Rozdział 1147

Chociaż stał wyprostowany, jego ciało było sztywne, a oczy ponure. Zacisnął pięści tak mocno, że żyły na jego dłoniach zaczęły się wybrzuszać. Gdy dziewczyna miała otworzyć drzwi, krzyknął: „ Ruka, nie idź”.

Nawet jeśli był potężnym mężczyzną stojącym na szczycie świata, cała ta władza i prestiż nic nie znaczyły w obliczu dziewczyny, ponieważ wystarczyło kilka jej słów, aby zakłócić jego spokojny spokój.

Ruka zatrzymała się w miejscu i jej wola osłabła, gdy usłyszała głos Rena, który zdawał się ją błagać. „Czego jeszcze chcesz?” – zapytała Ruka łagodniejszym tonem niż wcześniej, ale nadal trzymała się od niego z daleka. „Jeśli nic więcej nie ma, to zostanę dziś wieczorem u mojego przyjaciela”.