บทที่ 7 การแท้งบุตรโดยถูกบังคับ

ตอนนี้สการ์เล็ตไม่มีใครให้พึ่งพาอีกแล้ว เธอเป็นแค่เด็กนักเรียนอายุสิบเก้าปีเท่านั้น

ไคร่าตั้งใจจะแกล้งทำเป็นใจดีกับสการ์เล็ตเพื่อให้สการ์เล็ตเซ็นเอกสารอย่างเชื่อฟัง แต่เธอไม่คาดคิดว่าสการ์เล็ตจะดื้อรั้นและไม่รู้จักบุญคุณขนาดนี้

เธอโกรธมาก จึงบีบขากรรไกรของสการ์เล็ตด้วยมือข้างหนึ่ง และชี้ไปที่สัญญาที่มีอีกข้างหนึ่ง เพื่อบังคับให้เธอเซ็นชื่อ

สการ์เล็ตหันไปมองโนแลนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ

เขาเป็นพ่อแท้ๆ ของเธอ แต่เขาไม่สนใจที่ไคร่ากำลังทำร้ายร่างกายเธอ และเพียงแค่นั่งดูด้วยสีหน้าเฉยเมย

แม้ว่าสการ์เล็ตจะเคยชินกับความเย็นชาที่โนแลนมีต่อเธอแล้ว แต่เธอยังคงรู้สึกหัวใจสลาย

พวกเขาบังคับให้เธอเซ็นชื่อและประทับตราสัญญาด้วย

ในความเป็นจริง สการ์เล็ตสามารถมอบทุกอย่างให้พวกเขาได้โดยไม่ต้องต่อสู้ แต่พวกเขากลับเลือกที่จะใจร้ายกับเธอ ซึ่งเป็นเพียงข้อพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน

โนแลนไม่สมควรเป็นพ่อ คนทั้งสามคนนี้ไม่มีความเป็นมนุษย์แม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้สการ์เล็ตไม่มีพลังแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะฟ้องพวกเขา พวกเขาก็จะหาทางปิดปากเธอให้ได้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความพ่ายแพ้

"ฉันไปได้แล้วเหรอ?"

สการ์เล็ตยืนขึ้น ยืดหลังตรง และกำหมัดแน่น เธอเน้นคำพูดของเธอโดยไม่ยอมก้มหัวให้กับคนเลวร้ายเหล่านี้

“คุณก็เหมือนแม่ของคุณนั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นอาจช่วยเราให้พ้นจากปัญหาได้มากทีเดียว ถ้าเธอตกลงหย่ากับพ่อของคุณตั้งแต่เขาขอครั้งแรก ทำไมเธอต้องดื้อรั้นขนาดนั้นด้วย นังโง่เอ๊ย!” ไคร่าสาปแช่ง

เมื่อได้ยินคำสบประมาทที่มารดาผู้ล่วงลับของเธอพูดออกมา สการ์เล็ตก็รู้สึกเหมือนถูกแทงที่หัวใจ

เธอสาบานกับตัวเองว่าสักวันหนึ่งเธอจะแก้แค้น เพื่อแม่ที่ตายไป เพื่อพี่ชายที่หายไป และเพื่อความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพราะคนสามคนนี้

สักวันหนึ่งเธอจะต้องหัวเราะเยาะตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธออ่อนแอเกินไป และไม่มีใครคอยช่วยเหลือ เธอต้องทำงานหนักและสร้างชีวิตขึ้นมาเสียก่อน

โดยไม่รอคำตอบจากพวกเขา สการ์เล็ตหันตัวเพื่อจะออกไป แต่คอลลีนมาขวางทางเธอและหยุดเธอไว้

“คุณต้องการอะไรจากฉันอีก?”

สการ์เล็ตขมวดคิ้ว พวกเขาได้เงินของเธอไปแล้ว พวกเขาต้องการอะไรอีก?

คอลลีนจ้องไปที่ท้องของสการ์เล็ต ซึ่งทำให้สการ์เล็ตรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เมื่อ รู้สึก ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นในลำคอ สการ์เล็ตก็เอามือปิดท้องของตัวเองโดยอัตโนมัติ

“เลนนีไปต่างประเทศตั้งแต่คุณสองคนแต่งงานกัน คุณท้องได้ยังไง คุณนี่สุดยอดจริงๆ ฉันไม่เชื่อเลยว่าคุณกล้าไปคบกับผู้ชายคนอื่น แล้วถ้าครอบครัวฟอสเตอร์รู้ว่าคุณนอกใจเลนนีล่ะ ถ้าคุณไม่อยากจัดการกับไอ้สารเลวคนนั้น เราก็ช่วยกำจัดมันได้ ครอบครัวฟอสเตอร์ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”

“คุณรู้ได้ยังไงว่า…” สการ์เล็ตเริ่มวิตกกังวล

เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์และไม่ได้บอกใคร คอลลีนจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

สการ์เล็ตรู้ว่าทำไมครอบครัวของเธอถึงออกไป

โทรหาเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ พวกเขาเชื่อว่าเธอไม่ซื่อสัตย์ในขณะที่แต่งงานกับเลนนี หากครอบครัวฟอสเตอร์รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ลูกของผู้ชายคนอื่นในขณะที่เธอยังเป็นภรรยาของเลนนี พวกเขาจะต้องเอาทุกอย่างที่เลนนีให้ไปคืนแน่นอน นั่นหมายความว่าครอบครัวบราวน์จะไม่มีอะไรเหลือเลย

โนแลน ไคร่า และคอลลีนเริ่มเข้าใกล้สการ์เล็ต พวกเขาเดินวนรอบเธอราวกับฉลามที่เพิ่งได้กลิ่นเลือดในน้ำ

"เธอ... อย่าประมาท เด็กคนนี้... เด็กคนนี้เป็นของเลนนี เข้าใจไหม อย่าได้กล้าแตะต้องฉัน ไม่งั้นเลนนีจะไม่ยอมปล่อยเธอไป!"

คอลลีนหัวเราะเยาะ “คุณเป็นคนโกหกห่วยมากเลยนะ สการ์เล็ต คุณกับเลนนีเจอกันแค่สองครั้ง ครั้งแรก คือตอนที่คุณแต่งงานกัน และครั้งที่สองและครั้งสุดท้ายคือตอนที่คุณหย่าร้าง คุณตั้งครรภ์มาได้สามเดือนแล้ว สามเดือนที่แล้ว คุณอยู่ที่บ้าน ส่วนเขาอยู่ต่างประเทศ เด็กคนนั้นไม่น่าจะเป็นลูกของเขา”

“พาเธอไปทำแท้งที่โรงพยาบาลเถอะ วันนี้เราต้องจัดการเรื่องนี้” ไคร่าสั่ง

พวกเขาเกรงว่าสการ์เล็ตจะขัดขืน จึงเตรียมยาสลบไว้ล่วงหน้าและฉีดยาที่แขนเธอโดยตรง

พวกเขาไม่สามารถฉีดเข้าไปทุกหยดได้เนื่องจากสการ์เล็ตดิ้นรนอย่างดุเดือดกับพวกเขา แต่พวกเขาก็สามารถฉีดเข้าไปได้เพียงพอที่จะทำให้เธออ่อนแอลงได้

จากนั้นพวกเขาก็พาเธอไปโรงพยาบาล

สการ์เล็ตรู้สึกมึนงงจากยาสลบที่ครอบครัว ให้มา แต่เธอก็ยังมีสติสัมปชัญญะพอที่จะรู้ว่าเธอถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด เธออยากจะต่อต้านแต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้ เธอทำได้เพียงแต่มองดูด้วยความสยดสยองขณะที่หมอแบขาของเธอออก จากที่เธอนอนอยู่ เธอสามารถมองเห็นมีดผ่าตัดสเตนเลสสตีลที่เป็นมันเงาและเครื่องมือผ่าตัดอื่นๆ

“ไม่นะ ขอร้องเถอะ ฉันไม่อยากทำแท้ง ขอร้องเถอะ อย่า...” เธอสะอื้นไห้และร้องขอความเมตตา

เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำแท้งหรือไม่ จริงๆ แล้วเธอเคยคิดที่จะกำจัดลูกทิ้ง แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม และตอนนี้เธอก็ไม่เต็มใจที่จะสูญเสียลูกไปโดยไม่เต็มใจ

เธอต้องการที่จะเลิกดิ้นรนและยอมรับชะตากรรมของเธอ

ขณะนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัดที่เย็นจัด เธอรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด

ไม่ เธอไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาฆ่าลูกของเธอได้ ลูกของเธอเป็นผู้บริสุทธิ์

เธอไม่มีครอบครัวในโลกนี้ เธอเหงาเป็นอย่างยิ่ง ลูกของเธอคือโอกาสที่เธอจะมีครอบครัวของตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะความปรารถนาสุดท้ายของแม่ สการ์เล็ตคงไม่อาจยึดมั่นไว้ได้

เธอต้องการ ปกป้องเด็กคนนี้ เหมือนกับที่แม่ปกป้องเธอมาตลอดชีวิต

พยาบาลบอกเธอว่าการคุมกำเนิดมักไม่สำเร็จเพียงร้อยละ 3 โอกาสที่เธอจะตั้งครรภ์นั้นน้อยมาก แต่เธอก็ยังตั้งครรภ์ได้ สการ์เล็ตได้แต่เดาว่าเด็กคนนี้จะต้องเกิดมาเป็นของเธอแน่นอน

เธอต้องเลี้ยงลูกของเธอให้กำเนิดเขาและเลี้ยงดูเขามา

แม้จะไม่มีเลนนี สการ์เล็ตเชื่อว่าตราบใดที่เธอมอบความรักและความเอาใจใส่ให้ลูกเพียงพอ ทุกอย่างก็จะดีเอง