Rozdział 24

„Nie zrobię tego!” krzyknęłam, ale Kade niemal zaciągnął mnie do kliniki stada. „Już ci mówiłam, że nie pomogę twojemu stadu!” krzyczałam, gdy prowadził, ale nic nie powiedział. Jego szczęka tykała, a jego gniew sprawił, że się wzdrygnęłam, ale nie ustąpiłam.

Nie dość, że nałożył na mnie dwudziestoczterogodzinny nadzór, aby mieć pewność, że nigdy nie ucieknę od stada, to teraz zamierzał zmusić mnie do wykorzystania mojego daru, aby pomóc ludziom, którzy byli dla mnie okrutni przez całe moje życie. Ostatnią rzeczą, jaką chciałem zrobić, było pomaganie ludziom, którzy nigdy nie pomogą mi.

„Wolę umrzeć” – zacząłem, ale przerwał mi warknięciem.