บทที่ 3 โชคร้าย

ในความเป็นจริง เจอราร์ดใช้เธอเพื่อให้ครอบครัวกรีนวูดเห็นชอบกับโครงการต่างๆ ของเขา ในขณะที่เธอใช้เขาเพื่อหลบหนีจากครอบครัวกรีนวูด บางทีการแต่งงานของพวกเขาอาจเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบให้และรับเท่านั้น

มิเชลล์ครุ่นคิดอย่างครุ่นคิดจนไม่ทันสังเกตว่ามีร่างของโจรวิ่งเข้ามาหาเธอ และเมื่อโจรคว้ากระเป๋าของเธอไปอย่างรุนแรง เธอก็รู้สึกตัว เธอตกตะลึงกับอาชญากรรมที่ปรากฏชัดขึ้นต่อหน้าต่อตา แต่เธอก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วในขณะที่ไล่ตามโจรไปตามถนนที่พลุกพล่าน!

“หยุดผู้ชายคนนั้น! เขาขโมยกระเป๋าของฉันไป!” มิเชลล์อุทานออกมาในขณะที่เธอตะโกนด้วยความหวังว่าจะมีคนมาช่วยเธอ ไม่ว่าเธอจะสวมอะไรอยู่ก็ตาม มิเชลล์ก็ไล่ตามโจรอย่างกระชั้นชิด ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นการไล่ล่าชีวิตของเธอ น่าเสียดายที่เธอลืมลักษณะสำคัญอย่างหนึ่งของที่นี่ไป นั่นคือ ที่นี่ ผู้คนต่างแยกตัวและใจร้าย ดังนั้นไม่มีใครสนใจที่จะมาช่วยเธอ บางคนถึงกับตะโกนโหวกเหวกใส่เธอ ด้วยซ้ำ

“เฮ้ หยุด!” มิเชลล์พูด เธอหายใจไม่ออกขณะหันไปทางมุมถนนเพื่อไล่ตาม ถนน สายนี้เงียบกว่าถนนที่พลุกพล่านเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วมาก และมีคนเดินผ่านไปมาน้อยกว่า เธอคิดว่า 'ฉันเดาว่าวันนี้คงเป็นวันที่ฉันทำกระเป๋าและของทุกอย่างในนั้นหาย'

ขณะที่มิเชลล์กำลังจะยกธงขาว รถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งก็ซิ่งผ่านเธอไปอย่างรวดเร็วด้วยล้อร้อนและพุ่งไปอย่างแม่นยำเพื่อหยุดไม่ให้ผู้ร้ายหนีไปได้ อาชญากรที่กำลังวิ่งอยู่ล้มลงอย่างหนักขณะพยายามหลบ

มิเชลล์อาจดูเหมือนม้าที่เหนื่อยล้า แต่เธอก็รีบถอดรองเท้าส้นสูงของดีไซเนอร์ออกและวิ่งเท้าเปล่าไปหาโจร เธอคว้ากระเป๋ากลับและโยนมันทิ้ง จากนั้นเธอก็เหยียบโจรที่กำลังปวดอยู่บนพื้นอย่างแรงเท่าที่จะทำได้ เธอกล่าวว่า "คุณกล้าดียังไงมาขโมยกระเป๋าของฉัน!"

มิเชลล์โกรธจนแทบคลั่ง เธอคว้าส้นเท้าแล้วทุบหัวชายคนนั้นอย่างแรง เมื่อเธอทุบตีคนร้ายเสร็จ เธอก็ยืดตัวตรงและหอบหายใจแรง เธอ นึกถึง คนขับรถที่ช่วยเธอในช่วงเวลาที่เธอสับสนขึ้นมาทันใด เธอคิด ว่าเธอต้องขอบคุณเขาสำหรับความกรุณาที่มอบให้

เธอเงยหน้าขึ้นและรู้สึกตกใจทันทีเมื่อเห็นดวงตาคู่หล่อเหลาที่ฉายแววมาที่เธอ ชายผู้นั้นเอนตัวพิงรถแล้วจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเขาอ่อนหวาน และกรามที่เป็นชายชาตรีของเขามีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบที่สุด แม้แต่คนสวยอย่างมิเชลล์ก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับเสน่ห์ล้นเหลือของชายผู้นี้

“ขอบคุณมากที่ช่วย” มิเชลล์กล่าว เธอยืนตัวตรงโดยสวมรองเท้าส้นสูงและมองไปที่ชายหนุ่มหน้าตาดีตรงหน้าเธอโดยไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากแสดงความขอบคุณ

“ไม่เป็นไรนะที่รัก ฉันจะไม่รับเครดิตสำหรับเรื่องนี้หรอกนะ ความพากเพียรของคุณทำให้โจรคนนี้ดีขึ้น” ชายคนนั้นพูด เขาหยิบกระเป๋าจากพื้นแล้วส่งให้มิเชล เมื่อสังเกตเห็นรองเท้าในมือของเธอ เขาจึงยิ้มเยาะและพูดว่า “คุณไม่มีไอเดียว่าจะดูแลตัวเองยังไงเลยใช่ไหม”

ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างสงสารขณะที่รับรองเท้าส้นสูงจากมิเชล เขาคุกเข่าข้างหนึ่งและ ปัดฝุ่นออกจากพื้นรองเท้าของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะสวมรองเท้ากลับคืนที่เท้าของเธอ เขาย้ำความสุภาพแบบเดียวกันนี้กับเท้าอีกข้าง และท่าทางของเขาดูสง่างามและไพเราะราวกับว่าเขากำลังแต่งเท้าของตัวเอง

มิเชลล์ตกใจกลัวกับการกระทำที่หุนหันพลันแล่นและไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองอย่างไร เธอรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงในมือของเจอราร์ด แต่ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นเหยื่อ ลึกๆ ในใจของเธอรู้สึกตื่นตระหนกอย่างบ้าคลั่งเมื่อการกระทำอันกล้าหาญเกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงพฤติกรรมเช่นนี้ต่อหน้าคนแปลกหน้า

“คุณ...” มิเชลล์เริ่มรู้สึกกังวล เธอไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นใครและเขาตั้งใจจะทำอะไรต่อไป เธอรีบคว้ากระเป๋า กัดริมฝีปากล่างที่อวบอิ่ม และเตรียมตัวที่จะออกไปจากที่เกิดเหตุ แต่ไม่รู้ทำไมเธอทำไม่ได้ เท้าของเธอเหมือนจะจมอยู่กับพื้น และเธอขยับกล้ามเนื้อไม่ได้แม้แต่น้อย