Κεφάλαιο 7 Πάρτε την μακριά

Στους πρόποδες του λόφου βρήκα τη Βίκυ αιμόφυρτη.

"Βίκυ, είμαι εδώ, είμαι εδώ. Μην ανησυχείς", είπα με τρεμάμενη φωνή, πασχίζοντας να την κρατήσω ψηλά. "Πάμε σπίτι Βίκυ, θα σε πάω σπίτι".

Στο τελευταίο της πνοή, η Βίκυ είπε αδύναμα: "Απλά φύγε, αγάπη μου... Απλά πήγαινε. Θα σε επιβραδύνω μόνο. Άφησε με εδώ..."

Κούνησα το κεφάλι μου απελπισμένα, δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου. "Όχι, θα φύγουμε μαζί από εδώ. Δεν σε αφήνω!"

Το στόμα της Βίκυς άνοιξε ελαφρά. Έμοιαζε να ήθελε να πει κάτι, αλλά μόνο μια μπουκιά αίμα βγήκε.

"Βίκυ, πίστεψε με. Θα τα καταφέρουμε. Μαζί."

Τότε ακριβώς άρχισε να βρέχει. Πριν προλάβει ο Λεονέλ να μας προλάβει, πέρασα τρέχοντας τα σύνορα με τη Βίκυ και κρύφτηκα σε ένα άθλιο, εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου.

Έβλεπα το φως στα μάτια της Βίκυς να χαμηλώνει σταδιακά.

«Συγγνώμη, Ντέμπρα...» Η φωνή της ήταν αδύναμη και το πρόσωπό της στράβωσε από ενοχές. «Απέτυχα τη μητέρα σου. Δεν μπορούσα να σε φροντίσω καλά».

Κούνησα το κεφάλι μου. Ήθελα να της πω ότι δεν απέτυχε και ότι με μεγάλωσε καλά, αλλά τα λόγια πιάστηκαν στο λαιμό μου.

Αποδείχθηκε ότι η ακρωτηριαστική θλίψη θα μπορούσε να φιμώσει ένα άτομο.

Η Βίκυ με κοίταξε με αγάπη. Άπλωσε ένα τρεμάμενο, αιματοβαμμένο χέρι και σκούπισε τα δάκρυα από το πρόσωπό μου.

«Παιδί...» Έβγαλε κάτι από την τσέπη της και το πίεσε στην παλάμη μου. «Πάρε αυτό».

Κοίταξα κάτω και βρήκα ότι ήταν το κολιέ της μητέρας μου.

Αποδείχθηκε ότι η Βίκυ είχε καταφέρει να το φτιάξει, όπως είπε ότι θα το έκανε.

Τώρα όμως το κολιέ ήταν γεμάτο με το αίμα της Βίκυς. Βάφτηκε βαθύ κόκκινο, ακόμα ζεστό από το άγγιγμά της.

"Συνέχισε να πηγαίνεις βόρεια. Μην τα παρατάς. Ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα..."

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση της, η Βίκυ έκλεισε αργά τα μάτια της και κατέβασε το τεντωμένο της χέρι.

σώπασα. Ένα κύμα θλίψης πλημμύρισε ολόκληρο το είναι μου και τα δάκρυα δεν μπορούσαν να σταματήσουν να πέφτουν από τα μάτια μου.

Έχασα κάποιον που ήταν τόσο σημαντικός για μένα όσο η μητέρα μου. Η Βίκυ δεν θα ήταν πια εκεί για μένα.

"Κατευθύνθηκαν προς τα εκεί! Έλα! Βιάσου!"

Η ψυχρή φωνή του Leonel ακούστηκε από κοντά, βγάζοντάς με από τη θλίψη και ξανά στην πραγματικότητα.

Αν δεν έφευγα τώρα, θα με αιχμαλώτιζαν σύντομα.

Έσφιξα τα δόντια μου και σκούπισα γρήγορα τα δάκρυα μου.

Χωρίς τη Βίκυ θα μπορούσα να βασιστώ μόνο στον εαυτό μου.

Έβαλα προσεκτικά το σώμα της Βίκυς στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και έφυγα προς τα βόρεια πριν με βρουν.

Δυστυχώς, η βροχή αυτή την ώρα σταμάτησε. Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν με εντοπίσουν οι άντρες του Leonel.

Απελπισμένος και χαμένος, έτρεξα στο πλησιέστερο μπαρ.

Ο Leonel ακολούθησε το άρωμά μου σε εκείνο το μπαρ.

Έτρεξα γύρω από το μπαρ σαν τρελή. Το αίμα της Βίκυς είχε λερώσει τα ρούχα μου, κάνοντάς μου ένα φρικτό θέαμα. Οι άνθρωποι στο μπαρ ούρλιαξαν τρομαγμένοι. Έτρεξα τόσο γρήγορα που κατά λάθος γκρέμισα μια στοίβα από μπουκάλια κρασιού στον πάγκο του μπαρ.

Ακούστηκε μια συμφωνία από κροτάλισμα και σπάσιμο γυαλιού καθώς τα μπουκάλια κρασιού έσπασαν στο πάτωμα. Το μπαρ ξέσπασε σε χάος, αλλά οι άντρες του Leonel κατάφεραν να με περικυκλώσουν, χωρίς να μου άφησαν καμία ευκαιρία να ξεφύγω.

"Βοήθεια! Βοήθησέ με, σε παρακαλώ!"

Βλέποντας τον Λέονελ να με πλησιάζει σαν τον ζοφερό θεριστή, στράφηκα στους θεατές για βοήθεια. "Θα με σκοτώσει! Παρακαλώ βοηθήστε με!"

Η μουσική στο μπαρ ξαφνικά σταμάτησε και η προσοχή όλων ήταν πάνω μας.

Ο Λέονελ παρατήρησε την ένταση στον αέρα. Σήκωσε γρήγορα το κεφάλι του και είπε δυνατά: «Αυτή η γυναίκα είναι προδότης. Την παίρνουμε πίσω για τη δίκη της».

Υπήρχε ένας απειλητικός τόνος στα λόγια του. Η τιμωρία των προδότων ήταν λογική. Κανείς δεν τόλμησε να έρθει μπροστά για να με βοηθήσει. έφτιαξαν ακόμη και ένα μονοπάτι για να με πλησιάσει ο Λεονέλ.

Η καρδιά μου γέμισε απόγνωση. «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με... Όποιος...»

Κανείς δεν κουνήθηκε, αλλά όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μας.

Έκλεισα τα μάτια μου με απόγνωση, περιμένοντας τον επικείμενο χαμό μου.

«Πάρ’ την!» Ο Λέονελ γάβγισε.

Τότε οι άντρες του στρίμωξαν προς το μέρος μου, έτοιμοι να με αρπάξουν και να με πάρουν μακριά.

Τότε ακριβώς ακούστηκε μια γνώριμη φωνή. «Ποιος είπε ότι μπορείς να την πάρεις μακριά;»