Rozdział 167 Sto sześćdziesiąt siedem

Lucianne spojrzała z powrotem na kobietę na portrecie, a jej serce zrobiło się ciężkie z powodu tego, co się z nią stało. Xandar objął ramionami brzuch Lucianne i wyszeptał: „Oczy Rosalie są liliowe, jak reszta z nas w ludzkiej postaci. Ale jej oczy namalowane tutaj są jej zwierzęcym kolorem. Były tak niebieskie jak szafiry… jak twoje zwierzę, kochanie”.

Oczy Lucianne rozszerzyły się w zrozumieniu. Jej ciało gwałtownie wyprostowało się, odwróciła się i zapytała: „Czy byli inni Lykanie tacy jak ona? Ci, którzy mają zwierzęta o oczach, które nie są liliowe?”

Xandar schował jej za ucho niesforny włos i powiedział: „Nie, o ile wiem, Lucy”. Wpatrywali się w portret przez chwilę, zanim Xandar powiedział: „Plotka głosi również, że nie jest to dobre przedstawienie jej wyglądu. Niektórzy twierdzą, że kolor jej włosów wyglądał na brązowy tylko pod słońcem, a w rzeczywistości przez większość czasu był czarny. Te kropki na jej twarzy mogą być bardzo słabymi wysypkami od zbyt częstego płaczu. To nie są piegi. Płakała dużo do siebie po swoich pierwszych dwóch odrzuceniach. Niektórzy mówią, że wysypki zelżały, gdy poznała Reagan, ale nikt nie wie tego na pewno”.