Rozdział 287

Wchodzimy w głęboką jesień i nasze misje rozpoznawcze idą dobrze, myślę. Nadal nie wiem, jakie informacje otrzymujemy i mam przeczucie, że tak miało być.

Chyba rozumiem, co nas pociąga w naszym braku wiedzy, skoro chodzi o to, żeby nas porwano. Naprawdę niewiele wiemy. Nie zauważyłam niczego niezwykłego, kiedy Mina i ja przechadzaliśmy się ulicami różnych dzielnic i miast w pobliżu miejsc, w których najwięcej dziewczyn jest porywanych.

Mina i ja spędzamy prawie każdy weekend w wynajętym mieszkaniu, a Nickolas udaje naszego wujka. Historia ludzi jest taka, że my szukamy uniwersytetu, a wilków podróżujemy, żeby Mina znalazła swojego partnera. Mamy nadzieję, że obie historie nas zauważą, nie jesteśmy super nieśmiali ani wycofani, oboje rozmawiamy ze wszystkimi i podtrzymujemy „dziewczęcy klimat”, jak to nazywa Nickolas. Jestem tak wyczerpana po tym, jak cały dzień tak się zachowywaliśmy, kto by pomyślał, że bycie towarzyskim może wypalić cię bardziej niż trening? Ale to działa, żeby nas zauważyć, a ja jestem wypychana, nie wyrzucana, poza moją strefę komfortu, zachowując się w ten sposób i nosząc modne ubrania, chodząc do restauracji, sklepów i innych licznie odwiedzanych miejsc w Orono, które jest najbliższym miastem kampusu Uniwersytetu Maine.