บทที่ 22

มุมมองของแดฟนี

คาเลบดึงฉันเข้าไปหาเขาขณะที่เราเดินเข้าไปในงานเต้นรำ เขาดูอบอุ่นมาก และการที่มือของเขาโอบเอวฉันอยู่ก็ทำให้ฉันรู้สึกมีไฟขึ้นมาภายในตัวฉัน ฉันไม่อาจจมอยู่กับความรู้สึกนั้นนานเกินไปได้ เพราะฉันมัวแต่วอกแวกไปกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเห็นขณะเดินเข้ามา มีผู้คนอยู่ทุกที่ บางคนฉันจำได้ แต่ส่วนใหญ่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ผู้หญิงเดินอวดโฉมไปทั่วในชุดที่ทำจากทุกสีสันในสายรุ้ง กิ๊บติดผม เครื่องประดับ และลูกปัดจับกับแสงไฟมากมายรอบห้องที่ส่องแสงของตัวเองลงบนพื้น ผู้ชายก็มีสีสันไม่แพ้กันในชุดสูท ดูเก๋ไก๋ ผู้คนพูดคุยกันเป็นกลุ่มเล็กๆ บางคนเต้นรำ บางคนกำลังกินอาหาร แต่ทุกคนดูมีความสุข โชคดีที่ฉันไม่เห็นพ่อหรือแม่ของฉัน และนั่นทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ของ ตกแต่งรอบห้องประชุมนั้นสวยงามมาก กลิ่นอายฤดูใบไม้ร่วงที่อ่อนโยนเฉลิมฉลองการเก็บเกี่ยว ดนตรีนั้นไพเราะ ประกอบด้วยทำนองทุ้มๆ ที่บรรเลงเพื่อคนรัก ฉันหยุดมองไปรอบๆ และรับเอาทุกอย่างเข้ามาไม่ได้เลย มันเหมือนกับว่าฉันตกไปในมิติอื่น ดวงตาของฉันมองเห็นโต๊ะบุฟเฟ่ต์ และท้องของฉันก็ส่งเสียงร้องออกมา ฉันรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่ร่างกายของฉันทรยศต่อฉัน และฉันไม่จำเป็นต้องมองไปที่คาเลบเพื่อรู้ว่าเขาได้ยินมัน ฉันโล่งใจที่เขาถามว่าฉันอยากกินไหมก่อนที่เราจะลองเต้นรำกัน