บทที่ 7 พาเธอไป

ที่เชิงเขา ฉันพบวิกกี้มีเลือดเปื้อนเต็มตัว

“วิกกี้ ฉันอยู่ที่นี่ ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องห่วง” ฉันพูดด้วยเสียงสั่นเครือ พยายามพยุงเธอไว้ “กลับบ้านกันเถอะ วิกกี้ ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง”

เมื่อถึงช่วงหายใจเฮือกสุดท้าย วิกกี้ก็พูดอย่างอ่อนแรง “ไปเถอะที่รัก... ไปเถอะ ฉันจะทำให้คุณช้าลงเท่านั้น ทิ้งฉันไว้ที่นี่...”

ฉันส่ายหัวอย่างหมดหวัง น้ำตาไหลนองหน้า “ไม่ เราจะออกไปจากที่นี่ด้วยกัน ฉันจะไม่ทิ้งคุณ!”

ปากของวิกกี้เปิดออกเล็กน้อย เธอเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับมีเลือดไหลออกมาเต็มปาก

“วิกกี้ เชื่อฉันเถอะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”

ทันใดนั้นฝนก็เริ่มตก ก่อนที่ลีโอเนลจะตามทันเรา ฉันวิ่งผ่านชายแดนกับวิกกี้และซ่อนตัวอยู่ในรถเก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้ข้างถนน

ฉันมองเห็นแสงสว่างในดวงตาของวิกกี้ค่อย ๆ หรี่ลง

“ฉันขอโทษ เดบรา...” น้ำเสียงของเธออ่อนแรง ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกผิด “ฉันทำให้แม่ของคุณผิดหวัง ฉันดูแลคุณไม่ดี”

ฉันส่ายหัว ฉันอยากจะบอกเธอว่าเธอไม่ได้ ล้มเหลวและเธอเลี้ยงดูฉันมาอย่างดี แต่คำพูดนั้นกลับติดขัดอยู่ในลำคอ

ปรากฏว่าความโศกเศร้าที่รุมเร้าสามารถทำให้คนเงียบงันได้

วิกกี้จ้องมองฉันด้วยความรัก เธอยื่นมือที่สั่นเทาเปื้อนเลือดออกมาและเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของฉัน

“หนูน้อย…” เธอหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วกดลงบนฝ่ามือของฉัน “รับสิ่งนี้ไป”

ฉันมองลงไปและพบว่ามันคือสร้อยคอของแม่

ปรากฏว่าวิกกี้สามารถจัดการมันได้ดังที่เธอบอกไว้

แต่ตอนนี้สร้อยคอกลับเปื้อนเลือดของวิกกี้จนแดงก่ำ ซึ่งยังคงอุ่นจากการสัมผัสของเธอ

“มุ่งหน้าต่อไปทางเหนือ อย่ายอมแพ้ บางทีก็ยังมีความหวังอยู่...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค วิกกี้ก็หลับตาลงอย่างช้าๆ และลดมือที่ยื่นออกมาลง

ฉันเงียบไป คลื่นแห่งความเศร้าโศกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง น้ำตาไหลไม่หยุด

ฉันสูญเสียคนที่สำคัญกับฉันพอๆ กับแม่ วิกกี้คงไม่อยู่เคียงข้างฉันอีกต่อไป

“พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางนั้น! รีบมาเร็วเข้า!” เสียง เย็นชาของเลโอเนล ดังมาจากไม่ไกล ดึงฉันออกจากความโศกเศร้าและกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ถ้าฉันไม่ออกไปตอนนี้ ฉันคงโดนจับตัวไปเร็วๆ นี้

ฉันกัดฟันแล้วรีบเช็ดน้ำตาออกไป

ถ้าไม่มีวิกกี้ ฉันก็ทำได้แค่พึ่งตัวเองเท่านั้น

ฉันเก็บร่างของวิกกี้ไว้ในท้ายรถอย่างระมัดระวังแล้ววิ่งหนีไปทางเหนือก่อนที่พวกเขาจะพบฉัน

โชคไม่ดีที่ฝนหยุดตกในเวลานี้ ไม่นานนักคนของลีโอเนลก็ติดตามฉันจนพบ

ฉันรู้สึกสิ้นหวังและสูญเสีย จึงวิ่งเข้าไปในบาร์ที่ใกล้ที่สุด

ลีโอเนลตามกลิ่นของฉันไปจนถึงบาร์แห่งนั้น

ฉันวิ่งวนรอบบาร์ราวกับคนบ้า เลือดของวิกกี้เปื้อนเสื้อผ้าของฉัน ทำให้ฉันต้องเห็นภาพที่น่ากลัว ผู้คนในบาร์กรี๊ดร้องด้วยความสยองขวัญ ฉันวิ่งเร็วมากจนเผลอไปชนขวดไวน์ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์จนล้ม

เสียงกระทบกันของขวดไวน์และเสียงแก้วแตกดังขึ้นเมื่อขวดไวน์กระแทกกับพื้น บาร์เกิดความโกลาหล แต่ลูกน้องของลีโอเนลสามารถล้อมฉันได้ ทำให้ฉันไม่มีโอกาส หนีออกไปได้

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”

เมื่อเห็นลีโอเนลเดินเข้ามาหาฉันราวกับยมทูต ฉันจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่เฝ้าดูอยู่ "เขาจะฆ่าฉัน! ช่วยฉันด้วย!"

จู่ๆ เสียงเพลงในบาร์ก็หยุดลง และทุกคนก็หันมาสนใจเรา

ลีโอเนลสังเกตเห็นความตึงเครียดในอากาศ เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดเสียงดังว่า “ผู้หญิงคนนี้เป็นคนทรยศ เราจะนำตัวเธอกลับไปพิจารณาคดี”

คำพูดของเขามีนัยแฝงที่คุกคาม การลงโทษคนทรยศถือเป็นเรื่องสมเหตุสมผล ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยฉัน พวกเขาถึงกับเปิดทางให้ลีโอเนลเข้ามาหาฉันด้วยซ้ำ

ใจฉันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ได้โปรดช่วยฉันด้วย... ใครก็ได้...”

ไม่มีใครเคลื่อนไหว แต่ทุกสายตาจับจ้องมาที่เรา

ฉันหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง รอคอยชะตากรรมที่เลวร้ายที่ใกล้เข้ามา

“พาเธอออกไป!” ลีโอเนลตะโกน

จากนั้นพวกของเขาก็รุมเข้ามาหาฉัน พร้อมที่จะคว้าตัวฉันและพาตัวฉันไป

ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น “ใครบอกว่าคุณจะพาเธอไปได้?”