Rozdział 1 Bez względu na to, jak głupi jesteś, zrozumiesz

Winda powoli ruszyła w górę.

Z każdym kolejnym piętrem pragnienie jej serca rosło.

Serce Sarah Wilson wypełniło się oczekiwaniem i słodyczą, gdy pomyślała o Julianie. Nie widziała go prawie miesiąc, ponieważ wyjechał w podróż służbową.

Miesiąc może być krótkim czasem dla innych, ale dla niej to jakby wieki minęły. Czekała na jego powrót każdego dnia, każdej minuty i każdej sekundy.

Teraz, gdy w końcu wrócił, nie potrafiła opisać podniecenia w swoim sercu. Powiedział, że ma jej coś dobrego do powiedzenia. Czy złożyłby jej dzisiaj propozycję?

Długo czekała na ten dzień. Czy to naprawdę miało się wydarzyć?

Sarah niosła chleb w rękach. Wstała o trzeciej rano i zrobiła go specjalnie dla Juliana. Bała się, że będzie spragniony, więc specjalnie zrobiła mleko.

Dopóki Julian to lubił, bez względu na to, ile rzeczy by ją poprosił o zrobienie, ona i tak będzie szczęśliwa.

DING-

Winda dotarła na najwyższe piętro, a drzwi powoli się otworzyły.

Sarah nie potrafiła ukryć uśmiechu na twarzy, gdy zmierzała w stronę Biura Prezydenta. Do rozpoczęcia pracy pozostała jeszcze półtorej godziny. Na całym korytarzu panowała cisza. Sarah chciała zrobić Julianowi niespodziankę, więc nie poinformowała go o tym wcześniej.

Idąc przez cichy korytarz, celowo zwalniała kroku.

Poszła do swojego biura i otworzyła drzwi. Chciała wejść i najpierw odłożyć torbę. Jednak była zaskoczona, gdy odkryła, że drzwi Biura Prezydenta były uchylone i z wnętrza dobiegał słaby dźwięk.

Sarah była oszołomiona. Spojrzała na drzwi gabinetu prezydenta, które były dwa metry dalej i podeszła. Otworzyła drzwi gabinetu i odkryła, że w środku nikogo nie ma, ale dźwięk stawał się coraz wyraźniejszy. Wydawało się, że dochodzi z salonu za gabinetem.

Gdy Sarah wciąż się zastanawiała, rozległ się ostry dźwięk, przerywający ciszę panującą w biurze. „Ach, nie, nie, Julian!”

Z salonu Juliana dobiegł kobiecy głos, emanujący silną, niejednoznaczną atmosferą. BUM!

Sarah poczuła, jakby piorun eksplodował w jej głowie.

Bez względu na to, jak głupia była, wiedziała, co robili! Ale to było niemożliwe! Absolutnie niemożliwe!

To było biuro Juliana. Jak coś takiego mogło się wydarzyć!

Jej ciało nie mogło się kontrolować, gdy weszła do Biura Prezydenta. Wyraźnie usłyszała imię Juliana. Ale nie uwierzyła!

Nie wierzyła, że mężczyzna, w którym zakochała się od gimnazjum, zrobiłby coś takiego! Nie zrobiłby tego! Zdecydowanie nie!

Jednak inny znajomy głos rozległ się, natychmiast niszcząc jej ostatnią iskierkę nadziei. „Kochanie, ty czarująca mała demonico, kocham cię!” To był głos Juliana.

Jego głos był tak samo przyjemny jak poprzednio.

To było tak znajome, że bez względu na to, czy minęło dziesięć czy dwadzieścia lat, będzie w stanie rozpoznać to wyraźnie! Głos kobiety zabrzmiał ponownie, wraz z dźwiękiem ciężkiego oddechu.

„Julian, ja też cię kocham. Ale co z twoim Wielkim Bratem? Nadal jestem jego narzeczoną. Wróci jutro. Jeśli dowie się, że jesteśmy razem, na pewno mnie zabije!”

„Nie zrobi tego! Nieważne, on nadal jest moim starszym bratem. Poza tym, jesteś teraz w ciąży z moim dzieckiem. Moja matka zawsze chciała mieć wnuki. Jeśli o tym wie, na pewno pomoże nam przekonać Wielkiego Brata! Nie martw się”.

„A co z twoją małą sekretarką, Sarah? Czy wy dwoje nie zaręczyliście się, gdy byliście młodzi? A co z nią?” W salonie zapadła cisza na trzy sekundy, zanim rozległ się głośny szyderczy uśmieszek.

„Ten idiota nie jest nawet problemem! Myślisz, że ją lubię? Gdyby nie fakt, że jej ojciec mi kiedyś pomógł, dawno bym ją wyrzucił z Cooper Group. Kochanie, kocham tylko ciebie”. BACH!

Sarah poczuła się, jakby uderzył ją piorun. Całe jej ciało gwałtownie drżało.

Podobał jej się Julian przez dziewięć lat od gimnazjum. Ale nie spodziewała się, że przez te dziewięć lat będzie tylko głupcem w umyśle tego mężczyzny!

Wojna w salonie wciąż trwała, a z wnętrza dobiegały jęki i śmiech. Sarah stała na zewnątrz z twarzą pełną szoku, nie wiedząc, co robić.

To było tak, jakby całe jej życie zatrzymało się w tym momencie.

Na koniec z jej oczu popłynęły łzy rozczarowania, rozmazując wszystko, co działo się przed nią.

Mleko, które trzymała w dłoni, rozprysło się na podłodze, a wraz z nim potoczył się także mały koszyczek z bułkami. Wydało to stłumiony dźwięk w smutnej atmosferze.

Łzy wciąż płynęły, ale Sarah uśmiechała się ze łzami w oczach. Jej serce pękło, a zaufanie rozpadło się na kawałki. Dziewięć lat miłości roztrzaskało się w ciągu jednej sekundy!

Jej serce cierpiało tak bardzo, że czuła, że nie może oddychać. Minęło dziewięć lat!

Każde słowo wypowiedziane przez Juliana, jego preferencje... Jego ubrania, jego styl życia, jego wszystko! Ona wszystko wyraźnie pamiętała!

Wszystko było zapisane w jej umyśle do tego stopnia, że nie dało się tego wymazać. Ale co on właśnie powiedział? Powiedział, że jest głupia!

Była głupia, kompletna głupia, śmieszna głupia.

W końcu nie mogła powstrzymać się od krzyku ze złamanym sercem. „Julian! Jak możesz mi to robić?”