Κεφάλαιο 4

Η Λέιλα πετάει και γυρίζει τα παρθένα λευκά σεντόνια του μαλακού στρώματός της, με τα κόκκινα και φουσκωμένα μάτια της να κάθονται στον πολυέλαιο που χορεύουν με τη μελωδία του δυνατού ανέμου που φυσάει από το ανοιχτό παράθυρο.

Χαμογελά πικρά στο στολίδι που αιωρείται από πάνω της, της θυμίζει τον εαυτό της. Δεν έχει τον έλεγχο, απλά χορεύει με όποια τρομερή μουσική παίζει η μίζερη ζωή της.

Πριν από δύο χρόνια, ήταν απλώς ένα κανονικό κορίτσι που ήλπιζε να βρει τον μοιραίο σύντροφό της, να ζήσει μια απλή ζωή μαζί του και να μεγαλώσει όμορφα παιδιά, αλλά η ζωή την έχει αυτή τη στιγμή ως μια μισητή Λούνα και μια απελπισμένη σύζυγο.

Ο Τέιτουμ υποσχέθηκε να επιστρέψει στο σπίτι αφού άφησε την Καρμέλα, αλλά έχουν περάσει ώρες και είναι ακόμα μαζί της, θυμίζοντας πιθανώς την αγάπη που μοιράζονταν πριν εξαφανιστεί η Καρμέλα

Ανοιγοκλείνει τα δάκρυα που τραβούν τα μάτια της καθώς το στήθος της σφίγγει από τον πόνο από τη σκέψη.

Δεν είναι σύντροφοι. Ξέχασε. Δεν έπρεπε να αφήσει την καλοσύνη του να το θολώσει αυτό.

Ήταν η απόλυτη πράξη καλοσύνης που τον έκανε να την παντρευτεί. Αφού η Carmela δεν μας έλειψε, τα μέλη της αγέλης στράφηκαν εναντίον της και της μητέρας της. Πολλοί την κατηγόρησαν για το περιστατικό, λίγοι μάλιστα την κατηγόρησαν ότι το σχεδίαζε.

Η κακοποίηση ξεκίνησε ως λεκτική και σταδιακά έγινε σωματική, σε βαθμό που το σπίτι τους υπέστη εμπρηστική επίθεση με τους ίδιους μέσα σε αυτό.

Ήταν το ίδιο βράδυ που ο Τέιτουμ κάλεσε μια συνάντηση αγέλης και τη δήλωσε ως σύντροφο της δεύτερης ευκαιρίας του, παντρεύοντάς την επί τόπου, ακόμα κι αν και οι δύο ήξεραν ότι δεν ένιωθαν κανένα δέσιμο.

Περνά το χέρι της πάνω από το τεντωμένο στομάχι της. Ανάλογα με την απόφασή της σε λίγες μέρες, θα παραμείνει πάντα τεντωμένο ή θα εξελισσόταν σε ένα τεράστιο χτύπημα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση Leila! Έδωσα όρκο να διατηρήσω τη ζωή, δεν θα το κάνω."

Η φωνή της Amanda είχε κάθε λίγη σοβαρότητα όταν η Leila μίλησε για την έκτρωση.

«Αμάντα, σε παρακαλώ, αυτό το παιδί θα δημιουργήσει μόνο προβλήματα, δεν το θέλω», απάντησε η Λέιλα, με τα μάτια της να καλύπτονται από δάκρυα, πόνο και απελπισία να καλύπτουν κάθε συλλαβή που έφυγε από το στόμα της.

«Μου ζητάς να σκοτώσω το επόμενο Άλφα αυτού του πακέτου, ακόμα κι αν παραβιάσω τον όρκο μου και το κάνω, δεν μπορώ ποτέ να ζήσω με τον εαυτό μου, θα με στοίχειωνε μια ζωή», ο τόνος της Αμάντα ήταν χαμηλός σαν ψίθυρος, με τα μάτια της γεμάτα φόβο και ανησυχία.

"Τι συμβαίνει Leila; Μίλα μου. Όλοι περιμέναμε και προσευχόμασταν να έρθει αυτό το παιδί. Γιατί θέλεις ξαφνικά να το ξεφορτωθείς;"

Πώς θα μπορούσε η Αμάντα να μην το ήξερε; Όλοι στο πακέτο ξέρουν -- παίρνουν ένα νέο Luna.

Το φτωχό μωρό της δεν γεννιέται ως κληρονόμος του Alpha, αλλά θα μπορούσε να είναι μόνο εξώγαμο παιδί. Η Λέιλα δεν μπορεί να το επιτρέψει αυτό.

Η Λέιλα έσφιξε τα χείλη της και κατέβασε το κεφάλι της για να αποφύγει τα κουρασμένα μάτια της Αμάντα, νιώθοντας ένα ράγισμα στην καρδιά της. Για την Αμάντα, είχε την τέλεια ζωή, μόνο εκείνη ήξερε πόσο μακριά ήταν από την τέλεια.

"Είναι πίσω Amanda, ο Tatum θα με ξεφορτωθεί. Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει σε ένα σπασμένο σπίτι", απάντησε η Leila με τρεμάμενη φωνή και καθώς τα λόγια έφευγαν από τα χείλη της, οι πύλες της πλημμύρας άνοιξαν και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια της.

Ο πόνος στο στήθος της έμοιαζε με χίλιες ρίγες που τρυπούσαν μια ανοιχτή πληγή.

«Ω αγαπητέ…» Η Αμάντα έτρεξε και κουλούρισε τα χέρια της γύρω από τη Λέιλα σε μια χαλαρωτική αγκαλιά.

"Σε αγαπάει και ξέρω ότι τον αγαπάς κι εσύ. Γιατί δεν του μιλάς πρώτα γι' αυτό; Είσαι παντρεμένος δύο χρόνια, πρέπει να αξίζει κάτι", απάντησε η Αμάντα.

Η Λέιλα κλείνει τα μάτια της και αναστενάζει βαθύ, όρθια και προχωρώντας προς το παράθυρο, με τον βαρύ αέρα να φυσάει τα καστανά μαλλιά της προς όλες τις κατευθύνσεις.

Δεν κατάφερε να φυλάξει την καρδιά της και τώρα τα συναισθήματα για έναν άντρα που δεν της ανήκει μεγαλώνουν στην καρδιά της σαν τρελά κλήματα.

Παρόλο που ήταν συναισθήματα που δεν μπορούσε ποτέ να απολαύσει, συναισθήματα που δεν μπορούσε ποτέ να του εκφράσει ανοιχτά, συναισθήματα που ήξερε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επιστρέψει, ένιωθε χαρούμενη όταν επέστρεφε σπίτι και έτρωγε μαζί της, όταν την αγκάλιαζε για ύπνο ή κουβέντιαζε μαζί της το βράδυ για θέματα αγέλης, αλλά τώρα, όλα αυτά επρόκειτο να της αφαιρεθούν.

Τι γίνεται όμως αν η Αμάντα έχει δίκιο; Τι κι αν ο Τέιτουμ είναι επίσης ερωτευμένος μαζί της; Θα μπορούσε ο χρόνος που πέρασαν ως ζευγάρι να του αξίζει κάτι;

Θα γυρίσει σπίτι απόψε; Θα κοιμηθεί ποτέ ξανά στο κρεβάτι της; Θα πάει ποτέ για ύπνο τυλιγμένη με ασφάλεια στη ζεστή αγκαλιά του;

Δεν τον κλέβει, ούτε ζηλεύει. Απλώς ανησυχεί. Είπε ότι θα ήταν σπίτι. Ανησυχεί μόνο για την ασφάλειά του.

Τον συνδέει με το μυαλό, περιμένοντας στο σκοτάδι, νευρική αλλά και προσδοκώντας. Δεν ήξερε ότι της έλειπε τόσο πολύ. Η καρδιά της χτυπά γρήγορα σαν να ήταν πίσω στα 16 της, ερωτευμένη με τον όμορφο αλλά ευγενικό άντρα.

Ο σύνδεσμος μυαλού έχει τελειώσει και τα χαρούμενα λόγια της ξεσπούν: "Άλφα--"

Μόνο για να παγώσει όταν βλέπει μέσα από τα μάτια του--

Η Καρμέλα είναι στην αγκαλιά του.