บทที่ 5 การเรียกที่ไม่คาดคิด

“เพราะเรารักกัน เราเลยไม่โกรธกันง่ายๆ...” มิเชลล์เกือบจะหลับสนิทแล้วเมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงอย่างง่วงๆ เป็นสายที่โทรมาจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย แม้ว่ารหัสพื้นที่จะเป็นรหัสเดียวกับเธอก็ตาม หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็รับสาย

“สวัสดี นี่ใคร?”

“มิเชล ฉันเอง” เสียงอันอ่อนโยนคุ้นเคยที่ดังมาจากอีกฟากหนึ่งนั้น รู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาที่ศีรษะของเธอ เธอเพียงแค่ยกโทรศัพท์แนบหูโดยไม่รู้จะพูดอะไรเลย ปากของเธออ้าค้าง

เขาคือชายที่เธอเคยรักและชายที่ทำลายหัวใจเธอ เขาคือชายที่เธอเคยฝันถึงเมื่อตอนยังเด็ก ครั้งหนึ่งเธอคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน และเธอไม่อยากตื่นเลย จนกระทั่งคืนที่ฝนตกและหนาวเหน็บในวันนั้น ความจริงจึงตบหน้าเธอ คืนนั้น เขาผลักเธอออกไปอย่างดุร้าย และเมื่อเห็นว่าเขาจ้องมองเธออย่างเย็นชาด้วยท่าทีเฉยเมย เธอจึงตระหนักในที่สุดว่าเธอต้องตื่นจากความฝัน “มิเชล คุณอยู่ไหม มิ เชล” ชายปลาย สายถามด้วยความกังวล

เสียงของชายคนนั้นทำให้มิเชลล์ฟื้นจากอาการมึนงง และเธอก็วางสายทันที เธอไม่สามารถแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นเพื่อนธรรมดาและคุยกับเขาแบบปกติ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกถึงบางอย่าง เธอเอื้อมมือไปแตะแก้มของตัวเอง มันเปียกโชก น้ำตาดูเหมือนจะไหลรินลงมาบนใบหน้าของเธอในบางจุด ปรากฏว่าเธอกำลังอยู่ในความฝัน... เธอไม่เคยตื่นขึ้นมาเลย... . .

เมื่อพ่อแม่ของเธอเสียชีวิต ครอบครัวกรีนวูดซึ่งเธอไม่เคยพบมาก่อนก็รับเธอเข้ามาอยู่ด้วย ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวใหญ่ที่เย็นชา ไร้ความปรานี สมาชิกแต่ละคนเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน หากพวกเขาไม่ใช่ผู้ปกครองตามกฎหมายของเธอ เธอแน่ใจว่าพวกเขาคงไม่สนใจเธอเลย

เธอไม่เคยเป็นส่วนหนึ่ง ในครอบครัวของพวกเขา สำหรับพวกเขา การดำรงอยู่ของเธอเป็นเพียงวิญญาณที่ไม่จำเป็น เมื่อเธออาศัยอยู่ในบ้านของพวกเขา เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอคือเด็กผู้ชายที่ยิ้มให้เธอเสมอ หลังจากพ่อแม่ของเธอเสียชีวิต เขาเป็นคนแรกที่ห่วงใยเธออย่างแท้จริง เขาให้ยาเธอเมื่อเธอหกล้มและเกลี้ยกล่อมให้เธอหยุดร้องไห้ นอกจากนี้ เขายังมักจะรับผิดแทนเธอเมื่อเธอทำผิดพลาด จึงช่วยให้เธอหลีกเลี่ยงการดุจากเอล

เขาช่วยเธอให้ตื่นจากฝันร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไรก็ตาม เด็กชายจากอดีตของเธอได้กลายเป็นแผลสดที่ไม่อาจรักษาได้ในใจของเธอ หัวใจของเธอเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเขา

“ทำไม? เจเร็ด ทำไมคุณต้องกลับมา? ทำไม?”

บางทีอาจเป็นเพราะโทรศัพท์จากจาเร็ด เจนสัน หรือบางทีอาจเป็นเพราะเธอหลับเพียงพอ มิเชลล์จึงพลิกตัวไปมาบนเตียงตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเธอเห็นตัวเองในกระจก เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น มีรอยคล้ำรอบดวงตาสองรอย และผิวของเธอก็ค่อนข้าง ซีด เธอยิ้มเศร้าๆ แล้วไปเตรียมผ้าเย็น ปิดตา แล้วประคบตา เมื่อคืนเธอเหนื่อยล้ามากทั้งร่างกายและจิตใจ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการไปทำงานด้วยสภาพที่ยุ่งเหยิง การฝึกงานของเธอใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว หากเธอเกียจคร้าน ความพยายามทั้งหมดของเธอในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาจะสูญเปล่า

เมื่อเธอตัดสินใจแต่งงานกับเจอราร์ดในขณะที่เธอยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ข้อกำหนดเดียวของเธอคือให้เขาปล่อยให้เธอเรียนจบ ตอนนี้เธอคิดดูแล้ว ข้อกำหนดดังกล่าวช่างไร้สาระจริงๆ เพราะพวกเขาลงเอยด้วยการหย่าร้างอย่างเร่งรีบก่อนที่เธอจะเรียนจบเสียอีก ด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนริมฝีปาก เธอโยนผ้าห่อตัวทิ้งไป

มันสายเกินไปสำหรับมื้อเช้าแล้ว เธอจึงรีบลงไป ชั้นล่าง ถึงแม้ว่าการหย่าร้างในวันสุดท้ายของวันหยุดจะเป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่เธอจะไม่ไปสายในวันแรกของการทำงาน ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องทนทุกข์ในอนาคต ใบหน้าชราของนาเดียปรากฏขึ้นในหัวของเธออย่างกะทันหัน ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้า

มิเชลล์ยังอยู่ห่างจากถนนใหญ่พอสมควรเมื่อเธอเห็นรถแท็กซี่คันแล้วคันเล่าแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอเหลือบมองรองเท้าส้นสูงสีขาวที่สวมอยู่ด้วยความรำคาญ เธอวิ่งด้วยรองเท้าส้นสูงแบบนี้ไม่ได้! เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาและพบว่าเธอจะสาย ภาพใบหน้าของนาเดียในหัวของเธอชัดเจนขึ้นอย่างกะทันหัน มิเชลล์อดถอนหายใจไม่ได้ ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะต้องทุกข์ใจมาก

รถสีเทาเงินคันหนึ่งโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วหยุดกะทันหันต่อหน้าเธอ วินาทีต่อมา กระจกรถก็ถูกเลื่อนลง และใบหน้าเย็นชาของเจอราร์ดก็ปรากฏให้เห็น “ขึ้นรถสิ!” น้ำเสียงของเขาเย็นชาไม่แพ้ท่าทางของเขา