Rozdział 122: Wszyscy... Poznajcie Amber.

(punkt widzenia kwietnia)

Po spotkaniu i zakończeniu spotkania, poczekałam, aż prawie wszyscy wyjdą, zanim podeszłam do taty: „Hej tato. Jak się czujesz?” – zapytałam, uśmiechając się do niego. Chciałam pokazać mu, że byłam przy nim, nie sprawiając wrażenia, że krążę, ale było to trudne. Wiem, że on jest zaniepokojony zmianą mamy, ja też.

Za każdym razem, gdy o tym myślę, muszę się uspokoić, inaczej robi mi się niedobrze ze zmartwienia. Dosłownie niedobrze. Nie mogę powstrzymać tych wszystkich „co by było, gdyby” od paradowania w mojej głowie. Więc mogę sobie wyobrazić, przez co przechodzi tata. Kiedy rozmawialiśmy, Winter podszedł do nas z Bethany, a tata uśmiechnął się do nas wszystkich i odpowiedział: „Nic mi nie jest, księżniczko. Nie mogę powiedzieć, że się nie martwię, ale Doc Helena i ja dobrze porozmawialiśmy przed spotkaniem, więc jestem ostrożnie optymistyczny”. Uśmiechnęłam się i skinęłam głową, zanim przytuliłam tatę na znak wsparcia, gdy Winter powiedział: „Będziemy cały czas przy tobie, tato. Nie martw się. Żadne z nas nigdzie nie pójdzie”. Delikatnie się zaśmiałam, gdy Winter użył słowa „tato” na tatę.