Rozdział 3

Milana Rumpley miała w tym roku dwadzieścia lat. Od drugiej klasy wagarowała, bo nauczyła się tego od kogoś innego.

Była znana z palenia, picia i wracania do domu bardzo późno w nocy. To były jej „specjalne” etykiety.

Avery nie lubiła swojej starszej siostry, z którą nie łączyły jej żadne więzy krwi.

Leonardo nie był bogatym człowiekiem. Jego całkowite oszczędności życiowe do momentu zachorowania wynosiły sześćset tysięcy. Pracował ciężko każdego dnia dla swojej rodziny, aż zachorował, gdy jego wątroba zaczęła odmawiać posłuszeństwa.

Nawet gdy lekarz powiedział mu, że umiera, on nadal nie chciał wykorzystać oszczędności życia, aby ratować siebie.

Dwa miesiące temu Leonardo oświadczył, że chce zrezygnować z leczenia. Jeśli pacjent tego chciał, nikt inny nie mógł nic zrobić, ani lekarz, ani jego własna córka.

Nawet ze łzami w oczach zmusił córkę, by wysłuchała jego ostatnich słów: „Nigdy nie zrobiłem niczego imponującego w swoim życiu, Ery. Jedyne, co mam, to sześćset tysięcy, które dla ciebie zaoszczędziłem. Kiedy umrę, nie smuć się za bardzo. Kiedy już zajmiesz się moim pogrzebem, weź pieniądze i wyjedź na studia za granicę! Moją jedyną nadzieją jest to, że będziesz wiódł dobre życie w przyszłości, w przeciwieństwie do twojej chciwej mamy i mnie, bezużytecznego człowieka bez sławy. Będę mógł spoczywać w pokoju, jeśli zrobisz, co mówię.

Za każdym razem, gdy Avery o tym myślała, jej oczy robiły się czerwone.

To dlatego, że wiedziała, że jej ojciec wolał umrzeć niż wykorzystać sześćset tysięcy, które jej zostawił, zmusiła się do sprzedania swojego ciała. To był jedyny sposób, w jaki mogła zdobyć pieniądze i wątrobę, aby wyleczyć ojca.

Gdy stała na zewnątrz oddziału i patrzyła, jak jej ojciec i macocha zachowują się wobec siebie miło, nie czuła się szczęśliwa. Zamiast tego czuła tylko negatywne uczucie, którego nigdy wcześniej nie doświadczyła.

Ostatecznie nie weszła.

Po zejściu na dół Avery wpadła na Milanę.

„No cóż, no cóż, czyż to nie jest nasza kochana córka, Ery?” Milana lekko odepchnęła Avery ręką, w której trzymała papierosa. Wtedy ta pierwsza wypuściła w stronę tej drugiej kłąb dymu i przyjrzała się

ciało tego ostatniego. „Twoje ciało rozwinęło się całkiem nieźle jak na osiemnastolatka. Twój tata niedługo umrze, a nie ma pieniędzy, żeby się leczyć. Jak

o tym, że sprzedasz swoje ciało za kilka „grzywek” za dolary wystarczające na uratowanie swojego ojca, co?"

Avery patrzyła na swoją obrzydliwą siostrę bez emocji, jakby miała się udusić, gdyby nie mogła dać upustu emocjom, i odpowiedziała słowo po słowie: „Twoja sugestia jest tak dobra jak pierd!”

Milana spojrzała gniewnie i natychmiast wpadła we wściekłość z powodu postawy Avery. „Jak śmiesz mi odpyskować, gówniarzu!” Avery ponuro odeszła. Milana tak się wściekła, że jej ręka zaczęła drżeć. Odwróciła się, wyciągnęła szyję i dalej krzyczała: „Przestań zachowywać się, jakbyś była czysta i niewinna! Chcę zobaczyć, kiedy ujawnisz swoją prawdziwą naturę! Wiesz, twój tata powiedział, że twoja mama jest rozpustną ladacznicą! Radzę ci znaleźć godny zaufania szpital i zrobić test DNA! Może dowiesz się, że jesteś su*ą zrodzoną z mieszanki stu męskich genów!” Kiedy Avery była w siódmym miesiącu ciąży, zaczęła wyraźnie czuć, jak życie w jej brzuchu staje się aktywne.

Czasami dziecko nawet kopało. To sprawiało, że czuła rodzaj błogości, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyła.

Zaczęła wyobrażać sobie, jak będzie wyglądało jej dziecko po urodzeniu. Czy to będzie chłopiec czy dziewczynka? Zastanawiam się, czy mój brzuch zrobił się taki duży, ponieważ są przekarmieni. Od czasu, gdy usłyszała, jak jej tata obiecał wysłać Milanę na studia za granicą do szpitala, rzadko go odwiedzała. Nie chodziło o to, że nie lubiła swojego ojca. Po prostu jej brzuch zrobił się tak duży, że bała się, że ojciec to zauważy, nawet jeśli założy za dużą kurtkę, żeby to ukryć.

Ponadto Henrietta cały dzień czuwała przy nim. Avery nie mogła pozbyć się myśli, czy jej macocha rzeczywiście troszczyła się o jej ojca, czy też po prostu próbowała zdobyć sześćset tysięcy dla Milany.

Mam nadzieję, że Henrietta naprawdę troszczy się o tatę. W przeciwnym razie... Avery bolała głowa. Po pewnym czasie dowiedziała się, że Leonardo znowu pracował bez przerwy. Posunął się nawet do tego, że pracował po godzinach i wyjeżdżał w podróże służbowe. Avery czuła się zła i bezradna. Próbowała wielokrotnie porozumiewać się z ojcem przez telefon, ale bezskutecznie.

Po Nowym Roku nadszedł czas porodu. W najbardziej ekskluzywnym oddziale położniczym prywatnego szpitala kilka lekarek opiekowało się Avery i badało ją przez cały dzień, nie śmiejąc być ani trochę niedbałymi.

Nigdy nie obchodziło jej, kto jest ojcem jej dziecka, ale ci ludzie

czasami rozmawiali o nim w jej obecności. Nigdy nie wymienili jego nazwiska, ale była pewna, że zdecydowanie nie był zwykłym biznesmenem.

Nie miała pojęcia o stanie swojego ciała i słyszała tylko

konkluzja dyskusji lekarzy była taka, że konieczne jest cesarskie cięcie. Następnie przewieziono ją na salę operacyjną. Przez cały zabieg nie czuła nawet odrobiny bólu, chociaż

uległo zmianie po ustaniu działania znieczulenia. Jej dziecko, które rozwijało się w jej ciele przez ostatnie dziewięć miesięcy, zostało nagle usunięte.

Uczucie, że jej dziecko oddziela się od jej ciała, było bardzo bolesne.

Ból był tak silny, że łzy niekontrolowanie spływały z grzbietu jej nosa na policzki.

Wszystko w tej transakcji było uczciwe i profesjonalne od samego początku, a mimo to nie mogę pozbyć się bólu w sercu!

Lindsay przez cały czas zwracała uwagę na emocje Avery’ego

proces. Pierwsza patrzyła, jak druga płacze i wydawała się bezradna. W końcu, gdy Avery została wypchnięta z sali operacyjnej, Lindsay powiedziała jej rzeczy, które miała powiedzieć. „Masz zaledwie dziewiętnaście lat. Ta sprawa będzie tylko tajemnicą, którą będziesz musiała zachować dla siebie na zawsze. Mam nadzieję, że szybko dojdziesz do siebie i będziesz żyć szczęśliwie do końca swoich dni, dziecko”.

Częściowo była to jej próba pocieszenia młodej kobiety, ale mimo to zabrzmiało to okrutnie.

„Czy możesz mi chociaż powiedzieć... Czy to chłopiec... czy dziewczynka?” zapytała słabo Avery. „To dziewczynka i jest bardzo zdrowa”. Zgodnie z instrukcją Jeffreya, aby uniknąć przyszłych problemów, Lindsay musiała skłamać Avery.

W rzeczywistości Avery urodziła parę bliźniaków – zdrowego chłopca i zdrową córkę.

dziewczyna.

Avery zamknęła oczy ze zmęczenia, a jej twarz pozostała blada. Dziewczynka. Od tego dnia na świecie pojawi się nowe życie, a to będzie moja córka... Została w szpitalu przez dziesięć dni. Nudne życie w szpitalu doprowadzało ją do szału, ponieważ nie mogła przestać myśleć o swojej

córce. To była smutna zamiana. Avery wróciła do wynajętego pokoju po wyjściu ze szpitala. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było zadzwonienie do taty. Jednak to Henrietta odebrała telefon Leonarda. „Twój tata

zajęty teraz, Ery. Co się dzieje?" Avery była oszołomiona. Nie mogła uwierzyć, że tak trudno było skontaktować się z ojcem. Więc zapytała: „Kiedy będzie wolny?” „Trudno powiedzieć. Twój tata ciężko pracował, żeby pozwolić ci studiować za granicą. Poproszę go, żeby zadzwonił, jak będzie wolny, dobrze?” odpowiedziała Henrietta. „Będę czekać”. Avery rozłączyła się

zadzwonić. W rzeczywistości wiedziała, że Henrietta by tego nie zrobiła. Na tym świecie pozostała jej zaledwie garstka żyjących członków rodziny.

Jej ojciec wyjechał do kolejnego miasta, aby ciężko pracować i utrzymać swoją dziwną rodzinę.

Jej córeczka mogła być w tym czasie w mieście lub w innych miastach. W każdym razie jej córka będzie znała i będzie należeć tylko do jednego rodzica, a tym człowiekiem będzie mężczyzna, który zawarł umowę.

Jeśli chodzi o jej matkę, to w zasadzie nigdy się nie pojawiła, jakby nigdy nie istniała.

Avery nie miała pojęcia, jak wyglądała jej matka, gdzie była, ani jakie życie prowadziła. Pomimo tego, a może właśnie dlatego, ani razu nie tęskniła za matką.