมเสื้อหนังติดหมุด จับคู่กับกระโปรงผ้าโปร่งที่ประดับด้วยเพชรเทียมสีสดใสอย่างเกินจริง

ภายใต้แสงไฟ เพชรเทียมเปล่งประกายอย่างเจิดจ้าจนแสบตา “หนูน้อย หนูคงเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นคนอื่น”

เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหัวและพูดอย่างภาคภูมิใจ “หนูไม่ใช่เด็กอายุสามขวบ หนูจะเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นคนอื่นได้อย่างไร หนูเป็นแม่ของหนู!”

“แล้วคุณอายุเท่าไรแล้ว”

เด็กหญิงตัวน้อยเหยียดนิ้วสี่นิ้วออกและ เน้นย้ำ “สี่! ฉันอายุสี่ขวบ! ฉันเพิ่งฉลองวันเกิดอายุสามขวบไปเมื่อสองวันก่อน ตอนนี้ฉันอายุสี่ขวบแล้ว!”

“ แน่ใจได้เลยว่าเธอไม่ใช่เด็กอายุสามขวบ” ปากของเวนดี้กระตุกอย่างรุนแรงเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น

ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คือเธอไม่ชอบเด็กคนอื่นๆ นอกจากเรย์มอนด์ แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่รู้สึกขยะแขยงเมื่อถูกเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้อุ้ม

หากน้องสาวฝาแฝดของเรย์มอนด์รอดชีวิต เธอคงจะน่ารักขนาดนี้

ดวงตาของเวนดี้อ่อนลงเมื่อความคิดเรื่องลูกที่ตายของเธอผุดขึ้นมาในใจ

"เด็กน้อย..."

“แม่ เข้ามาสิ!”

"ดี..."

ก่อนที่เวนดี้จะได้พูดจบ เด็กน้อยก็คว้ามือเธอแล้วลากเธอเข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง "เข้ามาสิ แม่!"

หลังจากผ่านประตูโค้งและเข้าไปในห้องส่วนตัว เวนดี้พบคนสองคนอยู่ที่นั่น

ชายและหญิงสวมชุดทางการและเพลิดเพลินกับการรับประทานอาหารค่ำร่วมกัน

จากมุมมองของเวนดี้ เธอเห็นเพียงแผ่นหลังของผู้ชายและใบหน้าของผู้หญิงเท่านั้น

“ป้า นี่แม่ของฉัน เธอสวยไหม เธอสวยกว่าคุณเยอะเลย! บอกเลย คุณ ไม่สวยในสายตาพ่อของฉันหรอก ฉันไม่ต้องการให้พี่ชายหรือพี่สาวในอนาคตของฉันน่าเกลียดเหมือนคุณ!” เด็กหญิงแปลกหน้าบ่นพึมพำพลางแลบลิ้นใส่ผู้หญิงคนนั้น

“คุณ คุณ…”

หญิงคนนี้โกรธมากจนหน้าแดง

เด็กสาวส่ายหัวและพูดต่อ "พ่อของฉันรักแม่ของฉันมาก! พวกเธอที่เรียกได้ว่าเป็นสาวสวยไม่สามารถล่อลวงพ่อได้ ดังนั้นเธอควรยอมแพ้เสียที!"