Rozdział 13 Trzynaście

Ich oczy się spotkały. Jego oczy już błyszczały, gdy wyobrażał sobie ból, który ona czuła raz po raz. Pomimo łez, jego wyraz twarzy był twardy, gdy myślał o niesprawiedliwości, jaka spotkała Lucianne, która nie robiła nic poza służeniem populacji wilkołaków z szlachetnością i bezinteresownością.

Kontynuowała: „Kiedy spojrzałeś na mnie podczas spotkania, nie mogłam dostrzec w twoich oczach wahania ani rozczarowania. Nawet teraz nie mogę go znaleźć. Wydajesz się tak pewny, tak pewny, że więź partnerska nie jest pomyłką. A kiedy poruszyłam kwestię odrzucenia, wydawałeś się szczerze zraniony i zdezorientowany, nie zamyślony ani nie ulżony jak partnerzy z mojej przeszłości. Myślałam, że jako Lycan będziesz rozczarowany, że jesteś związany z wilkołakiem, tak jak Sebastian. Ale nie jesteś taki jak on. Minęło prawie 24 godziny odkąd się poznaliśmy, a jeszcze nie widziałam, żebyś był zdenerwowany tym, że jesteś ze mną. Szczęście Sebastiana trwało tylko dwie minuty, zanim rozczarowanie wkradło się do jego oczu. Po prostu wydawał się mnie akceptować. Nigdy tak naprawdę nie był zainteresowany tym, kim jestem”.

Zachichotała i pokręciła głową: „Nie wiem, dlaczego jestem związana z tobą, ze wszystkich ludzi i gatunków. Nawet nie rozumiem, dlaczego znów się związałam. Czasami czuję, że Bogini Księżyca dała mi życie tylko po to, żeby wykorzystywać mnie jako żart raz po raz i...”