Κεφάλαιο 22

Η Άποψη της Δάφνης

Ο Κάλεμπ με τραβάει στο πλάι του καθώς μπαίνουμε στην μπάλα. Είναι τόσο ζεστός και νιώθω το χέρι του γύρω από τη μέση μου να πυροδοτεί μια φωτιά μέσα μου. Δεν μπορώ να μείνω για πολύ στο συναίσθημα γιατί αποσπάμαι πολύ από τα πάντα, βλέπω να μπαίνω μέσα. Υπάρχουν άνθρωποι παντού, κάποιους τους αναγνωρίζω, αλλά τους περισσότερους δεν έχω ιδέα ποιοι είναι. Οι γυναίκες παρελαύνουν παντού με φορέματα από κάθε χρώμα στο ουράνιο τόξο. Καρφίτσες μαλλιών, κοσμήματα και χάντρες πιάνουν το πλήθος των φώτων γύρω από το δωμάτιο ρίχνοντας τη δική τους λάμψη στο πάτωμα. Οι άντρες είναι εξίσου πολύχρωμοι και με κοστούμια, φαίνονται πιο λαμπεροί. Ο κόσμος μιλάει σε μικρά πλήθη, άλλοι χορεύουν, άλλοι τρώνε αλλά όλοι φαίνονται χαρούμενοι. Ευτυχώς, δεν βλέπω τον πατέρα ή τη μητέρα μου και αυτό με χαλαρώνει λίγο.

Οι διακοσμήσεις γύρω από την αίθουσα συνεδριάσεων είναι όμορφες. Απαλές φθινοπωρινές πινελιές γιορτάζοντας τη συγκομιδή. Η μουσική είναι όμορφη, αποτελούμενη από χαμηλές μελωδίες που ταιριάζουν στους ερωτευμένους. Απλώς δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω γύρω μου και να τα παίρνω όλα μέσα. Είναι σχεδόν σαν να έπεσα σε μια πύλη σε άλλη διάσταση. Τα μάτια μου βρίσκουν το τραπέζι του μπουφέ και το στομάχι μου βγάζει ένα γρύλισμα. Ντρέπομαι λίγο που το σώμα μου με προδίδει, και δεν χρειάζεται καν να κοιτάξω τον Caleb για να ξέρω ότι το άκουσε. Είμαι ανακουφισμένος που ρωτάει αν θα ήθελα να φάω πριν δοκιμάσουμε να χορέψουμε.