Rozdział 1 On wraca

Nie wiedziałam, że ktoś tak beztroski i wesoły jak Julius Keaton będzie zdenerwowany, gdy odkryje, i to akurat w noc naszego ślubu, że nie jestem dziewicą.

Szczerze mówiąc, wtedy poczułam się winna. Gdybym wiedziała, że to dla niego wielka sprawa, poddałabym się dyskretnej procedurze w szpitalu. Mogłoby to zachować harmonię naszego małżeństwa.

Tej nocy Julius wydawał się być ponury, gdy pytał mnie o „tego gościa”. Próbował ukryć swoje emocje, ale żałośnie mu to nie wyszło. Kto by go winił? W końcu nie byłem tym, za kogo mnie uważał. Patrząc na spustoszenie wypisane na jego twarzy, nie mogłem zmusić się do wypowiedzenia imienia głęboko zakopanego w moim sercu. Dlatego zamiast tego potulnie przeprosiłem.

Być może to właśnie ten incydent spowodował nieodwracalne pęknięcia w naszym zaaranżowanym małżeństwie. Jednak nie wiedziałam, że jeszcze groźniejszy kryzys spotka nasze i tak już chwiejne małżeństwo.

Byłem pisarzem komiksowym. Mówiąc w bardziej prymitywny sposób, przez wiele lat pracowałem jako freelancer w tej branży. Chociaż nigdy nie osiągnąłem znaczącego przełomu, zarobiłem wystarczająco dużo, aby zapłacić rachunki.

Jednak telefon od mojej redaktorki, Shannon Harper, zmienił moje życie na zawsze.

Powiedziała mi, że moja pierwsza praca, 1 Only Want to Be With You, zwróciła uwagę dyrektora generalnego Galaxy Entertainment. Byli zainteresowani zakupem praw do mojego komiksu, aby nakręcić na jego podstawie film.

Następnie poprosiła mnie, abym natychmiast wszystko zostawił i poszedł do pokoju VIP na piątym piętrze restauracji Feuilles, aby porozmawiać.

Nie trzeba dodawać, że każdy pisarz, który otrzymałby pochwałę za swoją pracę, byłby zachwycony... Ja jednak nie byłem.

Nie tylko nie byłem ani trochę zachwycony, ale byłem również zdezorientowany ich zainteresowaniem. Dlaczego to musi być ta konkretna praca? Niepewnie ruszyłem w stronę wyznaczonego pokoju, próbując wymyślić sposoby na odrzucenie oferty, które nie skończyłyby się uduszeniem mnie przez Shannon. Po latach wspólnej pracy była dla mnie bardziej jak przyjaciółka niż redaktorka. Pozwoliłem sobie na chwilę dłużej zastanowić się nad problemem, zanim pchnąłem drzwi.

Pierwszą rzeczą, która pojawiła się w moim polu widzenia, był zestaw ogromnych okien od podłogi do sufitu. Przed oknami siedział mężczyzna na wózku inwalidzkim. Odwrócony do mnie plecami, zdawał się patrzeć na krajobraz za oknem w intensywnym skupieniu. Jednak był tak skupiony

że nie zauważył mojego przybycia.

Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale jego sylwetka wydawała mi się dziwnie znajoma. Właściwie, była trochę zbyt znajoma. To dziwne... Czy spotkałem go wcześniej?

Ostrożnie podszedłem do niego od tyłu i zatrzymałem się, gdy byłem już w odpowiedniej odległości. „Cześć. Czy to ty jesteś zainteresowany uzyskaniem praw do mojego komiksu?”

Zamarł na dźwięk mojego głosu. Stopniowo odwrócił się, by spojrzeć mi w twarz.

Ostrożny uśmiech na mojej twarzy zamarł, gdy zobaczyłem, kim on jest. Czułem, jak krew napływa do mózgu przez żyły, dając mi odrętwiałe uczucie.

I dlaczego miałbym tego nie zrobić, skoro cały mój świat miał się zawalić?

„Co z twoim wyrazem twarzy? Zapomniałeś o starym przyjacielu? Pozwól, że przedstawię się jeszcze raz. Cześć, jestem Dominic Hartnell i wróciłem”.

Dominic Hartnell. Imię, które czaiło się w głębi mojego serca i to samo, którego nie mogłam powiedzieć Juliusowi w noc naszego ślubu. Nie mogłam sobie wyobrazić, że pojawi się przede mną w ten sposób po pięciu latach.

Wpatrywałam się w niego, zamrożona jak posąg, jakbym straciła wszelką zdolność mówienia. Mój wzrok powędrował wtedy samoistnie do jego dolnej części ciała. Wymagało to herkulesowego wysiłku. ale udało mi się wydusić: „Twoje nogi-i...”.

Na jego twarzy pojawił się obojętny uśmiech, gdy poklepał się po nogach. „Wszystko w porządku. Nic więcej niż siedzenie na wózku inwalidzkim”. Jego nonszalancja stanowiła jaskrawy kontrast z jego mało ambitnym zachowaniem sprzed pięciu lat.

Mimo to nie mogłam powstrzymać smutku, który wsączał się w moją istotę. Podeszłam do niego, zanim zapytałam ze łzami w oczach: „Co się stało?”

Spojrzał na mnie oszołomiony. Zanim zdążyłam zareagować, jego ramiona wyciągnęły się, by mnie przytulić. Jego bogaty i magnetyczny baryton dotarł do moich uszu, wciągając mnie w trans.

„T-to... Nie musisz o tym wiedzieć. Wszystko, co musisz wiedzieć, to to, że twoje życie zmieni się teraz, gdy wróciłem”.