Rozdział 3 Pocałuj mnie

„Tak, proszę pana!”

Grace skinęła głową, zachowując spokój.

"Ty!"

Wyraz twarzy Celii zmienił się gwałtownie, gdyż nie spodziewała się, że mężczyzna potraktuje ją w taki sposób.

Służące i ludzie pracujący dla niego nie mieli z nią nic wspólnego i nie chciała, aby cierpieli z jej powodu.

„Jeśli nie chcesz, żeby ludzie cierpieli, po prostu zrób, co mówię!”

Jego głos był zimny jak lód. Po chwili spojrzał na nią raz, po czym podszedł do drzwi, nie wypowiadając ani słowa.

Celia nie puściła kołdry, dopóki nie upewniła się, że drzwi zostały zamknięte, a odgłos kroków ucichł.

„Pan Carlos może mieć zły humor, ale nie zapominaj, że całkowicie zignorował to, co zrobiłeś jemu i jego sypialni”. Proszę, nie dawaj mu więcej powodów do złości, panno Ling. Proszę, szybko przebierz się i zejdź na dół”.

Grace całkowicie zignorowała wahanie Celii i spokojnie podeszła do niej.

„Co? Masz na myśli, że to jego sypialnia?”

Celia rozejrzała się z podziwem.

Luksusowe kryształowe lampy, białe i różowe zasłony, biała sofa, poduszka w kształcie serca i puszyste lalki. Nawet drogie ozdoby były przyjemnie kobiece.

Gdyby ten mężczyzna nie był ekscentryczny, dlaczego zdecydowałby się zamieszkać w pokoju, który najlepiej nadawał się dla dziewczyny?

W każdym razie Grace nie udzieliła jej żadnych wyjaśnień.

Kiedy zauważyła, że Celia stoi bez ruchu, Grace spróbowała zdjąć ubranie.

„Nie, zrobię to sama.” Celia natychmiast ją powstrzymała. Niedługo potem coś ją uderzyło i odwróciła się, by spojrzeć na Grace.

„No cóż, czy mógłbyś poczekać na mnie na zewnątrz? Wyjdę, kiedy skończę się przebierać.”

Grace natomiast stała tam jak posąg.

Kobieta nie mrugnęła ani razu.

„Możesz się zrelaksować! Nie będę już próbowała uciekać”. Celia niemal podniosła lewą rękę, by złożyć obietnicę.

„Nikt, nawet ja, nie może sprzeciwić się poleceniom pana Gu!”

Celia mruknęła, najwyraźniej sfrustrowana.

Mimo niechęci i dyskomfortu, Celia ostatecznie zmieniła ubranie.

Kiedy w końcu dotarła do restauracji, Carlosa jeszcze nie było.

Siedząc sama przy dużym stole jadalnym, Celia nigdy w życiu nie czuła się bardziej nie na miejscu.

Celia nie miała nastroju na jedzenie, ale najwyraźniej jej opinie niewiele znaczyły dla Carlosa. Nie miała telefonu komórkowego, w zasadzie nie wolno jej było nosić nawet torebki. Została całkowicie odcięta od świata zewnętrznego.

"Proszę pani, proszę cieszyć się posiłkiem."

Głos Grace przywrócił Celii świadomość rzeczywistości.

Udało jej się zjeść kilka łyżek, gdy nagle jej uwagę przykuło zdjęcie wyświetlane w telewizji.

Celia odłożyła pałeczki na stół i zwróciła się ku Grace.

„Gdzie jest pan Gu? Muszę go teraz zobaczyć! Grace, czy mogłabyś mi go zabrać?”

Celia podbiegła do Grace i zaczęła błagać, chwytając ją za ramię.

„Przepraszam, proszę pani. Nie mogę nic zrobić bez rozkazu pana Gu!”

Zimne, mechaniczne zachowanie Grace było absolutnie irytujące.

Celia ponownie spojrzała na ekran, zaciskając zęby ze złości.

„Czy możesz mu przynajmniej powiedzieć, że muszę się z nim zobaczyć? Nie ruszę się stąd, dopóki on nie będzie chciał mnie zobaczyć”.

Skrzyżowała ramiona na piersi, spojrzała na mnie z wyzwaniem i ponownie usiadła.

Grace spojrzała na nią i pokręciła głową, zanim weszła do salonu.

Po chwili nie było już ani słowa od Carlosa, ani od Grace. Celia siedziała tam i cierpliwie na nich czekała.

Ale w miarę jak godziny mijały, a czas upływał coraz szybciej, Celia zaczęła tracić nadzieję.

Szefie, Grace powiedziała, że Mi

... Ling..."

„Powiedz jej, żeby poczekała.”

Nie podnosząc głowy, Carlos nadal koncentrował się na tym, co czytał. Na jego przystojnej twarzy malowała się warstwa obojętności.

„Tak, proszę pana!”

Carlos nie stracił koncentracji nawet po wyjściu Borisa, ale z czasem zaczął odczuwać coraz większy niepokój.

Kiedy udało mu się dokończyć czytanie ostatniego dokumentu, spojrzał na telefon leżący na stole i wybrał numer.

"Łaska!"

Gdy tylko Celia zobaczyła Grace, od razu wstała, ale od razu zdała sobie sprawę, że od siedzenia przez wiele godzin zdrętwiały jej nogi.

„Pani Ling, pan Gu jest teraz w gorącym źródle. Jeśli naprawdę chce go pani zobaczyć, proszę okazać szczerość, aby pan Gu mógł to zobaczyć”.

Celia Ling zacisnęła pięść ze złości. „Pewnie!”

Jednak gdy już przybyła, Celia w końcu zrozumiała, co Grace miała na myśli mówiąc o „szczerości”.

Grace wyszła zaraz po tym, jak przyprowadziła Celię, ponieważ nie wolno było przebywać tam żadnej służącej.

Prywatne gorące źródło na świeżym powietrzu było otoczone warstwami mgły, a Celia nie mogła zobaczyć, gdzie jest Carlos?

Szła w kierunku gorącego źródła, gdy nagle...

Plusk!

Z ust Celii wyrwał się krzyk, po którym nastąpił gigantyczny plusk wody. Podczas gdy Celia rozpaczliwie uderzała kończynami pod wodą, silna para rąk pojawiła się z góry i podniosła ją.

„Panie Gu, ja…”

Kaszlała, wypluwając strumień przejrzystego płynu, zanim złapała oddech. W chwili, gdy spojrzała na jego przystojną twarz, unikała kontaktu wzrokowego z nim.

Malutkie krople gorącej wody kapały z jego włosów i spływały po jego jędrnej, wyrzeźbionej piersi. Twarz Celii natychmiast zrobiła się czerwona, gdy zorientowała się, że trzymała go za ramię.

Jednak gdy zauważyła bandaż na jego lewej łopatce, jej wzrok znów zamarł.

Czy ten człowiek był z żelaza? Zranić się i dotknąć wody.

Atmosfera między nimi była tak napięta, że Celia prawie zapomniała, co chciała mu powiedzieć.

„Czy zmieniłeś zdanie?”

W końcu przerwał ciszę.

"Ja...ja..."

Na jego przystojnej twarzy pojawił się cień zniecierpliwienia.

„Panie... Panie Gu, czy naprawdę chce pan się ze mną ożenić?”

Nie chodzi o to, że nie uważała się za kandydatkę na żonę , ale prawda była zbyt oczywista, by ją zignorować.

„Tak!” Był człowiekiem małomównym.

Celia natychmiast poczuła się przygnębiona. Nie tylko dlatego, że była całkowicie przemoczona od stóp do głów, ale także z powodu jego słów.

„Czy możesz... dać mi trochę więcej czasu, abym mogła wrócić i wyjaśnić mojej rodzinie i przyjaciołom, dlaczego wychodzę za mąż za kogoś, kogo nie znam, tak po prostu?”

Celia spojrzała na niego szczerze i prawdziwie, a na jej policzkach pojawił się odcień różu.

Jednak nawet we mgle Carlos dostrzegł panikę w jej oczach.

"Wyjaśnienie, co?"

Sposób, w jaki mężczyzna przedłużał jej słowa, sprawił, że Celia poczuła się nerwowo, ponieważ cały czas zastanawiała się, co dzieje się w jego umyśle, gdy nic nie mówi.

"Pocałuj mnie!"

powiedział, zamykając oczy.

Celia była zaskoczona jego bezpośredniością, bo nigdy wcześniej czegoś takiego nie zrobiła.

Wiedziała, że zamierzał utrudnić jej życie, ale sprawa była dla niej wielkiej wagi.

W końcu pochyliła się do przodu, bliżej jego ust.

Jej ciało trzęsło się niekontrolowanie, ponieważ była tak zdenerwowana. W chwili, gdy jej usta dotknęły jego ust, poczuła, jak jego mięśnie się napinają i prawie się wzdrygnęła.

Niestety, był to jedyny znany jej sposób, by wydostać się stąd i dotrzeć do szpitala.

Celia nie była zbyt biegła w temacie, ale mężczyzna był bardzo pomocny.

Kiedy Carlos w końcu otworzył oczy, poczuł podniecenie spowodowane ciepłem jej oddechu na swoich ustach.