Rozdział 4 Pokłoniłem się personelowi szpitala na ziemi

Z trudem podszedłem do drzwi, otworzyłem je i położyłem się na dużym łóżku, w którym spałem przez trzy lata.

Zasnąłem w oszołomieniu...

Miałem sen. We śnie cofnąłem się do czasu, kiedy zobaczyłem Patricka po raz pierwszy 12 lat temu. Miałem wtedy zaledwie 10 lat. I poszedłem się bawić na placu budowy niedaleko sierocińca, który nie był jeszcze w pełni umeblowany.

Było to zimą, kiedy na placu budowy nie było nikogo.

Spotkałem tam Patricka, który był ranny i umierał. Chociaż wołałem go od dłuższego czasu, w ogóle nie odpowiadał. Początkowo, myśląc, że nie żyje, miałem zamiar wrócić do nauczycielki w sierocińcu, ale usłyszałem za sobą słaby głos: „Ratuj mnie”.

W tym czasie ja, chudy i słaby, wypchnąłem go z placu budowy trójkołowym rowerem do przewozu cementu i zawiozłem do najbliższego szpitala.

Ponieważ nie miałem wystarczająco dużo pieniędzy, personel szpitala odmówił jego uratowania. Więc uklęknąłem i się im kłaniałem.

Ostatecznie, dopiero gdy młody lekarz zawołał zastępcę dyrektora, zgodzili się zawieźć go na salę operacyjną.

A ja czekałem na zewnątrz.

Później obudził się i zapytał o moje imię, mówiąc, że je pamięta i że przyjdzie do mnie w przyszłości.

Ale między marzeniami a rzeczywistością była wielka przepaść.

Okazało się, że Patrick obudził się później, a ja, któremu nie pozwolono wejść na oddział, mogłem tylko patrzeć na niego z daleka. Niedługo potem przyszła grupa mężczyzn w czarnych garniturach i przewieźli go do innego szpitala.

Gdy łóżko, w którym stał, przeszło obok mnie, zobaczył mnie. Wygiął swoje piękne usta, uśmiechnął się do mnie i delikatnie złapał za czubek mojego ubrania.

To było nasze ostatnie spotkanie.

Ale jego uśmiech był wyryty w moim sercu. Nawet po 12 latach, wciąż pozostawał świeży w mojej pamięci.

Kiedy się obudziłem, poduszka była cała mokra od łez.

Za oknem było już zupełnie ciemno.

Byłem spragniony i głodny. A ja, który nie odczuwałem już tak silnego bólu fizycznego jak kiedyś, chciałem pójść do kuchni, żeby napić się wody.

Czując, że nie słychać żadnego hałasu za moim pokojem, pomyślałem, że powinni już spać.

Jednak gdy tylko podeszłam do wejścia na schody, z salonu dobiegł głos Caroline: „Czy powinniśmy pozwolić jej tu dalej mieszkać? Czy nie mówiłaś, że dom będzie pusty, żebym mogła tam trzymać swoje ubrania?”

Gdy zastanawiałem się, dlaczego nie poszła do domu Patricka, usłyszałem, jak jej matka mówi: „Nie martw się. Znajdę sposób, żeby zmusić ją do podpisania umowy jutro i pozwolić jej stąd wyjść. Po prostu znieś ją dla tych 4% udziałów”.

„4% akcji?”

„Zastanawiam się, czy mówi o mnie. Po prostu w ogóle nie wiem o akcjach”.

Ale wkrótce Caroline ujawniła odpowiedź: „Dlaczego ją z powrotem przyjęłaś tylko dla 4% akcji po usłyszeniu słów babci? Czy to możliwe, że te 4% akcji jest warte dużo? Co więcej, nie można ich wymienić! A ja muszę się do niej zwracać jak do siostry!”

„Myślisz, że mnie nie brzydzi? Ona jest taka podła. Za każdym razem, gdy je, jest tak, jakby nie jadła niczego dobrego przez całe życie. Nigdy niczego nie zmarnowała! Za każdym razem, gdy w domu jest gość, myślę, że nas zawstydza!”

„Zgadzam się. Kiedy dałam jej ubrania, których rzadko nosiłam, zachowywała się, jakby wygrała w totka. Czuję się zawstydzona, przyznając, że jest moją siostrą. I to dla mnie ulga, że dziś ją biją!”

„Dobrze. Kiedy się jutro rano obudzi, poproszę ją o podpisanie umowy! A co do twojej babci, na pewno nie będzie nas rozliczać, jeśli powiemy jej, co się wydarzyło na weselu!”

Kiedy stałam na górze i słuchałam rozmowy Caroline z jej matką, moje ręce, którymi trzymałam się poręczy schodów, zaczęły gwałtownie drżeć.

kucharz będzie zadowolony, jeśli zjem jedzenie, które mam w misce .

Jeśli chodzi o ubrania, które dała mi Karolina, większość z nich mi się nie podobała. Jednak obawiając się, że będzie zawiedziona, ja, która nie miałam innych ubrań, mogłam je za każdym razem przyjmować tylko z wdzięcznością.

Aby zadowolić rodzinę Archerów, zarabiałem na życie, podejmując się prac dorywczych, z wyjątkiem opłat za naukę, które były dotowane przez dobrych ludzi z sierocińca.

Okazało się, że rodzinna miłość, którą dyskretnie pielęgnowałem i ceniłem, rzeczywiście istnieje.

„Okazuje się, że tolerowali mnie za 4% udziałów!”

A poproszenie mnie o ślub z Patrickiem w imieniu Caroline, co było dobrze przemyślane, było niczym innym, jak pretekstem, żeby wyrzucić mnie z Rodziny Archerów!

„Jestem jedyną osobą, która głupio czci rodzinne uczucie”.

Okazało się, że rodzinne uczucie nie miało żadnego znaczenia!

Mocno ugryzłam się w wargi i starałam się jak najlepiej kontrolować emocje. Potem zbiegłam na dół i zapytałam: „Czy tak?”