Rozdział 90

W kolejnych tygodniach powstrzymałam się od odwiedzania Luciena w szpitalu. Miałam już dość jego zachowania typu „dmuchaj gorąco, dmuchaj zimno”. Byliśmy razem w sytuacji bliskiej śmierci, a on potrafił mnie tylko tak traktować? Przepraszam, ale miałam dość.

Dzieci odwiedzały go codziennie, ale ja wymyślałam wymówki, żeby nie iść.

Była też kwestia mojej pracy. Wspinałem się na nowe wyżyny, a Profesor był ze mnie dumny, oświadczył. Uniwersytet zgodził się sfinansować przedłużenie, więc byłem pełen zapału, by rozpocząć nową fazę. Mając na uwadze małego Claude'a i moją pracę naukową, upewniłem się, że nie mam czasu na rozczulanie się nad moim mafijnym Donem, który wydawał się grać w jakąś dziecinną grę.