Rozdział 5

Gniew i pożądanie przeplatają się we mnie. Chcę, żeby ta suka, Rosalie Yates, zapłaciła! Czy nie gardziłaś mną za to, że jestem brzydka? Cóż, po prostu chcę, żebyś była moją kobietą!

Klęcząc na ziemi, Melody błagała mnie głośno. Następnie zdjęła ubranie i powiedziała: „Puść ją i zabierz mnie zamiast niej, Jonathan! Zaspokoję cię! Zabiorę cię do nieba, ale proszę, pozwól jej odejść!”

Rzucając jej spojrzenie, prychnąłem: „Śnij dalej! To moja zemsta!”

Jej umysł został rozdarty przez tortury, Rosalie mruknęła oszołomiona: „Tato… Ratuj mnie, tato…” W tym momencie poczułem się, jakby ktoś dźgnął mnie w serce. Przypomniałem sobie troskę Matthew o mnie przez wszystkie te lata. Nie mam rodziców. Wychował mnie wujek Matthew! Nie dlatego, że stałem się miękki, oszczędziłem Rosalie. Raczej dlatego, że Matthew kiedyś powiedział mi, że mężczyzna musi być niezłomny! Nawet moje imię, Jonathan Yates, było jednym z tych, które mi dał, mówiąc, że nie ma znaczenia, czy mężczyzna urodził się biedny, ponieważ najważniejsze jest, aby być dżentelmenem! Od dawna uważał mnie za swojego syna, ale czy moje czyny teraz… są zgodne z jego naukami?

Całe moje pragnienie zniknęło. Zaciskając dłoń w pięść, brutalnie rozbiłam twarz Rosalie raz po raz. „Jesteś takim sukinsynem! Znosiłam was oboje przez tyle lat, a ty czemu nie dałaś mi szansy? Czemu chcesz mnie zabić?” Włożyłam całą swoją siłę w każdy cios.

Zawodząc z powodu bicia, Rosalie zawodziła głośno: „Przepraszam! Myliłam się! Proszę, nie bij mnie więcej!”

„ Co za gnojek! Przez tyle lat mnie obrażałeś, a wciąż chciałeś skazać mnie na śmierć! Nie wywinę się tak łatwo!” Ponownie splunąłem jej w twarz, po czym rzuciłem się do przodu i ugryzłem ją w wargę. Całkowicie przerażona Rosalie nie odważyła się nawet bronić. Zamiast tego wystawiła język i odpowiedziała na mój pocałunek. Jak słodko… Do diabła, jak ona może być taka piękna, a jej ślina taka słodka? Naprawdę ją lubię. Właściwie to ja jestem tutaj tą godną pożałowania stroną! Ona uważa mnie za ropuchę, a ja przez wszystkie te lata żywiłem do niej uczucia tylko dlatego, że jest oszałamiająco oszałamiająca! Jestem po prostu parszywym nędznikiem! Jednak w chwili, gdy dowiedziałem się, że chce, żebym umarł, moje uczucia do niej wyparowały w nicość!

Następnie mocno ugryzłem ją w wargę, rozcinając ją tak, że zaczęła krwawić. „Chcę, żebyś zapamiętała tę lekcję!” warknąłem zjadliwie. W tym momencie jednak coś uderzyło mnie mocno w plecy. Czy to mogła być Melody Ziegler? Moja głowa odskoczyła z bólu, tylko po to, by zostać powitaną widokiem ruchomego strumienia światła. Okazuje się, że ktoś kieruje latarkę telefonem komórkowym!

„ Kurwa! Do diabła, brzydki bękarcie! Puść moją dziewczynę!” To chłopak Rosalie, Dante Thornton!

W chwili, gdy Rosalie go zauważyła, natychmiast zawyła: „Ratuj mnie, Dante!”

Gdy dostrzegłam Dantego, odrobina strachu wkradła się do mnie instynktownie, ponieważ zawsze czepiał się mnie z Rosalie. Był jednym z chłopaków w klasie, bogatym i przystojnym, jego sprawiedliwa osobowość była hitem wśród dziewczyn. Jednak jego sprawiedliwa natura jest tylko na pokaz! Obrażał mnie przez trzy lata z Rosalie, a nasi koledzy z klasy po prostu przymykają oko na jego zachowanie tylko dlatego, że jest czarującym księciem, podczas gdy ja jestem odrażającą bestią! Teraz, gdy przyłapał mnie na napaści seksualnej na jego dziewczynę na gorącym uczynku, na pewno nie pozwoli temu ujść płazem! Jednak byłam na skraju szaleństwa, więc ryknęłam na niego: „Nie jestem brzydkim bękartem! Mam imię i nazywam się Jonathan Yates! Chcę, żeby wszyscy, którzy się mnie czepiali, zapłacili! Tak, napadłem na twoją dziewczynę! Jeśli masz coś przeciwko temu, przyjdź i mnie zabij!"

Zaciskając dłonie w pięści, Dante uśmiechnął się złośliwie. „Okej! Przyjdę i zabiję cię teraz!" Po tych słowach zeskoczył, ponieważ taka wysokość nie była dla niego niczym. Jego rodzina miała pieniądze, aby zapłacić za trenera, a on lubił ćwiczyć , więc miał całe umięśnione ciała. Co do mnie, z drugiej strony, ponieważ Melody nigdy nie nakarmiła mnie porządnym posiłkiem od dzieciństwa, uważano to za wielki cud, że nie umarłem z głodu. Podczas gdy byłem wystarczająco silny, aby pokonać słabą dziewczynę, taką jak Rosalie, byłem żałosny przed Dantem, ponieważ byłem tylko skórą i kośćmi. Dante kroczył w moim kierunku jak góra, pchnął mnie mocno i od razu upadłem na ziemię.

„Kurwa!" Nie przyznaję się do porażki! Podnosząc się, rzuciłem się na niego z całą siłą, zamachnąłem się pięścią i uderzyłem go w skroń. Jednak mój cios nawet go nie zbił z tropu. Nagle podniósł mnie i bezlitośnie rzucił na ziemię! Siła mnie opuściła pod wpływem uderzenia, ból rozchodził się po całym moim ciele. Nienawiść wezbrała we mnie i nienawidziłem siebie za to, że nie byłem jego równym przeciwnikiem, chociaż dałem z siebie wszystko!

„ Aaa!” Rycząc maniakalnie, rzuciłem się na niego, ale on tylko prychnął i nazwał mnie bezwartościowym psem, zanim zadał mi cios w brzuch. Na to rzuciłem. Jednak nie cofnąłem się. Chwytając go za brzuch, ugryzłem go okrutnie w twarz. Nigdy więcej nie pozwolę nikomu mnie dręczyć! Nigdy!

Dante zawył na ugryzienie i uderzył mnie pięścią w brzuch. „Puść mnie! Puść!” Przy jego powtarzających się ciosach stawałem się coraz słabszy, a mój wzrok również zaczął się zacierać. W końcu moja energia się wyczerpała… i powoli osunąłem się na ziemię. „Zabiję cię, ty draniu!” Dante zaklął, zakrywając twarz dłonią. Następnie nagle podniósł kamień z ziemi i rzucił się na mnie.

Otwierając usta, zachichotałem żałośnie, przysięgając, że na pewno znajdę okazję, żeby go zabić, jeśli on mnie nie zabije! Słysząc to, Dante zaklął. „Kurwa! Myślałeś, że nie ośmielę się tego zrobić?” Następnie podniósł kamień.

Tymczasem wpatrywałem się w niego uważnie. Gdybym teraz mógł zobaczyć swoją twarz, z pewnością byłaby pełna nienawiści!

Zupełnie niespodziewanie dostrzegłam za nim ogromny cień. Na ten widok całe moje ciało zadrżało ze strachu. To… niedźwiedź! To niedźwiedź, który zjadł Wayne’a!

Zauważywszy również niedźwiedzia , Melody wrzasnęła z przerażenia. Nieświadomy niebezpieczeństwa za sobą, Dante prawdopodobnie założył, że się go boi, bo nawet odwrócił się i wpatrywał się w jej uda, zapewniając lubieżnie: „Nie bój się, panno Ziegler! Zabiję tego brzydkiego skurwysyna już teraz!”

Melody czołgała się i wlokła w dół, nie dbając już o to, czy jej noga zdoła dokonać takiego wyczynu. Jej energiczne działanie zaalarmowało niedźwiedzia o naszej obecności, a ogromny niedźwiedź brunatny natychmiast rzucił się na nas! Kiedy Dante obejrzał się, słysząc ruch za sobą, osłupiał, zanim spróbował uciec. Było jednak za późno, ponieważ niedźwiedź brunatny machnął łapą w dół.

O mój Boże! Widziałem, jak połowa jego twarzy zniknęła, zanim upadł na ziemię. Nadepnąwszy na niego łapą, niedźwiedź brunatny wydał z siebie bestialski ryk!

Brr! Drżąc ze strachu, mogłam nawet poczuć jego odrażający smród! Rosalie z kolei zawodziła i krzyczała: „Udawaj śmierć! Mamo, spiesz się i udawaj śmierć!”

Opanowując drżenie, powiedziałam: „Nie ma sensu udawać śmierci ! Chodźmy i poruszajmy się powoli!” Zakładałam się, obstawiałam, że ten niedźwiedź nie jest głodny. Myślenie zwierzęcia jest niezwykle proste i nie ma powodu, aby atakować nas bez powodu! Dlatego odważnie podniosłam się na nogi, nawet gdy niedźwiedź wciąż na mnie warczał.

W tym momencie Melody nagle wybuchła płaczem. „Moja noga boli mnie jeszcze bardziej, Jonathan! Proszę, nieś mnie! Błagam cię! Żałuję!”