บทที่ 5 การทำแท้ง

มุมมองของเดบรา:

ในห้องขังที่มืดและชื้น พ่อของฉันและมาร์ลีย์ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

ดวงตาของมาร์ลีย์เต็มไปด้วยความรังเกียจ เธอเอาผ้าพันคอไหมปิดจมูกแล้วหรี่ตามองฉัน “เดบรา เคเลบบอกว่าเขาไม่พบคู่ของเขาในงานแต่งงาน”

มีน้ำเสียงเยาะเย้ยที่ชัดเจนในน้ำเสียงของเธอ

ฉันมองพ่อที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ จากใบหน้าที่ซีดเผือกของเขา ฉันรู้ว่ามาร์ลีย์ไม่ได้โกหก

“อะไรนะ? ไม่ถูกต้องหรอก!”

ฉันตกใจและสับสน แรงดึงดูดระหว่างเราชัดเจนมาก ทำไมคาเลบถึงปฏิเสธ?

เป็นไปได้ไหมที่คาเลบยังคงมีความรู้สึกต่อมาร์ลีย์และช่วยเธอทำร้ายฉัน? หรือเพราะเขานอนกับหมาป่าตัวเมียมากเกินไป เขาจึงจำฉันไม่ได้เลย?

ขณะที่ฉันกำลังจะถาม คุณพ่อก็เข้ามาตบหน้าฉันอย่างแรง

เสียงตบดังก้องไปทั่วห้องขังที่มืดมิด ฉันตกใจจนล้มลงกับพื้นและเบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวด

แก้มของฉันแสบและรสชาติของเลือดที่เหมือนโลหะก็เต็มปากไปหมด

“คุณกล้าปฏิเสธ เรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้ได้ยังไง ไอ้สารเลว!” พ่อของฉันโกรธมากจนด่าฉันอย่างไม่เกรงใจ “คุณเหมือนแม่ของคุณเลย ทำให้ฉันเสียชื่อเสียง!”

การตบนั้นเจ็บปวด แต่การได้ยินพ่อด่าแม่ก็ยิ่งเจ็บปวดกว่า

“ไม่!” ฉันตกใจและโกรธมาก จึงตะโกนออกมาปกป้องแม่ “ฉันไม่ได้โกหก และแม่ไม่เคยทำให้คุณเสียชื่อเสียง!”

มันไม่สมเหตุสมผลเลย ทำไมพ่อของฉันถึงโกรธแม่ของฉันขึ้นมาทันใด แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพูดถึงแม่ของฉันหลังจากที่เธอเสียชีวิต แต่เขาก็ไม่เคยใส่ร้ายแม่ของฉันแบบนี้มาก่อน

ฉันอยากจะโต้เถียงกับเขา แต่มีมาร์ลีย์เข้ามาขัดจังหวะ

เธอตบไหล่พ่อของฉันเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ที่รัก อย่าโกรธเลย เดบรายังเด็ก เธอไม่รู้ว่าการนอนกับคนอื่นจะทำให้ชื่อเสียงของเธอเสียหาย ตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะทำแท้งลูก เธอก็จะใช้ชีวิตปกติต่อไปในอนาคตได้”

จากนั้นมาร์ลีย์ก็มองมาที่ฉัน แสร้งทำเป็นเห็นอกเห็นใจ “เป็นเรื่องปกติที่เด็กผู้หญิงจะกบฏในวัยนี้ เนื่องจากชื่อเสียงของฝูงเราตกอยู่ในความเสี่ยง เราควรช่วยเธอปกปิดมันไว้”

ฟังดูเหมือนว่า เขากำลังพยายามแก้ปัญหา แต่คำพูดของเธอกลับมีพิษ เธอพยายามทำให้ฉันดูแย่

แน่นอนว่าพ่อของฉันก็โกรธอีกครั้งและยกมือขึ้นจะตบฉันเป็นครั้งที่สอง

โชคดีที่ฉันเห็นมันกำลังจะเกิดขึ้นและหลบการโจมตีของเขาได้ทันเวลา

“ฉันจะไม่ทำแท้งลูก” ฉันสบตากับเขาอย่างแน่วแน่ “ฉันจะคลอดลูกและพิสูจน์ให้คุณเห็นว่านี่คือลูกของคาเลบ แล้วเราจะได้รู้ว่าฉันโกหกหรือเปล่า”

ใบหน้าของพ่อของฉันกลายเป็นสีเลือดเดือดเพราะความโกรธ "เจ้าเด็กดื้อรั้น เจ้ายังรู้สึกละอายใจไม่พออีกหรือ? อยู่ที่นี่และทบทวนการกระทำของเจ้าซะ! เฉพาะเมื่อเจ้ายอมรับผิดเท่านั้นที่ข้าจะปล่อยเจ้าออกไป!"

จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วเดินออกไป โดยมีมาร์ลีย์ตามมา ทั้งสองคนไม่ได้หันกลับไปมอง

เมื่อมองดูพวกเขาจากไป ฉันรู้สึกท้อแท้

“ไอวี่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมคาเลบถึงบอกว่าฉันไม่ใช่คู่ของเขา” ฉันถามด้วยความหดหู่

“ฉันไม่รู้...” ไอวี่ก็หงุดหงิดมากเช่นกัน “ฉันแน่ใจว่าพวกคุณเป็นเพื่อนกัน ฉันลืมไม่ได้เลยว่าแรงดึงดูดระหว่างพวกคุณสองคนนั้นแรงขนาดไหน”

ความเจ็บปวดและความสับสนเข้าครอบงำฉัน ไอวี่กับฉันไม่เข้าใจผิดว่าเป็นความรู้สึกดึงดูดกัน แล้วอะไรผิดพลาดไป?

ฉันคิดไม่ออกจริงๆ บางทีเทพธิดาแห่งดวงจันทร์อาจจะเล่นตลกกับฉันอย่างโหดร้ายก็ได้

-

คืนนั้นมีแขกอีกคนมาที่ห้องขังของฉัน

ฉันนึกว่าพ่อเปลี่ยนใจแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความคาดหวัง

น่าเสียดายที่ผู้มาเยี่ยมของฉันไม่ใช่พ่อของฉัน แต่เป็นลีโอเนล รูอิซ ที่ปรึกษาของเขา เขายังพาหมอมาด้วย

ลีโอเนลบอกฉันอย่างเย็นชาว่าอัลฟ่าสั่งให้พาฉันไปโรงพยาบาลเพื่อทำแท้ง ยืนอยู่ด้านหลังลีโอเนลคือวิกกี้ สาวใช้ของฉัน

“ลูกน่าสงสารจัง” วิกกี้รีบวิ่งเข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้ “ลูกต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไปแล้ว!”

ฉันกอดวิกกี้ตอบและร้องไห้หนักกว่าเธออีก

“หยุดชักช้าเถอะ ไปกันเถอะ” เลโอเนลเร่งเร้าอย่างใจร้อน

ฉันถอยรถเข้ามุมแล้วส่ายหัวอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่ ฉันจะไม่ไปกับคุณ!”

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากทำแท้ง แต่เพราะฉันทำไม่ได้

เมื่อชีวิตของเด็กคนนั้นสิ้นสุดลง ความผิดของฉันก็จะคงอยู่ตลอดไป และฉันก็จะไม่มีวันพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้