Κεφάλαιο 5 5

Είχε περάσει μια εβδομάδα από τότε που άρχισα να αποφεύγω τον Ίθαν.

Εκείνη την ημέρα, δεν απάντησα στον αδερφό του, τον Ράιαν. Είπε ότι ήμουν ερωτευμένος με τον Ίθαν. Στην αρχή έμεινα έκπληκτος, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι μπορούσε να διαβάσει τα μάτια μου όταν κοιτούσα τον αδερφό του.

Μετά από εκείνη τη μέρα, δεν ήρθε να με ενοχλήσει ξανά.

Έγινε πολύ δημοφιλής στο σχολείο μας. Όπως είπε η Τερέζα, δεν βγήκε ραντεβού. Τον έβλεπα μόνο με διαφορετικά κορίτσια κάθε φορά.

Ο Ίθαν φαινόταν επίσης περίεργος όποτε ήταν κοντά μου. Δεν ήξερα γιατί. Αφού τον απέφευγα, δεν πρέπει να το σκέφτομαι.

"Αύριο είναι τα γενέθλια της γλυκιάς μου. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη."

Άκουσα την Τερέζα να χαίρεται για τα γενέθλιά μου.

Θα ήταν τα δέκατα όγδοα γενέθλιά μου. Κατά κάποιον τρόπο ένιωσα νευρικός. Ήταν η εποχή που οι λυκάνθρωποι βρήκαν τους συντρόφους τους. Αν πριν από αυτό κάποιος με σημάδεψε, θα μπορούσα να είμαι σύντροφός του. Αλλά δεν είχα ζευγαρώσει ακόμα με κάποιον, οπότε θα έπαιρνα κάποιον για σύντροφό μου.

«Τι σκέφτεσαι; Η Τερέζα με χάιδεψε τον ώμο.

Κούνησα το κεφάλι μου. "Τίποτα."

«Ακόμα σκέφτεσαι τον Ίθαν;

Αναστέναξα. Δεν ήμουν, αλλά ταυτόχρονα, ναι, τον σκεφτόμουν.

Η σχέση του με την Τζούλι δεν ήταν ξεκάθαρη. Ούτε το δήλωσε. Αλλά δεν ήμουν ο τύπος του, και τα γενέθλιά μου ήταν αύριο, οπότε έπρεπε να σκεφτώ μόνο τον σύντροφό μου.

Αφού δεν με συμπαθούσε, δεν θα έπρεπε να τον σκέφτομαι ούτε εγώ.

«Ανησυχώ για τον σύντροφό μου». Εξήγησα στην Τερέζα.

"Μην ανησυχείς. Θα σε καταλάβει. Ξέρεις ότι ένας σύντροφος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου με ευτυχία."

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Δεν ήταν όμως αυτό.

Πάντα ένιωθα ότι ο Ίθαν ήταν σύντροφός μου. Το ένιωθα για πολύ καιρό. Ένιωσα κάπως συνδεδεμένος μαζί του. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να το νιώσει αυτό διαφορετικά. θα προσπαθούσε τουλάχιστον να μου μιλήσει γι' αυτό.

Μιλήσαμε για λίγο και μετά επιστρέψαμε στα μαθήματά μας.

Μετά το τελευταίο μου μάθημα, περίμενα την Τερέζα. Περνούσα από μερικές τάξεις όταν άκουσα γρυλίσματα.

Τα πόδια μου σταμάτησαν. Γύρισα το κεφάλι μου προς την τάξη και πλησίασα την πόρτα.

Ο διάδρομος ήταν άδειος. Κοίταξα γύρω μου και ανακάλυψα ότι ήμουν ο μόνος εκεί.

Ξαφνικά , άκουσα τον ήχο ενός γδόνου. Άνοιξα αμέσως την πόρτα και είδα δύο αγόρια να κρατούν ο ένας τον γιακά του άλλου.

Σοκαρίστηκα όταν είδα τα πρόσωπά τους.

"Ίθαν!"

φώναξα και όρμησα κοντά του. Αλλά πριν προλάβω να τον φτάσω, ο Ράιαν του είχε ήδη ρίξει μια γροθιά στο πρόσωπο.

Αίμα έβγαινε από τη γωνία του χειλιού του Ίθαν.

Ο Ίθαν οπισθοχώρησε και η πλάτη του ακούμπησε σε έναν τοίχο. Έσφιξα τα μάγουλά του και ρώτησα,

"Α-Είσαι καλά; Τι συμβαίνει;"

Συνοφρυώθηκε όταν με είδε. Μετακίνησε ελαφρά το χέρι μου από το πρόσωπό του.

Οι δικές μου πράξεις με εξέπληξαν. Ο Ίθαν σκούπισε το αίμα από τα χείλη του με τον αντίχειρά του.

Κοίταξα τον Ράιαν, που με κοίταζε κατάματα.

"Τι συμβαίνει; Γιατί τον χτυπάς;" τον ρώτησα.

Με κοίταξε επίμονα για λίγα δευτερόλεπτα και τα μάτια του σκοτεινιάστηκαν, κάτι που με έκανε να τρόμαξα. Εκείνες τις μέρες μου συμπεριφερόταν μόνο παιδικά. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.

Θυμήθηκα όταν ήταν παιδί, πάντα έτρεφε με τους άλλους.

Χωρίς να το καταλάβω, ο Ίθαν πήγε κοντά του και τον γρονθοκόπησε δυνατά.

σοκαρίστηκα. Άρχισαν να τσακώνονται ξανά. Σαν άγρια θηρία, ήταν μέχρι το λαιμό του άλλου.

"Μπορείτε να σταματήσετε και οι δύο;" Είπα και προσπάθησα να συγκινήσω τον Ίθαν.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Πρέπει να καλέσω κάποιον για βοήθεια; Ο ένας από αυτούς έσπασε τα χείλη του και ο άλλος έσπασε το μάγουλό του.

Τι θα έκανα;

Προσπάθησα ξανά να τα μετακινήσω αλλά με έσπρωξαν.

"Αααχ!"

Έπεσα σε έναν τοίχο και τραυματίστηκα στο κεφάλι μου. Κράτησα το μέτωπό μου.

Ο Ίθαν και ο Ράιαν σταμάτησαν να τσακώνονται και με κοίταξαν. Έδειχναν έκπληκτοι. Δεν πίστευαν ότι θα πληγωνόμουν.

"Γάμα! Τι έπαθες;" είπε ο Ίθαν και όρμησε κοντά μου.

Ο Ράιαν στεκόταν εκεί που ήταν ενώ με κοιτούσε.

Ένιωσα ζάλη.

«Δ-Μην τσακώνεσαι».

Ένιωσα το σκοτάδι να με κατακλύζει και τα πάντα να σβήνουν γύρω μου.

Όταν ξύπνησα είδα ένα λευκό ταβάνι. Προσπάθησα να καθίσω αλλά ένιωσα ένα χέρι να μου σπρώχνει ελαφρά τον ώμο.

"Μην κάθεσαι, χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση."

Άκουσα την Τερέζα. Γύρισα το κεφάλι μου στη δεξιά πλευρά και είδα ότι καθόταν σε ένα εργαλείο κοντά στο κρεβάτι.

Άγγιξα το μέτωπό μου και ένιωσα μια μπάντα στην αριστερή πλευρά του μετώπου μου.

"Τι συνέβη;" τη ρώτησα.

Θυμήθηκα τον αγώνα και ξαφνικά πληγώθηκα.

"Σας τηλεφώνησα. Ο Ίθαν έλαβε την κλήση και μου είπε να έρθω σε αυτό το ιατρείο."

"Ίθαν; Πώς είναι;"

"Μου φαινόταν μια χαρά. Μόνο ένα κόψιμο στα χείλη του."

«Πού είναι;

«Έφυγε τη στιγμή που ήρθα εδώ».

Έγνεψα καταφατικά και έκλεισα τα μάτια μου.

Ξεκουράστηκα και η Τερέζα με περίμενε μια ώρα ενώ καθόμουν εκεί.

Σηκώθηκα όρθιος. Η νοσοκόμα μου είπε ότι ήμουν καλά να πάω. Πήρα ένα παυσίπονο και βγήκα από το νοσοκομείο με την Τερέζα.

Με άφησε σπίτι και μου είπε να προσέχω τον εαυτό μου.

Όταν μπήκα στο σπίτι μου, η μαμά μου είδε το μέτωπό μου και με ρώτησε:

"Τι έπαθες; Πληγώθηκες!"

«Μαμά, ένιωθα αδύναμη μετά γλίστρησα».

"Πρέπει να φας περισσότερο. Πρέπει να πάμε στο γιατρό για έλεγχο;" Έδειχνε ανήσυχη.

"Όχι, μαμά. Είμαι πολύ καλά. Χρειάζομαι μόνο λίγη ξεκούραση."

Μου χάιδεψε το κεφάλι και έγνεψε καταφατικά. Πήγα στο δωμάτιό μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Σκέφτηκα τον σημερινό αγώνα. Γιατί πολεμούσαν;

Όταν ήταν νύχτα, επρόκειτο να φάω δείπνο όταν ήρθε η μητέρα μου με μια τσάντα.

«Φόρεσε αυτό και κατέβα, γλυκιά μου».

Ήταν ένα όμορφο καφέ φόρεμα μέσα στην τσάντα. Το έβγαλα και χαμογέλασα.

«Μαμά, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό».

Μου φίλησε το μέτωπο και είπε:

«Ο μπαμπάς σου έκανε πάρτι απόψε. Η Τερέζα σε περιμένει κάτω».

Δεν εξεπλάγην. Κάθε χρόνο ο πατέρας μου τηλεφωνούσε στην Τερέζα και κανόνιζε ένα μικρό πάρτι για εμάς τους τέσσερις, τη νύχτα των γενεθλίων μου. Ήμουν ευχαριστημένος με αυτό.

«Εντάξει, μαμά». απάντησα με ένα λαμπερό χαμόγελο.

Όμως το χαμόγελό μου πάγωσε όταν άκουσα την επόμενη πρόταση της μητέρας μου.

«Είναι μεγάλη τιμή που ο Alpha Neil και η οικογένειά του ήρθαν επίσης απόψε για να γιορτάσουν τα γενέθλιά σου μαζί μας».