บทที่ 6 เธอเคยสวยเสมอมา
แม้ว่ามิเชลล์จะประหลาดใจมากที่ได้พบเขา แต่สีหน้าของเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอถามด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “คุณโรเบิร์ตส์ มีอะไรผิดปกติกับข้อตกลงการหย่าร้างหรือเปล่า”
เธอคิดได้เพียงเหตุผลเดียวที่เจอราร์ดมาหาเธอ นั่นก็คือ อาจมีบางอย่างผิดปกติในข้อตกลงการหย่าร้างที่เธอเซ็นไปเมื่อวาน ไม่เช่นนั้น ทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่ละแวกบ้านของเธอแต่เช้าขนาดนั้น เขาไม่น่าจะมาทักทายเธอได้หรอกใช่ไหม
“ขึ้นรถซะถ้าไม่อยากสาย!” เจอราร์ดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาอยู่ระหว่างทางไปทำงานเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนี้ยืนอยู่ตรงนี้พยายามเรียกแท็กซี่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาบอกคนขับรถให้จอด แต่เขาเริ่มเสียใจกับการตัดสินใจที่หุนหันพลันแล่นของตัวเองแล้ว ถ้าเขารู้ว่าเธอจะตอบสนองแบบนี้ เขาคงไม่สนใจว่าเธอจะสายหรือไม่
ขณะ ที่เจอราร์ดรู้สึกขมขื่นกับแรงกระตุ้นของตัวเอง มิเชลล์ยังคงสงสัยว่าเธอควรจะรอต่อไปหรือทำตามคำสั่งของเขาและขึ้นรถของเขา เมื่อเห็น สีหน้าเศร้าหมองของเขา เธอจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าถูกเดเมียนครอบครอง ดังนั้นเธอจึงนั่งที่เบาะหลังข้างๆ เจอราร์ดได้เท่านั้น
หลังจากมิเชลล์ขึ้นรถแล้ว ตัวตนของเธอถูกละเลยอย่างสิ้นเชิง เจอราร์ดจดจ่ออยู่กับเอกสารในมือ เขาไม่แม้แต่จะมองเธอ และไม่คุยกับเธอด้วยซ้ำ “ผู้ชายคนนี้มาแต่เช้ามากและบอกให้ฉันขึ้นรถ แต่เขากลับเงียบหลังจากที่ฉันขึ้นรถ เขาคิดว่าฉันเป็นของตกแต่งหรือเปล่า”
เธอขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ “คุณโรเบิร์ตส์ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า—”
“ที่อยู่” เจอราร์ดตัดบทเธออย่างกะทันหัน
“ขอโทษเหรอ” มิเชลล์ถามด้วยความสับสน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
เจอราร์ดเงยหน้าขึ้นจากเอกสารอย่างช้าๆ และจ้องมองใบหน้าที่สับสนของมิเชลล์ “บอกคนขับรถว่าคุณจะไปที่ไหน”
“โอ้! ฉันเห็น
“เอ่อ…” มิเชลล์กลอกตาใส่เขา เธอบอกที่อยู่ให้คนขับรถทราบ จากนั้นก็เล่นโทรศัพท์โดยไม่สนใจชายที่นั่งข้างๆ เธออีกต่อไป
เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่เจอราร์ดมอง ภรรยาของเขาอย่างระมัดระวัง โอ้ ไม่ เธอเป็นอดีตภรรยาของเขาแล้ว วันนี้เธอแตกต่างจากเมื่อวาน ผมยาวหยิกที่เคยห้อยลงมาบนไหล่ถูกรวบให้เป็นทรงผมที่ทันสมัยที่สุดในปัจจุบัน เสื้อเชิ้ตปักลายสีขาวและกระโปรงลูกไม้สีชมพูช่วยเน้นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบและสวยงามของเธอ ขณะที่รองเท้าส้นสูงสีขาวที่เท้าของเธอเน้นให้เรียวขาสวยของเธอโดดเด่นยิ่งขึ้น เธอดูเหมือนจะชอบสีชมพู และสีชมพูบ้าๆ นั่นเหมาะกับเธอมาก
เมื่อไหร่ภรรยาตัวน้อยของเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้ จริงๆ แล้วเขาไม่เคยสนใจเธอเลย เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เห็นเธอในวันที่เขาแสดงเจตนาว่าจะแต่งงานกับหญิงสาวจากกรีนวูด ในเวลานั้น หญิงสาวหลายคนจากกรีนวูดแย่งกันแต่งงานกับเขาและเกือบจะทะเลาะกันเอง ฉากดังกล่าวทำให้เขารู้ดีว่าสมาชิกในครอบครัวที่เรียกว่ามีการศึกษาดีนี้ก็หยาบคายไม่แพ้คนทั่วไป
มีเพียงหญิงสาวในมุมห้องเท่านั้นที่เงียบ ผมยาวของเธอถูกปล่อยทิ้งอยู่บนไหล่ และใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอถูกปกปิดไว้ภายใต้ แว่นตากรอบเขาขนาดใหญ่ ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน แต่เธอดูเหมือนจะเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัว
“ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะที่จะเป็นภรรยาของฉันมากกว่า” เขาชี้ไปที่เธอโดยแทบไม่ลังเลเลย ขณะนั้น มิเชลล์ซึ่งกำลังคิดหนักเกี่ยวกับวิทยานิพนธ์ฉบับต่อไปไม่รู้เลยว่าทุกคนกำลังสนใจเธอ
“ขอโทษทีนะคุณโรเบิร์ตส์ แต่คุณพูดจริงเหรอ มิเชลล์ยังเด็กเกินไป...” หัวหน้าครอบครัวกรีนวูดไม่เคยคาดคิดว่าเจอราร์ดจะเลือกเด็กสาวธรรมดาๆ คนนี้แทนหลานสาวคนอื่นๆ ของเขา