บทที่ 7

ลมแรงพัดปะทะใบหน้าและพัดผ่านชายกระโปรงยาวสีขาวของฉัน ฉันโอบแขนตัวเองขณะเดิน หวังว่ากระโปรงจะมีแขนยาว แต่ไม่ใช่แค่สภาพอากาศเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ไม่ใช่สิ่งอื่นที่ลึกล้ำและเย็นยะเยือกกว่านั้นที่อยู่ในตัวฉัน ราวกับว่าหัวใจของฉันกลายเป็นน้ำแข็ง แข็งเป็นน้ำแข็งและไม่ยอมเปลี่ยน

ความเจ็บปวดที่หนักหน่วงกดทับหัวใจของฉันด้วยความรุนแรงที่ไม่อาจทนได้เช่นกัน ในทุกก้าวย่าง ฉันได้ยินคำพูดของ Adrain ก้องอยู่ในใจ เขาไม่ได้พยายามห้ามไม่ให้ฉันจากไป แต่แล้วฉันจะไม่คาดหวังอะไรจากเขาได้อย่างไร? ฉันไม่รู้เลยเหรอ?

คนขับรถที่ขับผ่านตะโกนใส่ฉัน และฉันก็รู้ตัวว่าฉันเดินหลงเข้ามากลางถนน ไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน ความว่างเปล่าก็เติมเต็มฉัน เส้นทางผ่านป่าดึงดูดความสนใจของฉันและกลายเป็นจุดหมายปลายทางของฉัน อย่างน้อยก็ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อฉันเข้าไปในป่า ท้องฟ้า ก็เริ่มมืดลง ฉันจึงไม่เสียเวลาพักผ่อน แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าจะไปจบลงที่ไหน ฉันก็ยังคงก้าวต่อไป หลังจากเวลาผ่านไปนาน ขาของฉันเริ่มเมื่อยล้า และฉันก็ชะลอความเร็วลง