บทที่ 1 บทนำ

หลุยจิ ซานโตโรจ้องมองร่างที่เย็นเยือกของลูคัสและอนิตา ความโกรธและความเศร้าโศกพยายามดิ้นรนเพื่อครอบครองใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขา กำปั้นของเขากำแน่นและข้อต่อนิ้วของเขามีสีซีดขาวจากการเสียเลือด

พี่น้องทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องที่ดีที่สุด แต่ลูคัสก็เป็นพี่น้องที่ดีที่สุดสำหรับเขา แม้ว่าเขาจะรักการวาดภาพและศิลปะ แต่เขาก็ยอมสละความหลงใหลนั้นเพื่อมาเป็นหัวหน้าวงคนต่อไปหลังจากพ่อของเขา เพราะเขารู้ว่าลุยจิ น้องชายของเขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมในเรื่องนี้

“ อาจารย์ ทีมสืบสวนและนิติเวชอยู่ที่นี่แล้ว ฉันสามารถอยู่กับพวกเขาได้ในขณะที่พวกเขาวิเคราะห์อย่างเหมาะสม” ชายคนหนึ่งสวมชุดสีเข้มทั้งตัวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย คำพูดของเขายังคงค้างอยู่ในอากาศในขณะที่ลุยจิไม่แสดงท่าทีว่าได้ยิน จนกระทั่งสิบนาทีต่อมา

“ นี่คือการฆาตกรรม เคล และฉันจะไปให้ถึงที่สุดไม่ว่าการพิสูจน์หลักฐานและการสืบสวนจะนำพามาที่นี่อย่างไรก็ตาม” เขากล่าวอย่างจริงจังก่อนออกจากห้อง ลูคัสจะไม่ฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน โดยที่ลูกแฝดของเขามีอายุไม่เกินสองปีและอีกหลายเดือน

จากการตัดและฉาก เขาสามารถบอกได้ว่านี่ถูกทำให้ ดูเหมือนการฆ่าตัวตาย แต่การทำงานในมาเฟียหมายความว่าหัวใจของคุณแข็งแกร่งอยู่แล้ว ลูคัสแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะฆ่าตัวตายกับอนิตา

ลุยจิเป็นลูกชายคนเล็กของลีโอนาร์ด ชายผู้ล่วงลับคนนี้เป็นหัวหน้ากลุ่มมาเฟียทั้งในประเทศและต่างประเทศ และการตายของเขาเกิดจากการกระทำกบฏของผู้ใต้บังคับบัญชาที่เข้มแข็งของเขา ลูคัสทำถูกต้องแล้วที่แบ่งปันอำนาจในขณะที่ยังคงรักษาอำนาจไว้เพียงพอที่จะไม่ถูกมองข้าม

แต่แล้วเขาก็นอนอยู่ที่นั่นกับภรรยาของเขาในสายเลือดของเขาเอง ลุยจิถอนหายใจขณะที่เขาออกจากห้องโดยผ่านทีมแพทย์และนักวิจัยที่เขาเดาได้แล้ว

พวกเขาก็จะพูดแบบนั้น

เขากำลังจะขึ้นไปอาบน้ำเมื่อได้ยินเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดของเจียดังขึ้นในหูของเขา หลังจากใช้เวลาอยู่กับพวกเขาเป็นเวลานาน เขาจึงสามารถบอกได้ว่าฝาแฝดคนไหนกำลังร้องไห้โดยที่ไม่ได้อยู่ ใกล้ ๆ

ความจริงที่เขาเพิ่งจะกลายเป็นผู้ปกครองของเด็กสองคนที่ไม่มีภรรยาผุดขึ้นมาในใจเขาขณะที่เขารีบวิ่งกลับลงบันไดเพื่อปลอบใจเจ้าหญิงน้อย

“แม่…” เธอร้องเรียกขณะสะอื้นไห้ในขณะที่ ซานติ พี่ชายของเธอจับมือเธอไว้ ใบหน้าของเขาดูเศร้าหมองและหม่นหมอง และลุยจิก็มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ขณะที่เขาสงสัยว่ามีใครแจ้งพวกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่โชคร้ายนี้หรือไม่ “คุณร้องไห้ทำไมเจ้าหญิง” เขาถามขณะก้มตัวลงและอุ้มร่างเล็กของเธอไว้ในอ้อมแขน

เสียงร้องไห้ของเธอค่อยๆ เบาลงในขณะที่มือเล็กๆ ของเธอจับเสื้อของเขาแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะไป “แม่…พ่อ….” น้ำตาไหลอีกครั้งขัดจังหวะคำพูดของเธอในขณะที่ลุยจิรออย่างอดทน ลมหายใจของเขาสะดุดลงขณะที่เขารอฟังคำพูดของเธอ

“ หายไปแล้ว” เธอกล่าวจบและม่านตาสีฟ้าขนาดใหญ่ของเธอก็คล้ายกับที่จ้องกลับมาที่เธอ จ้องไปที่ลุยจิโดยเฝ้าดูทุกปฏิกิริยาของเขาเพื่อดูว่าเขาจะพูดอะไร

แม้ว่าเขาจะต้องการปฏิเสธและบอกเธอว่ามันเป็นเรื่องโกหกเพื่อให้ความกลัวใน ดวงตาของพวกเขาหายไป แต่เขาทำไม่ได้ เขาไม่สามารถโกหกและบอกว่าพวกเขายังคงอยู่ที่นี่ได้เมื่อพวกเขาไม่อยู่อย่างชัดเจน ดังนั้นแทนที่จะพูดอะไร เขาจึงดึงซานติเข้ามาในอ้อมแขนของเขาด้วย ทำให้ทั้งสองรู้สึกถึงความปลอดภัยของแขนที่แข็งแกร่งของเขาที่โอบล้อมพวกเขาไว้

“ ลุงมาแล้ว” เขาพึมพำเบาๆ บางทีเด็กๆ อาจเห็นว่าเขากำลังเศร้าโศกไม่แพ้พวกเขา ขณะที่เจียหยุดร้องไห้ และซานติก็ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของลุยจิมากขึ้น จากนี้ไป เขาจะเป็นพ่อของพวกเขา และบางทีอาจจะเป็นแม่ของพวกเขาด้วย