บทที่ 1 เขาไม่เชื่อเธอ

ครอบครัวแคสเปอร์เป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงในคอร์ตบุช วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดอายุครบ 80 ปีของเอลโมร์ แคสเปอร์ มีแขกผู้มีเกียรติมากมายมาร่วมงาน และบรรยากาศก็คึกคัก

อย่างไรก็ตาม เสียงกรีดร้องอันน่ารำคาญจากสวนก็ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตกใจ

มีคนจำได้ว่าเป็นเสียงของบาเบตต์ แคสเปอร์ ภรรยาของหลานชายคนโตของเอลโมร์ เธอกำลังตั้งครรภ์และสามีของเธอก็เสียชีวิตไปแล้ว ครอบครัวแคสเปอร์รีบวิ่งไปที่สวนทันทีเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ในสระว่ายน้ำ มีร่างสองร่างที่กำลังดิ้นรนปรากฏให้เห็น

ก่อนที่ใครคนอื่นจะได้ตอบสนอง รอรี่ แคสเปอร์ ก็กระโดดลงไปในสระว่ายน้ำเพื่อดึงบาเบตต์ที่กำลังดิ้นรนขึ้นฝั่ง

ขณะนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็รีบวิ่งลงไปในน้ำเพื่อช่วยเหลือผู้จมน้ำคนที่สอง ชื่อ เบ็กกี้ แคสเปอร์

เมื่อเบ็คกี้กลับมาถึงบ้านด้วยเสื้อผ้าที่เปียกโชก คนรับใช้ที่เดินผ่านไปมาก็ไม่ได้กระพริบตาใส่เธอเลย

ไม่มีใครสนใจว่าเธอเกือบจมน้ำตาย และไม่มีใครสนใจเธอโดยทั่วไปด้วย

หลังจากอาศัยอยู่กับครอบครัวนี้มานานกว่าสามปี เบ็คกี้ก็ตระหนักว่าสถานะของเธออาจจะด้อยกว่าสุนัขที่น้องสาวของรอรี่เลี้ยงไว้

เนื่องจากอุบัติเหตุครั้งใหญ่เกิดขึ้นกับบาเบตต์ ครอบครัวแคสเปอร์จึงรีบพาเธอไปโรงพยาบาล

เบ็กกี้ถอยกลับไปที่ห้องของเธอ อาบน้ำ จากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เมื่อรู้สึกไม่สบาย เธอจึงล้มตัวลงบนเตียง ทันทีที่เธอเคลิ้มหลับไป รอรี่ก็ลากเธอออกจากเตียง

เมื่อเบ็คกี้เห็นรอรี่ ตาของเธอก็แดงก่ำ “คุณกลับมาแล้วเหรอ บาเบตต์เป็นยังไงบ้าง ฟังฉันนะรอรี่ ฉันสาบานว่าฉันไม่ได้ผลักเธอลงสระว่ายน้ำ”

รอรี่ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา "เก็บข้อแก้ตัวไว้ให้คุณปู่เถอะ"

จู่ๆ เบ็คกี้ก็รู้สึกตัวขึ้นมา “คุณหมายความว่ายังไง รอรี่?”

เขาพูดอย่างไม่ปิดบังให้เธอรู้ แต่พูดอย่างกระฉับกระเฉงว่า “ปู่มีคำถามสำหรับคุณ”

รอรี่ไม่อยากเสียเวลาไปกับเบ็คกี้ ไม่นานหลังจากบาเบตต์ถูกส่งไปโรงพยาบาล ลูกของเธอก็จากไป

เด็กคนนั้นน่าจะเป็นเนื้อและเลือดเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

โดยพี่ชายคนโตของรอรี่ เพราะเบ็คกี้ พวกเขาจึงสูญเสียลูกไปตลอดกาล

แน่นอนว่าเอลโมร์โกรธมาก ทันทีที่เขากลับมาจากโรงพยาบาล เขาก็สั่งให้รอรี่พาเบ็คกี้ไปหาเขา

เบ็คกี้เกร็งตัว คำพูดของรอรี่ทำให้เธอขนลุกซู่

เธอแต่งงานกับรอรี่มาเป็นเวลานานแล้ว แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเอลโมร์จะลงโทษคนที่ทำผิดพลาดร้ายแรงอย่างไร

พวกเขาจะต้องถูกตีอย่างหนัก

เธอไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะไม่สนใจคำอธิบายของเธอ พวกเขาไม่แม้แต่จะให้โอกาสเธออธิบายและเชื่อสิ่งที่บาเบตต์พูดเท่านั้น

เมื่อมองดูด้านข้างของชายผู้ลากเธอไป เบ็คกี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาต้องหล่อมากแน่ๆ แต่ชายคนนี้ไม่เคยอ่อนโยนหรือใจดีกับเธอเลยนับตั้งแต่เธอแต่งงานกับเขา

เธอมีไข้สูงจนแทบจะทนไม่ได้ แต่ไม่มีใครสนใจ

ตอนนี้ที่บาเบตต์สูญเสียลูกของเธอไป เบ็กกี้รู้ดีว่าทุกคนในครอบครัวนี้ รวมถึงสามีของเธอ ต้องการลอกหนังเธอทั้งเป็น

เบ็คกี้เม้มริมฝีปากอย่างล้อเลียน “ฉันเดินเองได้”

รอรี่เหลือบมองเธอ ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจและความโกรธ โดยไม่มีร่องรอยของความสงสารหรือความเห็นอกเห็นใจเลย

“รีบหน่อย” เขากล่าวอย่างไม่มีอารมณ์

โดยไม่รอคำตอบ เขาก็หันหลังแล้วรีบไปทางห้องนั่งเล่น

เมื่อเห็นเขาจากไป เบ็คกี้ก็รู้สึกทันทีว่าชีวิตของเธอเป็นเพียงเรื่องตลกในช่วงสามปีที่ผ่านมา

ห้องนั่งเล่นสว่างไสว เธอรู้ว่าแคสเปอร์กำลังรอเธออยู่ในห้อง

"คุกเข่า!"

ทันทีที่เบ็คกี้เข้ามา เอลโมร์ก็โยนถ้วยชาไปที่เธอ

เบ็คกี้ยืนนิ่งสงบและมีสติ “ทำไม”

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องคุกเข่าลงด้วย

ความดื้อรั้นของเธอกลับทำให้เอลโมร์โกรธมากขึ้น "รอรี นี่คือคนที่คุณแต่งงานด้วย!"

ขณะที่เบ็คกี้กำลังจะเปิดปากอธิบาย รอรี่ก็ยกมือขึ้นแล้วกดฝ่ามือลงบนไหล่ของเธออย่างแรง "คุกเข่า"

ภายใต้มือที่แข็งแกร่งของเขา เบ็คกี้ถูกบังคับให้คุกเข่า “คุณต้องคุกเข่าหรือไม่เช่นนั้นเราจะหย่ากัน”