Rozdział 141

Asher zabiłby go na miejscu, mając tylko moje słowo jako dowód. Tak bardzo mi ufał, tak bardzo chciał mnie chronić. Przeczucie skręcające się i rozdzierające mój żołądek niczym żyletki mówiło mi, żebym krzyczała do mojego partnera – albo co gorsza, sama rozerwała gardło Larsa.

Musiałam zachować spokój, zwłaszcza na wyprzedaży ciast dla dziewczyny, która właśnie została zamordowana. Nie mogłam zrobić sceny. Nie mogłam oskarżyć Larsa o coś takiego, mając tylko mgliste wspomnienie czarnych butów i przeczucie, które uruchomiło symfonię alarmów w mojej głowie. Jego usta wygięły się w rozbawionym uśmiechu, co było moim jedynym ostrzeżeniem, że za długo zwlekałam z odpowiedzią. Patrzenie na jego twarz, a nie na buty, było męczące, ale nie byłam pewna, czy widział, jak patrzę za pierwszym razem.

Jeśli to przeczucie było słuszne — a obie czarownice tak mówiły — to oznaczało, że Lars był powiązany z tym wszystkim. Być może był marionetką i nie był w zmowie z samym mistrzem. Jakkolwiek bym się starała, nie potrafiłam pojąć, jaką rolę wilkołak mógłby odegrać w pomaganiu czarownicom.