Rozdział 1: Przejście

Kiedy Aurora Cole się obudziła, poczuła zawroty głowy i słyszała dochodzące zza drzwi głosy, których przez pewien czas nie była w stanie wyraźnie usłyszeć.

Powoli podniosła się, nieświadomie potarła głowę i wreszcie na moment oświeciła się.

Pamiętała, że została zabita przez grupę zamaskowanych rabusiów po swojej indywidualnej wystawie sztuki.

Twarz Aurory Cole zbladła, gdy przypomniała sobie tamtą scenę.

Uczucie pchnięcia nożem wciąż nie opuszczało mojej piersi.

Ale czy ona nie powinna być martwa?

Zdezorientowana, rozejrzała się dookoła i w końcu wyraźnie zobaczyła swoje otoczenie.

To mały pokój, urządzony prosto, ale przytulnie.

Łóżko, szafa i biurko.

Choć jest tu niewiele rzeczy, dbałość właściciela widać wszędzie.

Szafa ma konstrukcję dwudrzwiową i bardzo retro charakter. Na środku znajduje się duże lustro, które jest bardzo dokładnie wytarte.

Biurko było nakryte białym obrusem z drobnymi wzorami kwiatowymi. Oprócz kilku kawałków papieru na stole znajdowała się także gipsowa rzeźba przedstawiająca głowę Dawida.

Biurko stało obok okna. Okno nie było współczesnym oknem przesuwnym z pojedynczą szybą. Zamiast tego wyglądało to jak drewniane okno kratowe stosowane dawniej na terenach wiejskich.

Okno było dwustronne, z haczykami na każdym parapecie. W tym momencie hak podtrzymał skrzydło okna, a ciepły wiatr z zewnątrz wiał do środka, na chwilę rozluźniając jej napięte serce.

Dotknęła swojej klatki piersiowej i stwierdziła, że jest nienaruszona.

Jak więc wygląda jej obecna sytuacja? Podróż w czasie, odrodzenie czy sen?

Przesuwając wzrokiem po swojej klatce piersiowej, Aurora Cole odkryła, że ubrania, które miała na sobie, również nie są jej znane. Nigdy wcześniej nie nosiła takiego fasonu spódnicy, była to czysto bawełniana koszula nocna z koronkowymi brzegami i drobnymi kwiatowymi wzorami.

Jak mam to ująć? To jest po prostu... dość staroświeckie.

To styl, który w latach 70. i 80. nosiły tylko bogate dziewczyny.

W tym momencie ponownie dało się usłyszeć głosy dochodzące z zewnątrz pokoju. Powoli wstała i chciała wyjść, żeby zobaczyć, co się dzieje, ale gdy minęła lustro stojące przed szafą, osłupiała.

Mimo że kobieta w lustrze była do niej podobna w około 70%, wyglądała zbyt młodo – miała zaledwie około dwudziestu lat.

Jej włosy były już wcześniej farbowane i trwale ondulane, ale kobieta w lustrze miała naturalnie gęste, czarne włosy.

To wcale nie jest ona!

Właśnie gdy miała zamiar rozpocząć eksplorację, głos dochodzący z zewnątrz pokoju ponownie zabrzmiał.

Zmarszczyła brwi, podeszła do przodu i delikatnie otworzyła drzwi.

Dźwięk, który na początku nie był zbyt wyraźny, w tym momencie stał się wyraźny.

„Co mam z tym zrobić, gdy się zestarzeję?”

Osobą mówiącą była kobieta, która wyglądała na trzydziestolatkę. Miała szczupłą i proporcjonalną sylwetkę, a jej delikatne i pełne miłości oczy przypominały brzoskwiniowy kwiat, lecz w tej chwili jej piękne brwi i oczy były wypełnione smutkiem.

Mężczyzna o nazwisku Lao Shi był w średnim wieku, krótko ostrzyżony, wysoki i miał co najmniej 180 cm wzrostu. Miał wyraźne rysy twarzy, wysoki nos i głębokie oczy. Nie miał głębokich rysów twarzy cudzoziemców, lecz raczej nieprzesadzone rysy, charakterystyczne dla Chińczyków.

Emanował elegancją, a delikatne zmarszczki wokół oczu wcale nie psuły jego wyglądu.

Myślę, że musiał być przystojnym mężczyzną, który przyciągał mnóstwo uwagi, gdy był młody.

Westchnął i powiedział: „To są materiały, które przywieźliśmy z wielkim trudem. Zobaczę, czy mogę pozwolić instytutowi je zatrzymać”.

Piękna kobieta pokręciła głową i spojrzała na angielskie dokumenty leżące na stole w salonie. Poczuła się bezsilna i powiedziała: „Gdyby mogli zostać, zostaliby już dawno temu”.

Być może twarze tych dwóch osób pobudziły Aurorę Cole i w jej umyśle zaczęły pojawiać się nowe obrazy.

Przytrzymała się ściany i poczuła lekkie zawroty głowy. W jej umyśle pojawiało się coraz więcej obrazów, a jej twarz stawała się coraz bledsza.

Dwie osoby w salonie wciąż martwiły się informacjami i nikt nie wspomniał o pozbyciu się materiałów informacyjnych.

Bo nie mogą tego znieść.

Po długim czasie Aurora Cole odzyskała przytomność po długim ciągu wspomnień, a w jej oczach pojawił się błysk niedowierzania.

Ona, ona podróżowała w czasie! A to dusza podróżująca przez czas! Cofnąłem się do maja 1975 roku, kiedy to wiosna spotykała się z latem.

Właścicielką jej obecnego ciała jest również Aurora Cole, która ma obecnie 22 lata. Jej rodzice są naukowcami w Instytucie Badań nad Bronią Jinling Military Region i są parą w średnim wieku, która przed chwilą rozmawiała.

Piękna kobieta wyglądała na trzydziestolatkę, ale w rzeczywistości miała już czterdzieści cztery lata. Można by rzec, że czas jest szczególnie łaskawy dla piękności.

Można powiedzieć, że historia rodziny Shi była pełna zawirowań i wzlotów i upadków.

Rodzice pierwotnego właściciela byli utalentowanymi technicznie ludźmi studiującymi w Stanach Zjednoczonych. Cztery lata temu wrócili do Chin, aby służyć ojczyźnie pod tajną ochroną chińskich żołnierzy.

Po powrocie rodzina pierwotnego właściciela była traktowana bardzo dobrze.

Ojciec pierwotnego właściciela, Henry Cole, był kluczowym członkiem Instytutu Badań nad Bronią, zarabiając pensję techniczną pierwszego szczebla w wysokości 322 juanów miesięcznie.

Matka pierwotnego właściciela, Lily, była profesorem nadzwyczajnym i otrzymywała pensję trzeciego stopnia w wysokości 240 juanów miesięcznie.

Miesięczna pensja pary wynosi 562 juany.

W czasach, gdy przeciętne wynagrodzenie pracownika wynosi zaledwie około 30 juanów, jest to kwota, której naprawdę nie można lekceważyć.

Tym bardziej, że brat pierwotnego właściciela wstąpił do wojska i jest teraz dowódcą kompanii z miesięczną pensją w wysokości 80 juanów.

Według tych obliczeń poziom materialny ich rodziny z pewnością należy do najwyższych.

Jeśli chodzi o samego pierwotnego właściciela, to próżnował w domu.

W dzisiejszych czasach takie dni uważa się za dobre.

Ale dobre czasy nie trwały długo. Sytuacja stała się poważna. Działania, które początkowo nie miały wpływu na obóz, rozprzestrzeniły się na parę Shi, pracującą w Instytucie Badań nad Bronią, zgodnie z doniesieniami niektórych osób.

Gdyby przywódcy obozu nie byli zdeterminowani, by chronić parę Shi, zostaliby już zdegradowani.

Sytuacja stawała się jednak coraz bardziej napięta, a widząc, że przywódcy obozu są nieco przytłoczeni, małżeństwo Shi już wcześniej zaczęło planować działania.

Para uznała, że nie ma znaczenia, czy oboje zostaną zdegradowani, ale muszą zapewnić życie swoim dzieciom.

Najstarszy brat rodziny Shi nazywa się Michael Cole , ma 24 lata i nie jest z tej samej grupy co oni.

Ponieważ małżeństwo Shi osiągnęło wiele wyników i poprawiło wydajność krajowego sprzętu wojskowego, Michael Cole cieszył się w obozie dobrą opieką. Szczególnie po wstąpieniu do wojska, brał udział w bitwie na rzecz Wietnamu i poczynił chwalebne zasługi. Poza tym nie minęły jeszcze dwa lata, odkąd wycofał się z pola walki, więc te sprawy nie będą miały na niego wpływu jeszcze przez jakiś czas.

Powodem zmartwień małżeństwa Shi jest ich najmłodsza córka.

Uważali, że jeśli będą musieli zostać zesłani na wieś, opublikują w gazecie ogłoszenie, że zrywają kontakty z córką i nigdy nie pozwolą, aby została zesłana razem z nimi.

Córka ta była bardzo rozpieszczana przez rodziców i była niezwykle utalentowana. Kiedy była w Stanach Zjednoczonych, była już znaną młodą malarką. Organizowała wystawy sztuki i jej artykuły pojawiały się w amerykańskich gazetach.

Cztery lata temu ich córka zrezygnowała dla nich ze swojej obiecującej kariery i wróciła z nimi do Chin.

W dzisiejszych czasach nie może nawet wziąć do ręki pędzla, żeby zarobić pieniądze.

Była wrażliwym dzieckiem, co prawdopodobnie było częstym problemem wśród artystów. Wyróżniała się także wyglądem, więc nie było gwarancji, że po zesłaniu na wieś nie stanie się celem jakichś łobuzów. Jak para mogła ją wówczas chronić?

Postanowili nie dopuścić do tego, by ich córeczka została zabrana razem z nimi.

Pierwotny właściciel przypadkowo podsłuchał rozmowę swoich rodziców i zmarł z powodu ogromnego strachu, gdy dowiedział się, że zostanie zdegradowany.

Aurorę Cole, utalentowaną malarkę XXI wieku .

Po uporządkowaniu wspomnień z przeszłości i zastanowieniu się nad obecną sytuacją, Aurora Cole uspokoiła się i podeszła do rodziców tego ciała.

Mówi się, że należy robić co się da i pozostawić resztę losowi. Teraz, gdy decentralizacja jeszcze nie zapadła, pora zrobić, co w naszej mocy.