rozdział-439

Duńczyk

Samara siedzi z tyłu swojej celi, gdy wchodzę do lochów. Jej kolana są mocno podciągnięte do klatki piersiowej, gdy próbuje ukryć przede mną twarz.

„Przestała płakać jakiś czas temu” – mówi mi Damien. Siedzi na stołku na końcu. „Ale w pewnym momencie wyraźnie znowu się przesunęła. Więcej śladów pazurów”. Wskazuje na górę jej celi. „Czy ten drań nie żyje?”