Hoofdstuk 46

Pas toen Kade en Alec de kamer binnenkwamen, besefte ik welke vreselijke fout ik had gemaakt.

Ik had een beeld van hen in mijn gedachten bewaard, en het opgeslagen in mijn geheugen zodat ik ze nooit zou vergeten. Ze zagen er anders uit dan op dat beeld, hun ogen waren donker en gekweld. Ik kon zien wat mijn vertrek van hen had geëist, en voelde me vreselijk schuldig. Een deel van mij wilde in hun armen rennen, het andere deel van mij wilde ineenkrimpen en smeken om hun vergiffenis.

Kade's haar was hetzelfde gebleven, kort aan de zijkanten en lang bovenop. Alec's haar was gegroeid, bijna langs zijn schouders. Afgezien van de pijn in hun ogen, waren ze hetzelfde gebleven. Hun geur filterde het huis binnen en kalmeerde een deel van mijn zenuwen toen het mijn zintuigen bereikte.