Rozdział 159

Królowa była jedną z najwspanialszych postaci w tym dramacie. Znosiła hańbę i ciężki ciężar. Z jednej strony musiała znosić ból dzielenia się mężem z innymi kobietami. Z drugiej strony musiała być hojna jako matka narodu. Nie mogła przynieść wstydu pałacowi, mimo że była pogrążona w żałobie.

Musiałaby zawsze pamiętać o swojej pozycji, przypominając sobie, że Król nie może kochać ludzi, żeby ją znieczulić. Trzymała swoje uczucia na wodzy, dopóki nie odkryła, że Król zakochał się w głównej bohaterce. Wiara, której Królowa trzymała się przez wiele lat, upadła, a nienawiść z powodu zdrady wdarła się do środka. Kochała go, ale nie mogła go zdobyć. Miłość do nienawiści była największym urokiem tej postaci.

Lucy wzięła głęboki oddech i wczuła się w rolę. Gdy zaczęła mówić, ludzie bawiący się swoimi telefonami przestali i obserwowali ją. Lucy była całkowicie pochłonięta rolą. Każdy jej ruch, nawet bez żadnych rekwizytów, pozwalał każdemu rozpoznać, co robi. Lucy wypowiadała swoje kwestie wyraźnie, a jej emocje były po prostu odpowiednie, szczególnie w sposobie, w jaki radziła sobie ze szczegółami. Jej uśmiech, gdy uśpiła Księcia, wprawiał ludzi w dreszcze, gdy pomyśleli o tym uważnie. Jednak ten sam uśmiech wydawał się normalny dla innych, którzy nie wiedzieli, że jest złoczyńcą.