Κεφάλαιο 18

Η Άποψη της Δάφνης

Άκουγα τον Κέιλεμπ να μιλάει σε μερικούς ανθρώπους στην κρεβατοκάμαρα. Το μυαλό μου τρέχει προσπαθώντας να κατανοήσει όλα όσα συνέβαιναν τόσο γρήγορα. Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, ήμουν σκλάβος, τώρα δεν είμαι πια σκλάβος. Ο Κάλεμπ λέει ότι είμαι σύντροφός του, αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα το άφηνε η Θεά της Σελήνης να συμβεί αυτό. Θα παραδεχτώ ότι το να στεκόμαστε στην αγκαλιά του, στο στήθος του, ένιωθα σαν στο σπίτι του κατά κάποιο τρόπο. Το μυαλό μου ήταν ήσυχο και για μια φορά ήμουν εντελώς χαλαρός. Το πιο κοντινό που είχα σε αυτό το συναίσθημα ήταν να μετακινούμαι και να τρέχω μέσα στο δάσος. Ποτέ δεν ήμουν τόσο χαλαρός ή παρηγορημένος με ανθρώπινη μορφή. Αφού δεν με αγκάλιασαν για τόσο καιρό, ένιωθα υπέροχα που με κρατούσαν.

Οι σκέψεις μου διέκοψαν από κάποιον που χτύπησε την πόρτα του μπάνιου. «Γεια, όποτε είσαι έτοιμος να βγεις έξω, έχουμε μερικά φορέματα διαθέσιμα για να τα δεις». Η φωνή της γυναίκας είναι απαλή, αλλά αφρώδης και αμέσως μου άρεσε ήδη. Μου αρέσουν οι φυσικά χαρούμενοι και τυχεροί άνθρωποι. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ανοίγω την πόρτα, ατσαλώνοντας τον εαυτό μου για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει.