บทที่ 4

มุมมองของนาตาเลีย

เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ป่วย สิ่งสุดท้ายที่จำได้คืออาการปวดท้อง ฉันตกใจจนลุกขึ้นนั่งและวางมือบนท้อง

“ไม่ต้องกังวล” เสียงของหมอรีดสอดคล้องกับวัยของฉัน “ลูกๆ ของคุณสบายดี”

เมื่อฉันหันศีรษะไปเห็นเขากำลังดูสิ่งที่ดูเหมือนรายงาน

“ค-เอเดรียนพาฉันมาที่นี่เหรอ” ฉันถามเกี่ยวกับเขา

เขาวางเอกสารไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้เตียง จากนั้นหันมาหาฉัน "ใช่ แต่เขากลับไปแล้ว"

“เขารู้ไหม” ฉันถามโดยพยายามไม่ให้ความหวาดกลัวปรากฏออกมาในน้ำเสียงของฉัน

"ไม่หรอก ถ้าคุณไม่บอกเขา"

ฉันหายใจออกและร่างกายของฉันก็ผ่อนคลาย อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน

หมอรีดเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลแพ็ก ดังนั้นเขาจึงสนิทกับเอเดรียนในระดับหนึ่ง ในอนาคต เขาอาจจะแบ่งปันข่าวคราวเรื่องลูกๆ ของฉันกับเอเดรียนในสักวันหนึ่ง

“คุณหมอรีด ผมขออะไรคุณหน่อยได้ไหมครับ” “แน่นอน”

“ได้โปรดอย่าบอกเอเดรียนเรื่องลูกๆ ของฉันเลย”

เขาเลิกคิ้วขึ้น “คุณยังไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลยเหรอ”

“ไม่ และฉันจะไม่พูดเด็ดขาด”

“แต่ว่านาตาเลีย พวกเขาเป็นทายาทของเอเดรียน อนาคตของพ่อคนนี้-”

“ไม่ เขาจะไม่มีวันยอมรับพวกมัน ดังนั้นฉันต้องปกป้องพวกมันจากเขา ฉันขอร้องคุณ ถ้าคุณอยากให้พวกมันปลอดภัย โปรดอย่าบอกเขา”

เขานิ่งเงียบไปนานจนรู้สึกไม่สบายใจ และฉันก็ไม่สามารถอ่านท่าทีของเขาได้ แต่แล้วเขาก็พยักหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว ดูเหมือนกำลังวิตกกังวลกับฉัน “ได้” เขากล่าว “แต่สักวันหนึ่งเขาจะต้องรู้เรื่องพวกนี้”

ฉันส่ายหัว “ฉันจะออกจากฝูงไป”

เขาเบิกตากว้างก่อนจะปกครองด้วยความตกใจ “แต่หมายความว่าคุณจะกลายเป็นคนโกง มันเสี่ยงที่จะทำเช่นนั้น”

“ใช่ แต่ฉันไม่มีทางเลือก”

เขาส่ายหัว “นาตาเลีย ในสถานการณ์ปัจจุบัน คุณต้องดำเนินการด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง”

“ฉันรู้ แต่ดีกว่าต้องมาอยู่ในอันตรายและเจ็บปวดที่นี่”

ไม่นานหลังจากคุยกับคุณหมอรีด ฉันก็ออกจากโรงพยาบาล เนื่องจากเอเดรียนเป็นคนพาฉันไปที่นั่น ฉันจึงมองหารถของเขา เขาให้รถฉันไว้ใช้หลายปีแล้ว แต่ฉันหาไม่เจอ ฉันยังเรียกรถแท็กซี่ไม่ได้หากไม่มีโทรศัพท์ด้วย โชคดีที่ในที่สุดฉันก็เห็นรถของเขาและรีบเรียกทันที

เมื่อฉันสั่งให้คนขับพาฉันไปที่โรงพักคนขนของ ฉันสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว "โรงพักคนขนของเหรอ" เขาถามด้วยความสงสัย เพราะไม่แน่ใจว่าจะมีใครได้รับอนุญาตให้ไปที่นั่นหรือไม่

ฉันยังยืนยันคำขอของฉันอย่างสุภาพอีกครั้ง

เมื่อแท็กซี่มาถึงประตูกลางของโรงเลี้ยงสัตว์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็หยุดรถและเริ่มตรวจสอบรถ ฉันรู้สึกประหลาดใจที่พวกเขาโค้งคำนับเมื่อรู้ว่าเป็นฉัน คนขับแท็กซี่ก็ตกใจเช่นกัน

สักครู่ต่อมา พวกเขาก็เปิดประตูกลาง ด้วยความตื่นเต้นในดวงตา คนขับแท็กซี่ขับรถเข้าไปในทางเข้ายาวไปยังโรงเลี้ยงสัตว์ที่ดูเหมือนพระราชวังซึ่งเป็นของพ่อแม่ของอัลฟ่า เอเดรียน ฉันรู้ว่า เขารู้สึกอย่างไร ตอนแรกฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน การที่สมาชิกทุกคนในฝูงได้ไปเยี่ยมชมโรงเลี้ยงสัตว์ที่ดูเหมือนพระราชวังอย่างน้อยสักครั้งเป็นความฝันที่เป็นจริง ฉันไม่เชื่อเลยว่าฉันจะได้ออกจากสถานที่ในฝันนั้นในเร็วๆ นี้

หลังจากแท็กซี่จอด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็รีบวิ่งไปที่ทางเข้าเพื่อเปิดประตูรถให้ฉัน จนกระทั่งตอนนั้นเองที่ฉันรู้ตัวว่าไม่มีเงิน เจ้าหน้าที่คนหนึ่งคิดค่าโดยสาร ฉันจึงแสดงความขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

ด้านใน คนรับใช้มองมาที่ฉันแล้วโค้งคำนับ จากนั้นจึงเสนอให้ฉันนั่งในห้องนั่งเล่น

ฉันถาม “อัลฟ่า เอเดรียนอยู่ที่ไหน โปรดโทรหาเขาและบอกเขาว่าฉันมีเรื่องต้องคุยด้วย เป็นเรื่องด่วน”

เธอเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อโทรหาอัลฟ่า

ขณะที่ฉันรออยู่ พ่อของอัลฟ่าเอเดรียน อัลฟ่า ลูคัส มิลเลอร์ เดินลงบันไดมาอย่างมั่นใจ ชายร่างกำยำวัยสี่สิบปลายๆ ดูแข็งแรงพอที่จะวิ่งในกลุ่มนี้ต่อไปอีกสิบปี

ฉันลุกขึ้นและโค้งคำนับ "อัลฟ่า"

เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก อัลฟ่า ลูคัส มิลเลอร์

Alpha Miller ไม่เคยล้มเหลวที่จะปฏิบัติต่อฉันด้วยความเมตตา เขาแสดงความชื่นชมต่อความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของฉันและทักษะการจัดการที่ยอดเยี่ยมที่ฉันมีอยู่บ่อยครั้ง ในความเป็นจริง เขาเชื่อว่าฉันจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับ Adrian หากเป็นเขา

“นาตาเลียที่รัก ทำไมคุณถึงดูหดหู่ขนาดนั้น เอเดรียนรังแกคุณอีกแล้วเหรอ ฉันจะดุไอ้สารเลวคนนั้นวันนี้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

"เรากำลังจะหย่ากันแล้วนะ อัลฟ่า" ฉันพูดเพื่อหลีกเลี่ยงการกระทำใดๆ ที่เขาอาจทำ

เขาเบิกตากว้างขึ้น ฉันเข้าใจได้ นี่ไม่ใช่ข่าวที่เขาคาดหวังอย่างแน่นอน

สมาชิกจะต้องดูทั้ง Alpha และ Luna เฉพาะเมื่อจำเป็นต้องยุติการเชื่อมต่อกับกลุ่ม ดังนั้นฉันจึงบอกว่า "ฉันก็ต้องการให้ Luna ที่นี่ด้วย"