Rozdział 3 Wróciłem

Po pięciu latach Rylee nadal wyglądała tak samo uroczo jak kiedyś.

Lata służby w wojsku nie wpłynęły na duże zmiany w wyglądzie Rydera, ale zmieniły jego aurę i ducha. Dla Rylee Ryder był tak samo martwy, więc kiedy go zobaczyła, poczuła zarówno szok, jak i złość.

„Cześć, Rylee. To ja.”

Ryder uśmiechnął się łagodnie. Wrócił tylko po to, żeby naprawić sytuację z Zoey.

W końcu Rylee była pewna, że mężczyzną przed nią jest Ryder, jej zaginiony zięć.

„To naprawdę ty, ty przeklęty frajerze!” Położyła ręce na biodrach, zmarszczyła brwi i warknęła: „Właśnie wtedy, gdy Zoey ma wyjść ponownie za mąż, ty pojawiasz się znikąd. Jesteś tu celowo, żeby sprawiać kłopoty, prawda?”

W tym momencie Ruben podszedł do drzwi wejściowych i stanął za żoną. Podsłuchał, jak Rylee rozmawia z Ryderem, więc musiał sprawdzić, czy to naprawdę sam Ryder. Nie mówiąc nic, Ruben uniósł pięść i krzyknął ze złością: „Ty draniu! Jak śmiesz wracać!”

Zanim Ruben zdążył zadać cios, w jednej chwili pojawił się krzepki mężczyzna. Złapał Rubena za nadgarstek i powiedział chłodno: „Nikt go nie skrzywdzi”.

Mężczyzną, który zatrzymał Rubena, był oczywiście Vincent.

Walczył u boku Rydera przez lata. Był bardzo wysoki i silny, i wyglądał groźnie. Jego wygląd natychmiast wzbudził strach w Rubenie.

„Puść go i wyjdź” – rozkazał lodowato Ryder, gdy jego bystre spojrzenie padło na Vincenta.

Chociaż Vincent nie chciał puścić Rubena, nigdy nie odważyłby się nie posłuchać Rydera. Puścił Rubena i wymamrotał: „Przepraszam, Ryder”.

„Jeśli wiesz, że się mylisz, to odejdź. Od tej pory nie wtrącaj się w moje sprawy, chyba że ci powiem. Zrozumiano?” Twarz Rydera zdradzała emocje; jego ton wystarczył, by Vincent odwrócił się i odsunął.

W tym momencie Ryder nieświadomie pokazał swoją surową, asertywną stronę. Rylee i Ruben pomyśleli, że ich bezużyteczny zięć najwyraźniej się zmienił po pięciu latach nieobecności. Ale ta myśl trwała tylko chwilę. W mgnieniu oka Ryder znów stał się nic niewartym szumowiną dla Rylee i Rubena.

Po interwencji Vincenta, Rylee i Ruben nie odważyli się już zrobić żadnego ruchu przeciwko Ryderowi.

„Teraz nie traktujesz mnie poważnie. Spadaj, teraz!” krzyknął Ruben. Spróbowałby ponownie uderzyć Rydera, gdyby nie strach przed powrotem Vincenta.

Ryder płonął ze złości, ale pomyślał o Zoey, jedynym powodzie, dla którego tu był. Tęsknił za nią przez ostatnie pięć lat i zrobiłby wszystko, żeby być dla niej dobrym, łącznie z kontrolowaniem swojego temperamentu.

„Nie możemy teraz odrzucić tego przegranego, Ruben. Przybył w idealnym momencie. Sprawimy, że rozwiedzie się z Zoey dzisiaj, żeby Zoey mogła poślubić Platta. Uzyskanie rozwodu jest o wiele łatwiejsze i szybsze niż ubieganie się o akt zgonu” – wyjaśnił Rylee i złapał Rydera za jedno ramię, bojąc się, że Ryder znowu zniknie na długi czas.

Ruben nagle doznał oświecenia. Złapał Rydera za drugie ramię i powiedział do Rylee: „Masz rację, kochanie. Oczywiście”. Następnie powiedział Ryderowi: „Ty i Zoey powinniście się rozwieść, kiedy ona wróci”.

Rylee i Ruben wciągnęli Rydera do domu. Ludzie, którzy ich nie znali, mogli nawet pomyśleć, że byli szczęśliwi, że ich zięć wrócił do domu.

Ryder wszedł do salonu pełnego ludzi, wszyscy byli krewnymi Rylee. Na środku pokoju stał duży stół.

W morzu znajomych twarzy, jedna dziwna wyróżniała się dla Rydera. Był to młody mężczyzna ubrany w swobodny strój, który był wart co najmniej setki tysięcy dolarów. Wydawało się, że od czasu do czasu celowo pokazywał tłumowi swój Rolex. Krewni Rylee siedzieli wokół niego i gapili się na niego.

W tym momencie dziwny młody człowiek zerknął na Rydera, którego Rylee i Ruben prowadzili do domu.

Na stole stał ogromny tort. Wyglądało, jakby wszyscy świętowali czyjeś urodziny.

Ale według wiedzy Rydera, dzisiaj nie były urodziny Rylee, Rubena, ani nawet Zoey. Więc czyje to były urodziny?

Jeszcze chwilę temu rozmawiali o zdobyciu aktu zgonu Rydera. Teraz Ryder stał w salonie, cały i zdrowy. Wszyscy byli zszokowani i przestraszeni na początku, ale wkrótce wszyscy się podekscytowali. Ich oczy rozbłysły, ponieważ byli gotowi na dobry występ.

„Ryder? Czy on nie zniknął pięć lat temu? Dlaczego nagle wrócił?”

„ Wrócił dokładnie w tym samym czasie, kiedy Platt zamierza poślubić Zoey. Obawiam się, że jest tu w jakimś celu”.

„Cel? W porównaniu do Platta, Ryder jest po prostu przegrany. Nie może w ogóle konkurować z Plattem”.

Wszyscy krewni Rylee szeptali, ale Ryder nadal ich słyszał, podobnie jak młody mężczyzna o imieniu Platt Quinn.

Ale Platt zachowywał się, jakby nic nie słyszał. Spojrzał na Rylee i zapytał zdezorientowany: „Kim jest ten mężczyzna, pani Swain?”

Rylee z szyderczym uśmiechem spojrzała na Rydera z obrzydzeniem i odpowiedziała: „To on miał złożyć wniosek o akt zgonu. Pięć lat temu zostawił moją córkę. Ale nie martw się. Pojawił się ponownie w najbardziej odpowiednim momencie. Złożenie wniosku o akt zgonu zajmie trochę czasu, ale rozwód można załatwić już dziś”.

Rylee nie ukrywała swojego zamiaru, by Zoey rozwiodła się z Ryderem. Po rozmowie z Plattem powiedziała Ryderowi z zadowoleniem: „Ryder, to jest Platt Quinn, najstarszy syn głowy rodziny Quinn w Linbourne. Zajmie miejsce swojego ojca za kilka lat. Wszyscy zgodziliśmy się na jego małżeństwo z Zoey, więc radzę ci, żebyś nie tracił czasu ani nie miał żadnych niewłaściwych myśli o mojej córce. Zoey będzie tu za chwilę, a wy dwoje możecie zakończyć wasze małżeństwo. Nie przeciągajmy tego”.

Przy stole rozmawiali w tej chwili wszyscy krewni Rylee. Wszyscy chcieli podlizać się Plattowi, naśmiewając się z Rydera.

Ryder zacisnął zęby i zmrużył oczy.

Krewni Rylee byli naprawdę irytujący. Gdyby nie Zoey, już by ich czegoś nauczył.

Platt był bardzo zadowolony. Przybierając zrelaksowany, zadowolony wygląd, oparł się o krzesło i zakręcił czerwonym winem w kieliszku. Uśmiechnął się do Rydera i powiedział drwiącym tonem: „Gdzie byłeś przez ostatnie pięć lat, Ryder?”

Ryder spojrzał na niego obojętnie i odpowiedział: „Byłem w Mapleley”.

„Mapleley? Co tam robiłeś? Odgarniałeś tam śnieg?”, wtrącił się jeden z krewnych Rylee, zanim Platt zdążył cokolwiek powiedzieć.

Roześmiał się głośno, a reszta rodziny Rylee również wybuchnęła śmiechem.

Ryder milczał.

Z uśmiechem na ustach Platt sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął książeczkę czekową. Podpisał czek, wyrwał go z książeczki i przesunął po stole w stronę Rydera. Zaćwierkał: „Wyglądasz na mądrego, spostrzegawczego mężczyznę. Musiałeś wiedzieć, że nie jesteś tu mile widziany, więc musiałeś przyjść po pieniądze. Oto pusty czek. Napisz na nim dowolną kwotę i zrealizuj go w dowolnym banku w Linbourne. W zamian chcę tylko, żebyś rozwiódł się z Zoey”.

Wszyscy krewni Rylee spojrzeli na Platta, a potem na Rydera szeroko otwartymi oczami. Chcieliby, żeby to oni otrzymali ten pusty czek.

„Nie musisz dawać mu pieniędzy, Platt. Zoey jest moją córką. Jeśli chcę, żeby się rozwiedli, muszą się rozwieść. Nie ma potrzeby dawania pieniędzy jej przyszłemu byłemu mężowi” – wtrąciła Rylee. Patrząc na czek, poczuła się, jakby to ona rzucała pieniędzmi w Rydera, żeby rozwieść się z Zoey.

W oczach Platta błysnęła pogarda, ale nadal się uśmiechał i powiedział: „Pani Swain, wszystko w porządku. Pieniądze nie są tutaj problemem. Nie chcę, żeby coś poszło nie tak. Chcę tylko, żeby Zoey została singielką tak szybko, jak to możliwe”.

Słysząc, co powiedział Platt, Rylee nie odważyła się powiedzieć nic więcej. Po prostu spojrzała na Rydera chłodno.

Pod zazdrosnymi spojrzeniami wszystkich Ryder wziął pusty czek.

Właśnie gdy wszyscy myśleli, że Ryder weźmie pieniądze, podarł czek na kawałki.

Następnie spojrzał na Platta i spokojnie powiedział: „Jeśli Zoey chce się ze mną rozwieść, podpiszę papiery rozwodowe. Ale jeśli nie, pozostaniemy małżeństwem, czy wam się to podoba, czy nie”.

Gdyby podwładni Rydera z Mapleley byli teraz obecni, powiedzieliby wszystkim w pokoju, że gdy Ryder jest tak spokojny, jest najbardziej niebezpieczny.

Platt lekko zmrużył oczy. Ten człowiek przed nim po prostu wywarł na niego presję kilkoma dobrze wypowiedzianymi słowami , co go zdenerwowało.

Pozostali zwrócili wzrok na Rydera. Uważali, że obrażając Platta, Ryder naraża się na śmierć.

Napięcie w powietrzu zostało przerwane przez stukanie wysokich obcasów o marmurowe podłogi. Po chwili Zoey weszła do salonu ze Sloane na holu.

„Platt? Co ty tu znowu robisz? To mój dom. Nie jesteś tu mile widziany. Proszę, odejdź natychmiast”. Gdy tylko Zoey zobaczyła Platta, jej twarz pociemniała i wprost poprosiła go, żeby odszedł.

Słysząc znajomy głos żony, Ryder, który stał tyłem do drzwi, zadrżał.

Wyobrażał sobie swoje spotkanie z Zoey milion razy przez lata. Ćwiczył nawet swoją reakcję, gdy w końcu ją zobaczył. Ale gdy miał stanąć z nią twarzą w twarz, zdał sobie sprawę, że nawet gdyby ćwiczył przez tysiąc lat, to i tak by nie wystarczyło. Wina groziła, że pochłonie go w całości, gdy walczył, by nie ugiąć kolan. Nie był pewien, czy zdoła pokazać twarz kobiecie, którą porzucił pięć lat temu, nie rozpadając się całkowicie.

"Tatuś!"

Zanim Ryder zdążył się odwrócić, zza jego pleców dobiegł cichy, okropnie znajomy głos. Ponownie zadrżał. Gdy się odwrócił, zobaczył śliczną dziewczynkę, która radośnie do niego podbiegła.

To była mała dziewczynka, którą poznał na lotnisku, ta sama, która podbiegła do niego i nazwała go „Tatusiem”.

Ryder instynktownie przykucnął i wziął dziewczynkę w ramiona.

Odruch ten przyszedł mu tak naturalnie, że poczuł, jakby już niezliczoną ilość razy przytulał dziewczynkę.

W tym momencie Zoey również zobaczyła Rydera. Ich oczy się spotkały. Przez kilka uderzeń serca wszystko zdawało się zwolnić, a para czuła się, jakby byli jedynymi ludźmi na świecie.

Przez ostatnie pięć lat nie było dnia, żeby Zoey nie pojawiła się w umyśle Rydera. Tęsknił za nią każdego dnia, a myśl o powrocie do niej była tym, co pozwalało mu wytrwać. I tak też zrobił. To była długa i wyczerpująca podróż, ale oto był, w końcu jej godny.

Zoey wbiła w niego wzrok, a on obserwował, jak emocje przewijają się niczym film na jej pięknej twarzy.

„Cześć, Zoey. Wróciłem.” To Ryder pierwszy przerwał ciszę.