Rozdział 287

„Dylan, to nie ty.” Lewis podszedł do niej i delikatnie złapał ją za nadgarstek, patrzyłem, jak jej determinacja szybko znika, a smutek jest wszystkim, co pozostało.

Była smutna, jej oczy napełniały się łzami, gdy rozmawiała z Lewisem. Chyba naprawdę byli jakoś połączeni, miał sposób, by ją uspokoić, zmusić do mówienia. Wiem, że Lewis ją wybrał, ale Dylan, powinna być z Joshem, prawda?

„Zabiłam mojego tatę!” stwierdziła, patrząc na Lewisa , spodziewając się usłyszeć nawałnicę pytań. „Zastrzeliłam go, tak samo jak tego faceta, tak samo jak wojownika tego króla. To po prostu ja, której nigdy nie widziałaś”. Następnie zwróciła swoją uwagę z powrotem na Vee i przemówiła do niej, nawet ja musiałam przyznać, że byłam po stronie Dylana z jej następnym stwierdzeniem. „Rebelia wkrótce stoczy walkę z królem i jego ludźmi, a naiwnością jest myśleć, że ludzie z obu stron nie zostaną zabici, jest łatwiej, gdy widzisz i rozumiesz, kogo można uratować, a kogo ostatecznie nie. Ten facet i tak miał umrzeć, widziałeś całą krew wypływającą z jego ust. Czy wolałbyś siedzieć tutaj i słuchać, jak biedny człowiek krzyczy i wrzeszczy przez następną godzinę, przez kolejne dwie? Błagał o wytchnienie. Wiedział, że to jego jedyna opcja, ja też wiedziałem, i ty też”.