Rozdział 91

Trzy dni, a może cztery – nie byłem do końca pewien, ale monotonia bycia zamkniętym w tym pokoju powoli mnie zżerała. Srebrny mankiet na moim nadgarstku powstrzymywał mnie przed połączeniem umysłów z Asherem i trzymał Mayę na dystans. Moja skóra pod mankietem była obolała, zaczerwieniona i podrażniona, jakbym miał wysypkę. Moje dni i noce zaczęły się zmieniać, psując mój i tak już wątpliwy wzorzec snu – nie żebym oczekiwał dużo snu, skoro mój Ojciec gdzieś się czaił. Tristan przychodził do drzwi raz na kilka godzin, z tacą jedzenia i małym kubkiem krwi w dłoniach. Nie musiał się martwić, że ucieknę, ponieważ byłem już zbyt słaby od ciągłego kontaktu ze srebrem. Byłem praktycznie człowiekiem, co sprawiało, że Tristan i reszta Wampirów byli ode mnie znacznie silniejsi.

Było oczywiste, że Wampiry nie były przyzwyczajone do gości-ludzi lub pół-ludzi, ponieważ jedzenie było okropnie ubogie. Galaretowata owsianka i często małe paczki krakersów lub ciasteczek.

Nie wstydziłam się przyznać, że wypijałam kielich krwi, którą mi dawał przy każdym posiłku, choć martwiłam się, skąd ona się wzięła.