Rozdział 11

Wchodzi w moją przestrzeń, tak że jesteśmy klatka piersiowa w klatkę piersiową. Jego oczy błyskają, a nozdrza rozszerzają się. Stoję twardo na swoim. Odmawiając pozwolenia, by mnie zastraszył.

„Nie wychodzę. A teraz anuluj to pieprzone zamówienie i wsiadaj do mojego samochodu” – warczy przez zaciśnięte zęby. Burza zbiera się za jego burzliwymi oczami. Mój temperament zaczyna rosnąć i zaciskam pięść.

Zazwyczaj bym to odpuścił, bo nie chciałem go rozgniewać, ale teraz mam to gdzieś.