Rozdział 95

Tej nocy w ogóle nie spałem. Mój umysł nie chciał się wyłączyć, zwłaszcza teraz, gdy wiedziałem, że mogę znowu zobaczyć Ashera. Skubałem srebrne kajdanki na nadgarstkach, życząc sobie, żeby Tristan je zdjął, zanim odejdzie.

Musiałem znów porozmawiać z Asherem, usłyszeć jego głos i uwolnić się od niepokoju.

Zatrzymałem się w próżni między snem a świadomością, miotając się i obracając na pluszowym łóżku. Łóżko było wygodne, ale nawet najdelikatniejszy materiał nie mógł ukoić niepokoju, który kręcił się w moich jelitach.