Rozdział 215 Jestem Alicją

Pamela nie wiedziała, że już roni łzy. Nie wiedziała, że była przemoczona własnym potem, a krople potu pojawiły się na jej skroni.

Drzwi nagle się otworzyły i stanęła twarzą w twarz ze swoim dziadkiem. Oboje patrzyli na siebie i przez kilka sekund nikt nie powiedział ani słowa.

„Podsłuchiwałeś naszą rozmowę?” zapytał Tarvan, marszcząc brwi z dezaprobatą. To nie jest w porządku. Jak ona może podsłuchiwać ich rozmowę, zwłaszcza tę kłótnię i nieporozumienie.