บทที่ 18 เช้าอันน่าเขินอาย

วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมาก มิเชลล์เหนื่อยเกินกว่าจะตื่นได้ เธอจึงทิ้งตัวลงบนเตียงและปิดไฟ เธอเคยชินกับการนอนในความมืด แม้แต่แสงสลัวๆ จากโคมไฟกลางคืนก็ยังทำให้เธอตื่นได้ตลอดทั้งคืน

เธอพิงหลังลงบนเตียงและเหยียดแขนออกเพื่อเกร็งกล้ามเนื้อ แต่มือของเธอวางอยู่บนอะไรบางอย่างที่นุ่ม มิเชลล์กระโจนลุกขึ้นยืน “ใครมา” เธอถามขณะเปิดไฟ เจอราร์ดนอนอยู่บนเตียงข้างๆ เธอ แขนของเขาพับไว้ด้านหลังศีรษะและยิ้มให้เธอ

“คุณ... คุณ... คุณ...” มิเชลล์กระทืบเท้าอย่างโกรธจัด “คุณมาทำอะไรที่นี่ คุณไม่ได้ออกไปเหรอ”