Rozdział 511

Ona

Dno tylnego pokładu statku kołysze się i kołysze na wzburzonych falach oceanu, pokład unosi się i opada pod moimi stopami. Chwytam się poręczy i próbuję wdychać świeże morskie powietrze, nie spuszczając wzroku z odległego horyzontu. Cora pojawia się obok mnie z butelką wody. „Jak mdłości?”

„Można by pomyśleć, że tak dużym statkiem nie można tak łatwo rzucać”. Uśmiecham się w odpowiedzi, ostrożnie popijając wodę. To nasz czwarty dzień na morzu i ledwo przetrwałam drugie popołudnie, zanim fale stały się tak silne, że zaczęłam się źle czuć. Po pierwszym ataku wymiotów uciekłam z naszej dusznej kabiny i wyszłam na pokład – co pomogło – ale teraz boję się oderwać wzrok od horyzontu, a Bogini wie, że nie ma żadnego lądu w zasięgu wzroku, który mogłabym dostrzec.