Rozdział 152

Dziś w końcu nadszedł dzień, w którym miałam go zobaczyć. Spojrzałam na siebie w lustrze, szeroko uśmiechając się do swojego odbicia, upewniając się, że mój strój i wszystko inne nie narusza żadnej z ich zasad.

Złapałem taksówkę i powiedziałem taksówkarzowi, dokąd jadę. Mężczyzna zmierzył mnie wzrokiem, ale nic nie powiedział.

Gdy tam dotarłem, skierowano mnie do poczekalni i poproszono, żebym tam poczekał; byli tam inni ludzie, którzy również przyszli, żeby zobaczyć jednego ze skazanych. Przez około dwadzieścia minut patrzyłem, powoli męcząc się, jak przybył policjant i wywołał nazwisko osoby, która miała być widziana jako następna.