Rozdział 40 Tak mocno, jak mnie bijesz, pozwól mi cię pocałować tak mocno, jak chcesz.

W ciemnym kącie budynku akademika, czarny parasol osłaniał sylwetkę młodego mężczyzny niczym duch w ciemną noc. Jedynie jego dwie smukłe nogi ukryte w czarnych spodniach były w pełni odsłonięte, w tym momencie przylegały ciasno do smukłego ołówka naprzeciwko . spodnie. Pod parasolem para pluszowych, bawełnianych kapci była już poplamiona kroplami deszczu, a na cholewce wisiały małe, krystalicznie czyste, mokre krople wody.

Pod osłoną czarnego parasola David bezlitośnie odebrał Sophii oddech. Jej mały nosek gwałtownie zatrzepotał, w panice próbując złapać rozrzedzone powietrze wokół niej. Pocałunek Davida był głęboki i namiętny, jak dziecko uzależnione od słodyczy cukierków, zachłannie eksplorujące głębiny cukiernicy, przysięgając, że wyciśnie każdy centymetr słodyczy i zamiesza więcej miodu.

Całe ciało Sophii zwiotczało pod jego pocałunkiem, jakby została wrzucona na głębokie morze, nie mogąc nabrać wystarczającej ilości tlenu i na skraju uduszenia. Chciała płakać, ale może dlatego, że po południu otarła łzy. W tej chwili, mimo że jej oczy z kwiatami brzoskwini były czerwone i opuchnięte, nie mogła już wycisnąć ani kropli.