Rozdział 8

To był kolejny śnieżny dzień w Bryxton, gdzie zamarznięte płatki śniegu spadały nieprzerwanie niczym srebrne wstążki z nieba. Był to niezwykle piękny widok, który można było podziwiać w mieście. Miałam na sobie długą, złotą suknię, do której dodałam biały płaszcz i parę delikatnych srebrnych kolczyków. Zanim zaczęłam spacerować po ulicach, wykonałam także idealny makijaż, który dopełniał mój look.

W Bryxton było tak wesoło, a jednak czułam się nieswojo. Stojąc niepewnie w tłumie, zacząłem przyglądać się ludziom, którzy przechodzili przede mną. Pomimo, że wiał zimny wiatr i padał śnieg, w ogóle nie czułem zimna. W końcu zacząłem śledzić przeciętnie wyglądającego mężczyznę średniego wzrostu. Wykorzystałem okazję, gdy stał tam, żeby zapalić papierosa, aby nabrać odwagi i pobiec do niego. Trzymając w ręku kartę bankową, zacząłem błagać: „Zrekompensuję ci pięć milionów, jeśli zechciałbyś ze mną umówić się na trzy miesiące”.

Po wyrazie jego twarzy poznałam, że musiał uważać mnie za wariatkę. Minęło trochę czasu, zanim mi odpowiedział. „Przepraszam, ale mam dziewczynę.”